షిర్డీ క్షేత్రం - పరమ పవిత్రం

పరమ యోగీశ్వరులైన సాయి షిర్డీలో మనలను ఉద్ధరించడానికి, సరైన మార్గంలో నడిపించడానికే అవతరించారు. ధర్మము నశించినప్పుడు, అధర్మము వృద్ధి పొందినప్పుడు నేను అవతరిస్తాను అని భగవానుడు గీతలో చెప్పారు. అలానే భగవానుడు యోగీశ్వరుల రూపంలో అవతరించి ధర్మాన్ని రక్షిస్తారు. వారు సమాజానికి సరైన దారి చూపిస్తారు. షిర్డీ క్షేత్రం సాయి నాధుని కృపతో పుణ్య క్షేత్రం అయ్యింది. షిర్డీ కోపర్గామ్ తాలూకా, అహమద్ నగరు జిల్లాలో ఉంది. కోపర్గామ్ వద్ద గోదావరి నది దాటి షిర్డీ చేరవలిసి ఉంది. షిర్డీ అంటేనే సాయి. సాయి అంటేనే షిర్డీ. 

సాయి నడిచిన ఆ నేల అతిపవిత్రం. సాయి మూర్తీభవించిన జ్ఞానభండారం. శాంతి వారి భూషణం. వారు పరమార్థ వితరణలో అపర గురు స్వరూపం. సారాలలో సారం సాయి. వారు ఎప్పుడు ఆత్మ స్వరూపంలో లీనమై ఉంటారు. అందరి పట్ల అన్ని ప్రాణుల పట్ల వారి దృష్టి సమానము. వారు మానావమానాలకు అతీతులు. సర్వ జీవులలోను నిండియున్న భగవత్స్వరూపులు. భగవంతుని నామం వారి ముద్ర. వారి అంతఃకరణం శాంత సముద్రం వంటిది. వారు షిర్డీనుంచి శారీరక పరంగా అక్కడే ఉన్నట్లు అనిపించినా  వారు అంతటా ఉంటారు. షిర్డీలోనే అన్ని పుణ్యక్షేత్రాలు నెలకొని ఉన్నాయి. సాయి సమర్ధుని దర్శనమే మనకు యోగసాధనం. వారితో సంభాషణే మనకు పాప ప్రక్షాళనము. వారి చరణసంవాహనే మనకు త్రివేణి సంగమ స్నానం. వారి విభూతి ప్రసాదాల సేవనం అన్ని విధాలా పుణ్యపావనం. సాయియే మనకు పరబ్రహ్మ. అందుకే మహాభక్తుడైన 95 సంవత్సరాల గౌలి బువా సాయియే పండరినాథుడు అని సెలవిచ్చారు.

సాయికి నామస్మరణ చాలా ప్రీతికరము అందుకే దాసగణుకు నామసప్తాహం చేయమని చెప్పారు. అప్పుడు దాసగణు మహారాజ్ తనకు విఠల దర్శనం అవుతుంది అంటే చేస్తాను అని అన్నారు. బాబా అప్పుడు భక్తిభావం ఉంటె విఠలుడు తప్పక ప్రకటమౌతాడు అని చెప్పారు. అదే విధంగా ఆయనకు ఆ దర్శనం అయింది అని చెప్తారు. అలానే దీక్షిత్ గారికి కూడా ఆ దర్శన భాగ్యం కలిగింది. ఏ సన్నివేశాన్ని చక్కగా సత్చరితలో మనము చదవచ్చు. అలానే బాబా చెప్పినట్టు చిత్రపటం రూపంలో కూడా విఠలుడు వస్తారు. భగవంతరావు క్షీర సాగర్ షిర్డీకి వస్తే తన తండ్రి ఎంత విఠల భక్తుడో తెలిపి తనను సరైన దారిలో పెట్టారు. మన పూర్వ జన్మ వాసనలను ఆధారంగా మనకు ఏ దారి మంచిదో ఆ దారిలో బాబా నడిపిస్తారు. 

దాసగణు మహారాజకు త్రివేణి సంగమాన్ని తన పాదాల దగ్గరే చూపించి పావనం చేశారు. ఇక్కడ మనం నేర్చుకోవాల్సిన విషయం బాబా తన గురువుని వదిలి ఎక్కడకు వెళ్ళలేదు. అలానే షిర్డీ వదిలి వెళ్ళలేదు. అందుకే మనం బాబాను గురువుగా స్వీకరిస్తే అన్ని తీర్ధాలు ఆయన లోనే ఉన్నాయి అన్న సత్యం తెలుసుకోవాలి. దాసగణు మహారాజ్ సాయి పాదాలలో త్రివేణి స్నానం చేసిన తరువాత పరవశంతో స్తోత్రం చేస్తారు. ఇది మనం పెద్ద సత్చరితలో చదవవచ్చు.మనం త్రివేణి సంగమంలో గంగ, యమునలను చూడవచ్చు కాని సరస్వతి అంతర్వేది అంటే మనకు బయటకు కన్పించదు. అలానే బాబా రెండు పాదాలలోనుంచి గంగ యమున బయటకు కన్పించాయి. బాబా అనుగ్రహం మాత్రం (సరస్వతి) బయటకు కన్పించేది కాదు. ఈ అనుగ్రహం అంతర్ శుద్ధిని కలుగ చేస్తుంది. సాయి భక్తులమైన మనము కూడా బాబా నుంచి ఈ అంతరశుద్ధిని కోరుకుందాము. 

బాబా షిర్డీ ఆగమనం ఒక మదురమైన ఘట్టం. వారు పదహారు ప్రాయాన  షిర్డీలో అత్యంత సుందర రూపంతో వేపచెట్టు క్రింద స్థిరాసనంలో కన్పించారు. ఆయనకు పగలు రాత్రి అనే బేధం లేదు. అతడు మూర్తీభవించిన వైరాగ్య మూర్తివలె దర్శనమిచ్చేవారు. అందరు ఎక్కడనుంచో వచ్చి దర్శనం చేసుకునే వారు. ఇతడు ఎవరు అనే ఆశ్యర్యం అందరిలోను ఉండేది. ఇద్దరి ముగ్గురికి ఖండోబా ఆవేశమై ఊగుతూఉంటే జనం వారిని బాబా గూర్చి అడిగారు. అప్పుడు ఒక విచిత్రం జరిగింది. ఖండోబా దేవుడు చెప్పిన విధంగా ఊరిచివరి వేపచెట్టు క్రింద తవ్వగా ఒక సొరంగం వెలుగుతున్న నాలుగు పెద్ద కుందులు కనిపించాయి. బాబా అది తన గురు స్థానం అని దాన్ని మూసివేయమని చెప్పారు. అక్కడ బాబా పన్నెండు సంవత్సరాలు తపస్సు చేసినట్లు చెప్పబడింది. 

 మొట్టమొదట గురు స్థానం దగ్గర సాఠె వేపచెట్టు చుట్టూ అరుగు, దక్షిణోత్తరంగా భవనాన్ని నిర్మించారు. చాలా రోజులు షిర్డీకి వచ్చిన యాత్రికులకు ఇదే బసగా ఉండేది. తరువాత దీక్షిత్ వాడా కట్టించారు. షిర్డీలో సెజ్ ఆరతి మొదలైన రోజే ఈ దీక్షిత్ వాడాకు కూడా పునాది వెయ్యడం జరిగింది.   తరువాత 1911 శ్రీరామ నవమి రోజున గృహప్రవేశం జరిగింది. తరువాత శ్రీమంతుడైన బూటీ చేతులమీదుగా ఇప్పుడు సమాధిమందిరమున్న వాడా నిర్మాణం జరిగింది. ఈ ప్రదేశాన్నే సాయి తన మందిరంగా ఎంచుకున్నారు. సాయినాథుడే మురళీకృష్ణుడై అక్కడ వెలిశారు.  

మొట్టమొదటి వాడా హరివినాయక్ సాఠే గారు కట్టించారు.  ఆయన ఒక డెప్యూటీ కలెక్టర్ మరియు కలెక్షన్స్ ఆఫీసర్. బాగా డబ్బు సంపాయించి పేరు ప్రతిష్టలు తెచ్చుకోవాలనే మనసుతో ఉండే వారు. ఆయనకు మగ బిడ్డలు లేకపోవడంతో బాబా భక్తుడైన దాదా కేల్కర్ కూతురిని రెండోవివాహం చేసుకుంటాడు. అదికూడా బాబా మగబిడ్డ పుడతాడు అని చెప్తే చేసుకుంటాడు. ఇలా ఆయన బాబాను ఆశ్రయించి సాఠే వాడాను కట్టిస్తారు. కాని తరువాత వచ్చిన దీక్షిత్ గారు మాత్రము ఆధ్యాత్మిక సాధన కోసం వాడాను కట్టారు. ఇక చివరిగా మనము ఈ సాధనలో పరిపక్వత చెందితే మోక్షము సమాధి మందిర రూపంలో సాయి పరమాత్మ దర్శనం కలుగుతుంది.

ఓం శ్రీ సాయిరాం!

Shirdi -Divine land

Sai is a great ascetic, by the great good fortune of Shirdi, for the sake of deliverance of the world, appeared on the banks of Godavari River. To protect the dharma, to annihilate the sinfulness and to protect the down-trodden, poor and weak, the saints incarnate. In Bhagavadgita, Lord Krishna says that he will incarnate whenever there is deterioration of dharma and increase of adharma. The Shirdi became holy place because of Sai. This is in Kopergaon taluk, Ahammadnagar district. There were so many saints who were born in the banks of Godavari River. As we cross over to the other side of banks of Godavari at Kopergaon, at a distance of about six miles, as the tanga enters Neemgoan, Shirdi is immediately within sight.  Shirdi became intertwined with Sai's name.

Blessed are the stones and blades of grass of Shirdi which, without any effort, were able to kiss the feet of Sai and were able to bear the dust of his feet on their heads. The very association with Sai in Shirdi is like the study of scriptures. He is the easy way to Supreme God. Sai's darshan is itself a means for our union with the divine. By conversing with him our sins will be washed away. His command is like Vedic sermon for us. His udi (sacred ash) and prasad are purifying and sacred. He used to recite the God's name all the time. He is omnipresent. He was unaffected by the worldly abundance or the absence there of, unmoved by the joys and sorrows of the other world. His heart was pure as a mirror and his speech showered nectar. Pressing his feet is like bathing in the confluence of three rivers (Ganga, Yamuna and Saraswathi) and partaking of the water from washing his feet will uproot all desires. Goulibhuva, a great vaarkari to Pandharpur, said Baba is Vittal. He was 95 year old and he visited Baba every year. 

Sai loved recitation of God's name. He advised Dasaganu to do continuous recitation of God's name for 7 days. Dasganu was promised to have the vision of Vittal. It was reported that he ultimately had the darshan of Vittal. Kaka Deekshit also had vision of Vittal in his meditation. Later Baba tells him to hold on to Vittal otherwise he will disappear. Then Deekshit bought a picture of Vittal from a hawker. This happened to be the same image that he saw in his meditation. Bhagavanta rao Ksheerasagar came to Shirdi and his father was a great devotee of Vittal. Baba reminded him to put him on the correct path as he took backseat in worshiping Vittal. Baba always keeps us on the track even we are immersed in worldly affairs. All we have to do is have faith in him. 

Baba showed a miracle to Dasganu by showing Triveni oozing out from his feet when he wanted to visit the confluence of three rivers on a holy day. Dasganu put his head at Baba's feet. Having witnessed this miracle, Dasganu was overcome with emotion. His speech was inspired and love brimmed up in his 

heart. He praises Baba after this experience and this stotra can be seen in Original Satcharita. Here triveni sangamam was shown from Baba's both feet. At triveni sangamam we can see both Ganga & Yamuna and Saraswathi is flowing underneath. This is not visible. The Saraswathi is called as antervedi. In a similar way Baba showed Ganga & Yamuna from both feet but other river is his grace which is not visible outside but you can only experience it when you surrender.

Sainath appeared in Shirdi as a 16 year old handsome boy and he was seen sitting under the neem tree most of the time. He was immersed in internal bliss and there was no difference between day and night. He appeared as a pure ascetic. People used to come from all around to see this young boy. Sai Samardh appeared in Shirdi for the sake of his devotees. Even in the dreams he had no passions. No one knew where he is from and who his parents were. He kept no company during the day and he was not scared in the night. 

One day Lord Khandoba possessed the bodies of few people and villagers asked them about this young boy. They were told to dig under the neem tree and they found an underground cavern in which there were four burning brass lamps. This young boy told them to close that cavern and this is the place of his Guru. The holy place is his inheritance and he requested them to maintain as it is.  It was told that this boy did penance in that cavern for 12 years. 

 Three buildings were built in Shirdi during Baba's time. Harivinayak Sathe was the first one who bought the land around the Neem tree and built a platform around the neem tree. Then Sathe wada came and initially this was the only place where pilgrims used to stay when they came to see Baba. Then came Kaka Dixit's wada. He

built two floors and Baba made him do his penance on the upper floor. Other people used to use the lower floor. The foundation stone was laid on the day Sej arathi started in Chavadi. Around the same time Baba gave permission for Kapardhe to leave Shirdi after a long stay. Then on Sri Rama Navami day the house warming was done in 1911. Later, the rich Butti's building was also built on which lot of money was spent. But this was all worth it as it became Baba's samadhi mandir. Butti wanted to build Lord Krishna temple in that place. But this became the temple of Sai Krishna. 

If we look at three buildings, the first one was built by Hari vinayak Sathe who was mainly preoccupied with worldly issues and worshiped Baba. Then comes Dixit who did not want anything except Moksha and Baba helped him to do sadhana and to attain jnana. In the end, the samadhi mandir represents the final stage of salvation that is moksha. Baba wants to advance from one stage to the other. He himself said people might come to him for materialistic gains but later he shows them the real path. 

OM SRI SAI RAM!

సత్చరిత ఉద్దేశ్యం

హేమద్పంత్ సాయి ఆశీస్సులతో సాయి సత్చరిత గ్రంధానికి శ్రీకారం చుట్టారు. ఆయనకు బాబా ఇలా బోధ చేశారు "నీవు నీ పనిని చేయి. మనసులో ఏ మాత్రం బయపడకు. నా మాటలందు పూర్తీ విశ్వాసముంచు. నా లీలలను రచిస్తే అజ్ఞాన దోషం తొలిగిపోతుంది. భక్తి భావంతో శ్రవణం చేస్తే ప్రపంచంపై ధ్యాస మాయమవుతుంది. శ్రవణమనే సాగరాన భక్తి ప్రేమామృతమనే అలలు లేస్తాయి. వానిలో మరల మరల మునకలు వేస్తె జ్ఞాన రత్నాలు లభిస్తాయి" అని చక్కగా చెప్పారు బాబా. 

ఎలాగైతే హేమద్పంత్ గారికి సత్చరిత వ్రాసే కార్యం అప్పచెప్పారో, అలానే ఒక్కో భక్తుడికి ఒక్కో పని అప్పచెప్తారు. మనలో ఉన్న వాసనలను బట్టి మనకు పనులు ఇస్తారు. ఒకరికి మందిర నిర్మాణం, ఒకరికి హరికథా కీర్తనాదులలో నిమగ్నులను చేశారు. మనందరం అర్ధం చేసుకోవాల్సిన విషయం బాబా శిష్యుడుగా ఏమి చేశారు అన్న సత్యం. మనందరం సత్చరితలో చదువుకున్నాము బాబా లాంటి శిష్యుడు వేరెవరు ఉండరు అని. ఎందుకంటే ఆయనకు గురువు తప్పితే వేరే ఆలోచనే లేదు. బాబాకు బయట హాంగులుతో పని లేదు. ఆయనకు కావాల్సినదల్లా ఆయన చూపించిన మార్గంలో నడవడమే.  

ఆధ్యాత్మిక మార్గంలో నడిచే వారు ప్రక్క దారులు పట్టే అవకాశం ఎక్కువగా ఉంటుంది. సముద్రంలో ఓడలు సుడిగుండాలలో చిక్కుకుపోకుండా, పెద్ద రాతి బండలు కొట్టుకోకుండా, నిరాటంకంగా సాగిపోవడానికి, అపాయాలను సూచించే ఎర్రటి దీపస్తంభాలను (లైట్ హౌసెస్) నిర్మిస్తారు. ఈ దీపపు స్తంభాలు ఆ నావలు ఓడ్డుకు చేరటానికి ఉపయోగపడ్తాయి. చీకటిలో వాటికి దారి చూపిస్తాయి. 

సాయినాథుని మధురమైన కథలు అమృతం సహితం సిగ్గుపడేలా, దుస్తరం అయిన భవసాగర మార్గాన్ని అతి సులువుగా దాటింపచేస్తాయి. సాయి కథలు ధన్యం. వారి కథలు శ్రవణం ద్వారా హృదయంలోకి ప్రవేశించి శరీరాభిమానాన్ని బయటకు నేట్టివేస్తాయి. సుఖదుఖాలనే ద్వంద్వాలు ఉండవు. సాయి కథలను హృదయంలో భద్రపరుచుకుంటే మనసులోని వికల్పాలు నలు దిక్కులా పారిపోతాయి. బాబా యొక్క నిర్మలమైన యశస్సును వర్ణిస్తే, ప్రేమతో శ్రవణం చేస్తే భక్తుల కల్మషాలు దహించుకు పోతాయి. 

సాయి ప్రేమను ఆవుతో పోల్చారు హేమద్పంత్. ఆవు పొదుగునిండా పాలు ఉన్నా దూడ లేకుండా పాలు ఇవ్వదు. బిడ్డ ఆకలి తల్లికి తెలుస్తుంది అంటారు. అలానే బాబా మనలను వెన్నంటి కాపాడుతూ ఉంటారు. ఒక రోజు గురు పూర్ణిమ రోజున అణ్ణా చించణీకర్ హేమద్పంత్ ఉద్యోగం లేక బాధల్లో ఉంటే సహాయం చేయమని అర్థిస్తాడు. అప్పుడు బాబా "ఇతనికి ఏదొక ఉద్యోగం వస్తుంది. ఇప్పుడు మాత్రం నా సేవ చేయనీ. ఇతని పళ్ళాలు ఎప్పుడు నిండి ఉంటాయి. యావజ్జీవం అవి ఖాళీ కావు. భక్తితో నా వాడై ఉంటే ఇతని ఆపదలన్నీ హరింప చేస్తాను" ఇలా అతనికి భరోసా ఇచ్చారు. 

సాయి చరిత్ర మనకు జ్ఞానాన్ని ప్రసాదించి, అహంభావాన్ని నశించేటట్లు చేస్తుంది. అహం నశిస్తే ఆత్మసాక్షాత్కారం కల్గుతుంది. 

 రోహిల్లా కథ ద్వారా .చిత్త సుద్ధి ఎలా సాధించాలో చెప్పారు.  రోహిల్లా అర్ధరాత్రి కూడా "అల్లాహ్ అక్బర్" అని కల్మా చదువుతూ ఉంటే గ్రామస్తులకు ఇబ్బందిగా ఉండేది. వారు ఈ విషయం గురించి బాబాకు చెప్పుకున్నారు. అప్పుడు బాబా ఆతని కేకలు నాకు చాలా సుఖాన్ని ఇస్తాయి. అతడు ఆలా అరవడం చాలామంచిది. లేక పొతే దుష్టురాలైన అతని భార్య నాకు చాలా కష్టాన్ని కలుగచేస్తుంది. అతడు అలసి పోయినప్పుడు అతడే శాంతిస్తాడు అని గ్రామస్తులను ఓదార్చారు. ఇక్కడ నిజంగా ఆ రోహిల్లాకు భార్య లేదు. భగవన్నామ స్మరణ వల్ల మన చిత్తం సుద్ధి అవుతుంది. అలానే సాయి అనే స్మరణ సాయి భక్తులందఱకు మంచిది. 

ఒక రోజు బాబా మధ్యాన్న ఆరతి అయిన తరువాత ఇలా చెప్పారు. మీరెక్కడ ఉన్నా మీ చర్యలన్నీ నేను గమనిస్తూ ఉంటాను. ఇలా తెలిసిన నేను సర్వాంతర్యామినై అందరి హృదయాల్లో ఉండేవాణ్ణి. అంతటా చరించేవాణ్ణి. చరాచర సృష్టిలో ఉన్న అన్ని జీవ రాశులలో నేను ఉన్నాను. సకల ప్రాణులకు తల్లిని. ఇవన్నీ నడిపించే సూత్రధారిని నేనే. నా యందు శ్రద్ధ ఉన్న వారికి ఏ కష్టాలు ఉండవు. నన్ను మరిచిపోయిన వారిని మాయ కొరడాతో కొడుతుంది. ఈ దృశ్య జగత్తు నా రూపం. అంటే చీమ, క్రిమికీటకం, రాజు పేద స్థావర జంగమాలు అన్ని నా రూపమే అని తన నిజ స్వరూపం గురించి చెప్పారు. 

సమర్ధ సాయి అన్న మంత్రంతో వారి పవిత్ర పాదాలను ధ్యానం చేసే భక్తులకు ముక్తిని ప్రసాదించే ఆ సూత్రధారి చరిత్ర పావనమైనది. సాయి చరిత్ర విన్నా చదివినా వారి చిత్తం సుద్దమవుతుంది అని అధ్యాయం చివరలో చెప్పారు. 

ఓం శ్రీ సాయిరాం!

Sai Satcharita - Importance

In the third chapter Hemadpanth continued to describe how baba blessed him to write the Satcharita and he gave the narration of Baba’s words as follows. You perform your duty. Do not have the least doubts in your mind. Have full faith in my words and be of resolute mind. If you write about my leelas, it will wipe out the faults which have arisen due to ignorance. And when you listen to it with faith your worldly involvements will disappear. It will cause waves of love and devotion to rise on the ocean of the mind; and, diving into them now and then, will bring up gems of knowledge. Whoever sings my praises, I will bestow upon him complete happiness, permanent pleasure and contentment. Believe this as the Truth.

Baba knows what kind of work needs to be assigned to each devotee. Some devotees were made to build temples; some were made to lose themselves in the joy of kirtan1; some were sent on pilgrimages. The simple fact that we all need to understand is what Baba did as sishya of his own Guru. He just followed him and he used to think about him all the time.

We see light houses anchored near the sea to guide the movement of ships by warning them to keep off the rocks and whirlpools. In a similar way, for people who tend to side track easily in everyday life, tales of Sai will navigate us safely and will smoothen the difficult paths of the ocean of existence. Blessed are the tales of the saints that penetrate into the consciousness through the ears and cleanse the bodily ego and destroy the sense of duality. Hemadpanth writes so much about the wisdom in the third chapter. He also describes about Brahman, and how we can reach that ultimate state. The third chapter also talks about how simply listening to Sai tales will get through so many problems of life, and free us from worldly vices. This will also free us from the shackles of bondage.

Sai’s love is compared to a cow’s love towards its own calf. Sai was portrayed as mother who knows everything about its child. He will take care of us in every life. Once Anna Chinchanekar pleaded with Baba about Hemadpanth’s financial situation after he retired. His pension was not enough to survive. Baba promised that he will get another job but for now he should resort to Baba’s feet only. Baba also promised that he will never have any difficulty with food or daily life. This reassurance was sufficient for Hemadpanth and he continued to serve Baba without any second thoughts.

Baba taught us how to purify our mind through the story of Rohilla. This rohilla came to Shirdi and was attracted by Baba’s virtues. He stayed there for a long time and devoted himself to Baba. He used to recite Kalma and pray to God in the night time in a bigger voice. This used to bother the villagers who came home after day full of hard work. They spoke to Baba about this and Baba reassured them by saying “Do not harass the Rohilla. He is very dear to me. This Rohilla’s wife is a virago and not ready to stay with him. She is eager to come to me by eluding him. That woman does not observe the veil. She is without modesty and shameless. If driven out she comes back forcibly into the house. When he himself gets tired, he will keep quiet automatically”. The Rohilla does not have a wife but what Baba meant was by him reciting the God’s name his mind will be purified and the bad thoughts will not cripple him. Indirectly Baba is communicating to us to follow this recitation of God’s name to clear our hurdles in the spiritual path.

 Once, after the noon Arati, Baba spoke sweet words from his lips and they are as sollows.

“Wherever you are, and whatever you may be doing, always bear it in mind that I shall continue to be informed of the minutest details of your deeds. I dwell in the minds of all; I am in the hearts of all, and all pervading. I am the Lord of all. I fill the entire creation, within and without, to the point of overflowing. This universe is directed by God and I am the one who holds the reins. I am the Mother of all beings. I am the Creator, the Preserver and the Destroyer.

Baba continues “One who concentrates on me, for him nothing is difficult. But the moment he forgets me, Maya will attack him. Whatever is perceived is my image only, whether it is a worm, an ant, a poor wretch or a king”.

If one wishes to surrender at the feet of the Guru, one should sing the praises of the Guru or recite the life-story of the Guru or listen to the tales about him with devotion. We need to have utmost devotion so that the Supreme Energy will appear before us and the mind will be elevated. Even we are engrossed in worldly affairs and if we hear the tales of a saint, without making the slightest efforts, they will still do better because such is their nature. Then if they are listened to with faith and devotion, how much good can be gained.

The devotion to the Guru’s feet is enough and no other rites or rituals are necessary. The Supreme Good will be attained by doing so. Once the mind is disciplined in this way, the longing to listen to the stories will increase. The bonds of sense objects will easily break away and extreme happiness will pervade.  

OM SRI SAIRAM!

మన సాయి -మన గురువు

సాయి ఎవరు? ఆయన దేవుడా! గురువా! ముస్లిం మతస్తులు భావించే ఒక పీరా!

 అసలు వారెవరో, వారు అందరిలాగా పుట్టి పెరిగారా! అనే విషయాలు ఎప్పుడు మాట్లాడలేదు. మనకు ఎందరో మహానుభావులు ఉన్నారు. వారి జీవిత చరిత్రలు మనం చదువుతాము. సాయి విషయంలో మాత్రం పుట్టు పూర్వోత్తరాలు ఉండవు. ఈ ప్రపంచంలో ఎన్నో మతాలు, ఎన్నో భావనలు మనం చూస్తాము. ఒక్కొక మతం వారి వారి ఆలోచన పరిధిలో భగవంతుడు ఇలా ఉంటాడు, మనం ఇలా ఆరాధిస్తే ఆ భగవంతుడిని చేరుకుంటాము అనే విషయాలను చెప్పారు. ఏ మతం సరిఅయినది? ఏ దారి మనలను భగవంతుడి దగ్గరకు తీసుకుపోతుంది? అనే ప్రశ్నలు మనలను వేధిస్తూ ఉంటాయి. ఒక్కొక్క గురువు ఒక్కో మార్గం చెప్పారు. అప్పడు మనం ఏమి  చేయాలి? ఏ మార్గం ఎంచుకోవాలి? ఆ మార్గం ఎదో మనకు ఎలా తెలుస్తుంది? 

భగవంతుడు మాత్రం ఒక మార్గానికె పరిమితం కాదు, అన్ని దారులు మనలను భగవంతుడివైపే నడిపిస్తాయి అన్న సత్యాన్ని, అన్ని మతాల సారం ఒక్కటే అన్న నిజాన్ని జీవితంలో ఆచరించి చూపించారు బాబా.   మనం ఆ భగవత్ తత్వానికి ఎలా దగ్గర అవుతాము? అది ఎలా ఒక లీలా మాత్రంగా జరుగుతుంది అనే సంఘటనలను శ్రీ సాయి సత్చరితలో చూపించారు బాబా. ఒక్కొక్క భక్తుడు బాబాకు ఎలా దగ్గర అవ్వటం జరుగుతుందో ఊహించుకుంటేనే పరవశం కలుగుతుంది. 

శ్రీ సాయి గురువరేణ్యులను పరబ్రహ్మగా, సర్వ దేవతా స్వరూపంగా ప్రణామాలు చేయుచు వారి చూపించిన మార్గంలో నడిచే శక్తిని మనందరికి ప్రసాదించమని వేడుకుందాము. వారు చూపించిన మార్గంలో నడవాలి అంటే మొట్ట మొదట వారు చూపించిన దారి ఏమిటి అనే విషయం అర్ధం చేసుకోవాలి. వారినుంచి మనం పొందవలిసిన అసలైన, శాశ్వతమైన సత్యం ఏమిటో తెలుసుకోవాలి. సాయి చరితకు సత్చరిత అనే పేరే ఎందుకు? వేరే పేరు పెట్టి ఉండచ్చు కదా. పేరులోనే ఈ సత్యం ఉంది. సాయి ఈ గ్రంధం ద్వారా సత్యాన్ని మాత్రమే బోధించారు. సత్యాన్ని చెప్పే గ్రంధం కాబట్టి ఇది శ్రీ సాయి సత్చరితగా బాబా మనకు ఇచ్చారు. మనం మన కోరికల కోసం పారాయణ చేసినా చివరికి సత్యాన్ని బోధించే గ్రంధం ఈ గ్రంధరాజం. బాబా అప్పట్లో గురు చరిత్ర చదవమని కొంతమందిని ప్రోత్సహించేవారు. ఎందుకంటే పరమగురువుల గురించి తెలుసుకుంటే మనకు సత్యం ఏమిటో బోధపడుతుంది. 

శ్రీ సాయి సత్చరితను మన జీవితంలో ఒక భాగంగా చేసుకొని, బాబా చూపించిన దారిలో నడుద్దాము.  ప్రతి ఒక్కరి జీవితంలో గురువుయొక్క ఆగమనం విశేషంగా ఉంటుంది. అది ఎలా జరుగుతుందో ఊహించుకుంటేనే సంభ్రమ ఆశ్యర్యాలు కలుగుతాయి. అందుకే సాయి భక్తులారా అంతఃకరణాన్ని సాయికి సమర్పించండి, శ్రద్ద సభూరి అనే మంత్రాలను నిత్యం జపం చేయండి. అప్పుడు మనలోనే ఉన్న సత్యం సత్చరిత రూపంలో వ్యక్తం అవుతుంది. ఇదే సాయి మన నుంచి కోరుకునే నిజమైన సమర్పణ. బాబా నా వారే, నా కోసమే బాబా ఇవన్నీ చేస్తారు అన్న నమ్మకం సాయి భక్తులను ముందుకు నడిపిస్తుంది.

ఓం శ్రీ సాయిరాం !

My Sai- My Guru

Who really Sai is? Is he God or Teacher? Is he a peer who Muslims worship? 

 Sai never talked about his birth or his greatness. We might have read the biographies of great saints but we do not talk about his biography. His main focus was to make us walk towards the ultimate truth. There could be so many religions in this world and they have their expression of God.  They might have showed us different paths but which is the right way.  How do we decide which is the right path? 

God is not limited to just one path and all the paths lead us towards God. The essence of truth is same no matter which religion and what ever the teaching might be. Baba showed this truth by living. Sai Satcharita shows this truth through routine incidents of life in the first chapter itself. This is all seen as miracles of Sai but through his devotees. We can not even imagine how these incidents take place and how we meet our Guru. 

Let us prostrate to our parama Guru who is the supreme soul and who is the embodiment of all the great qualities of divinity. We will make every effort to walk the path that Sai showed and ask Sai to give us the strength to do so. First we need to understand the Sai's path and then only we can follow that path. What is really the truth that needs to be experienced and Why the name Satcharita? Satcharita means the story of truth.  That's why Sai gave us this great scripture. Even we tend to read this for materialistic gains but in the end it will make us realize the truth. Baba used to encourage his devotees to read Guru Charitra at that time so that they can realize the truth. Sai Satcharita is our Guru Charitra.

let us make the Sai Satcharita a part of our life and walk the walk. It is so amazing to watch how this miracle happens in every one's life and to make this happen we have to offer our heart to Sai. We have to internalize Sraddha and Sabhuri. Then the truth will reveal itself from inside us. This is what Sai wants us do and surrender with heart full of love. Every devotee feels special and thinks that Sai belongs to them.  

OM SRI SAIRAM!

సాయి మహాసమాధి

బాబా శరీరాన్ని వదిలే ముందు కొన్ని సూచనలు ఇచ్చారు. బాబా విజయదశమి రోజున మహాసమాధి చెందారు. మహాసమాధికి కొన్ని రోజుల ముందు వజే అనే ఆయన చేత బాబా రామ విజయం అనే గ్రంధాన్ని చదివించుకున్నారు. మొట్టమొదట వజే ఏడు రోజుల్లో పారాయణం పూర్తి చేస్తారు. రెండో సారి రాత్రిపగలు చదివి రెండవ పారాయణం పూర్తి చేస్తారు. మరల బాబా మూడో సారి చదవమంటారు. తాను మూడు రోజులు చదివి అలసిపోతాడు. అప్పుడు బాబా అతనికి సెలవిచ్చి పంపుతారు. ఎవరైనా మరణానికి సిద్ధంగా ఉన్నప్పుడు వారి వారి మత గ్రంధాలు చదవడం ఆనవాయితి. అలానే శుక బ్రహ్మ పరీక్షిత్ మహారాజుకు ఏడు రోజులలో భాగవతం చెప్పి ఆయనను అనుగ్రహించారు. బాబా పరమాత్మ అయినా సంప్రదాయాన్ని అనుసరించి రామవిజయ పారాయణ చేయించారు.

  

బాబా చివరిక్షణం వరకు భక్తులకు సలహాలు ఇస్తూ ధైర్యం చెప్పారు. రెండు మూడు రోజుల ముందు భిక్షకు వెళ్లడం మానేశారు. కాకాసాహెబు దీక్షిత్ మరియు శ్రీమాన్ బూటీ గారు ద్వారకామాయిలోనే భోజనం చేసేవారు. అక్టోబర్ 15 1918 రోజున వారిని బాబా వాడాకు వెళ్లి భోజనం చేయమని ఆజ్ఞాపిస్తారు. అక్కడ ఇంకా లక్ష్మి బాయి, భాగోజి షిండే, భయ్యాజీ, బాలా షిమ్పే మరియు నానాసాహెబ్ నిమోన్కర్ ఉంటారు. శ్యామా మెట్లమీద కూర్చొని ఉంటారు. లక్ష్మి బాయికి తొమ్మిది నాణాలు ఇచ్చిన తరువాత బాబా ఇలా అంటారు " మసీదులో తనకు బాగాలేదని, తనను రాతితో కట్టిన బూటీ మేడలోకి తీసుకుపోయిన బాగుండునని చెప్పారు. ఇలా అంటూ భయ్యాజీ మీదకు ఒరిగి ప్రాణములను విడుస్తారు. భాగోజి ఈ విషయం నిమోన్కర్కు చెప్పగా, ఆయన బాబా నోటిలో కొంచెం నీరు పోస్తే అది కాస్తా బయటకు కారిపోతుంది. అప్పుడు ఆయన దేవా! అనగా బాబా మెల్లగా "ఆ" అంటారు. ఇక తరువాత తమ భౌతిక శరీరం వదిలివేస్తారు. 

షిర్డీ అంతా బాబా మహాసమాధి చెందిన వార్త పాకి అందరు అక్కడకు వస్తారు. అందరిలో తరువాత కార్యక్రమం మీద, ఎలా సమాధి చేయాలి అనే అంశం మీద చర్చ జరిగింది. ముస్లిం భక్తులు బాబా శరీరాన్ని ఆరుబయట సమాధి చేసి గోరి కట్టాలి అని నిర్ణయించారు. కాని రామచంద్ర పాటిల్ మిగిలిన గ్రామస్థులందరితో కలిసి బాబా కోరిన విధంగా బూటీ వాడాలో ఉంచాలి అని తీర్మానించారు. ఈ రెండువాదనల ఎటు తేలక పొతే అందరిలో కలవరం మొదలయ్యింది. అప్పుడు రహాతానుండి సబ్ ఇన్స్పెక్టర్, కోపర్గావ్ నుండి మామల్తదార్ మరియు కొందరు అధికారులు వస్తారు. వారు ఎన్నిక జరగాలి అని నిశ్చయించితే ఎక్కువ ఓట్లు బాబా కోరిన దాన్నే బలపరుస్తాయి. అప్పుడు బూటీ వాడాలో ఎక్కడైతే మురళీధరుని ఉంచాలి అనుకున్నారో అదే స్థానంలో బాబా శరీరాన్ని ఉంచుతారు. ఇక్కడ నార్కే గారు ఒక్క  విషయం చెప్పారు. బాబా శరీరం 36 గంటల తరువాత కూడా ఏమి పాడవకుండా ఉంది. ఆయన కఫినీని చింపకుండా తీయగలిగారు. బాలాసాహెబ్ భాటే, ఉపాసినీ బాబా కలిసి జరగవలిసిన కార్యక్రమాలు దగ్గర ఉండి పూర్తి చేస్తారు. 

బాబా మహాసమాధికి కొన్ని రోజుల ముందు బాబా ఎప్పుడు తన దగ్గరే ఉంచుకొని అపురూపంగా చూసుకునే ఇటకరాయి రెండు ముక్కలు అవుతుంది. మసీదును సుబ్రపరిచే ఒక కుర్రవాడు పొరపాటున ఆ ఇటకరాయిని శుభ్రం చేస్తూ క్రింద పడవేస్తాడు. అప్పుడు అది రెండు ముక్కలు అవుతుంది. బాబా వచ్చి ఈ విషయం తెలుసుకొని ఇలా అంటారు. ఇది ఇటుక కాదు. నా యదృష్టమే ముక్కలు అయిపోయినది. అది నా జీవితపు తోడూనీడ. దాని సహాయం వలననే నేను ఆత్మానుసంధానము చేసేవాడిని. ఈ రోజు అది నన్ను విడిచినది అని అంటారు. ఈ ఇటుకపై బాబాకు ఇంత ప్రేమా అని మనం అనుకోవచ్చు. కాని దీని విషయం బాబాకే తెలియాలి. వారు సుద్ద చైతన్యులు. వారికి ఈ అశాశ్వతమైన వాటి మీద మమకారం ఉండదు. ఈ ఇటుక గురు భక్తికి ప్రతీకగా కొందరు చెప్తారు.  జీవన్ముక్తులకు ఇలా ప్రాపంచిక పరంగా అందరిలాగా భౌతిక పరంగా ఆలంబన ఉండదు. కాని అందరిలాగా వారు ప్రవర్తించవచ్చు. 

ఓం శ్రీ సాయిరాం !

Sai Mahasamadhi

Baba knew when he is going to leave his body so he asked Mr. Vaze to read Rama Vijaya to him. He read this for one week, then Baba asked him to read this again day and night. In the next three days he finished the parayana. Then third time Baba asked him to continue but Mr. Vaze was exhausted. Still he read for three more days. Baba let him go and kept to himself for the ultimate moments. Here Baba followed the general practice amongst the Hindus that when a man is about to die, some good religious scripture is read out to him with the object that his mind should be withdrawn from worldly things and fixed in matters spiritual, so that his future progress should be natural and easy. We all heard about Great Shuka brahma expounding Bhagavat purana to king Parikshit who was cursed by the son of a Brahmin Rishi and was about to die after a week.  Baba being an incarnation of God needed no such help, but just to set an example to the people, He followed this practice.

Baba let nobody know the exact time of His departure. Baba stopped going for bhiksha two or three days before his Mahasamadhi. He was conscious to the last and was advising the devotees not to lose heart. Kakasaheb Dixit and Booty were dining daily with Him in the Masjid. That day (15th October) after arati, Baba asked them to go to their residence for dining. Still a few, viz., Laxmibai Shinde, Bhagoji Shinde, Bayaji, Laxman Bala Shimpi and Nanasaheb Nimonkar remained there. Shama was sitting down on the steps. After giving Rs. 9/- to Laxmibai Shinde, Baba said that He did not feel well in the Masjid and that He should be taken to the Dagadi (stone) Wada of Booty, where He would be alright. Saying these last words, He leaned on Bayaji, he left his mortal coil. Bhagoji noticed that His breathing had stopped and he immediately told this to Nanasaheb Nimonkar who was sitting below. Nanasaheb brought some water and poured it in Baba's mouth. It came out. Then he cried out loudly 'Oh Deva.' Baba seemed just to open His eyes and say 'Ah' in a low tone. But it soon become evident that Baba had left His body for good.

Everyone in Shirdi came running to Dwarakamai as they heard the news. Then the big question arose on how to dispose Baba’s physical body? Muslims wanted this to happen in an open space with a tomb. Other people did not agree with this opinion as Baba asked to be taken to Booty wada. After 36 hours of conflict some officers came and everyone voted for this. More people voted to support Baba’s word that he should be in Booty wada. While all the arguments were going on, Baba appeared to Laxman Joshi and told him to continue with arathi. Then Bapusaheb Jog did the afternoon arathi. On Wednesday evening Baba's body was taken in procession and brought to the Wada and was interred there with due formalities in the garbha, i.e., the central portion reserved for Murlidhar. In fact Baba became the Murlidhar and the Wada became a temple and a holy shrine, where so many devotees went and are going now to find rest and peace. All the obsequies of Baba were duly performed by Balasaheb Bhate and Upasani, a great devotee of Baba.

Breaking of the Brick

Baba gave another indication also which occurred few days before Baba’s Mahsamadhi. Baba used to rest on a brick and used this as a pillow. One day, during Baba's absence, a boy who was sweeping the floor, took it up in his hand, and unfortunately it slipped from thence fell down broken into two pieces. When Baba came to know about this, He bemoaned its loss, crying - "It is not the brick but My fate that has been broken into pieces. It was My life-long companion, with it I always meditated on the Self, it was as dear to Me as My life, it has left Me to-day." Some may raise here a question - "Why should Baba express this sorrow for such an inanimate thing as a brick?" To this Hemadpant replies that saints incarnate in this world with the express mission of saving the poor helpless people, and when they embody themselves and mix and act with the people, they act like them, i.e., outwardly laugh, play and cry like all other people, but inwardly they are wide awake to their duties and mission.

OM SRI SAIRAM!

భగవంతునిపై శ్రద్ధ

పరమ గురువులు మనకు అనుభూతుల రూపంగా బోధలు చేస్తారు. వారు మనకు వాటి గురించి డైరెక్ట్‌గా నోటితో చెప్పకపోవచ్చు. కాని మన జీవితంలో మాత్రం జ్ఞానమనే వెలుగు వెలుగుతుంది. మనకు కావల్సినదల్లా  ఆ గురువు పట్ల భక్తి శ్రద్ధలు. బాబా, భగవంతుడు ఎవరు ఎక్కడ ఉన్నారు అన్న విషయాలను అనుభవపూర్వకంగా మనకి నేర్పిస్తారు.

భగవంతుడు అంతటా, అన్ని చోట్లా ఉన్నాడన్న సత్యాన్ని మనకి నేర్పించేందుకే ఆయన వివిధ రూపాలలో దర్శనం ఇచ్చారు. అట్లానే జంతువుల్లో కూడా నేనున్నాను అని చాలా సార్లు చూపించడం జరిగింది. సరే గురువులు బోధించే ఈ అనుభవాన్ని మనము ఎట్లా పొందాలి, ఏం చెయ్యాలి?

మనము భగవంతుడ్ని ఎక్స్పీరియన్స్ చేయాలి అంటే దానికి కొంచెం కృషి చెయ్యాలి. దానికి భక్తి కావాలి. మనం కోరుకునేది అత్యంత శాశ్వతమైనది. కాని మన కోర్కెలు కారణంగా దేవుడ్ని కూడా పరిమితం చేస్తాము. మన జీవితంలో ఎంత భాగం దేవుని సేవకు కేటాయిస్తాము . సరే మనము భక్తులము మనకి ఆ భగవంతుని మీద శ్రద్ధ ఉండవచ్చు.

భక్తులు ఎన్ని రకాలుగా ఉంటారు అనేది మన శాస్త్రాలు ఇలా చెప్పాయి.

1) భక్తునకు దేవుడి మీద బాగా నమ్మకం ఉంటుంది.

వీరు చాలా భక్తితో దేవుడ్ని సేవిస్తారు. వాళ్ళు ఒక ఇష్ట దేవతను బాగా కొలుస్తారు. వాళ్ళకి వాళ్ళ ఇష్ట దేవత తప్ప మిగతా సంప్రదాయాల్ని ఇష్టపడరు. ఒక్కోసారి వాటిని విమర్శిస్తారు కూడా. భగవంతుడి యొక్క శక్తులను పొగుడ్తారు. వీరు మొదటి తరగతి.

2) భగవంతుడు ఒక్కడే అని నమ్మే భక్తులు :

భక్తునకు కొద్దిగ జ్ఞానం కలిగితే గురుకృపతో ఒక్కడే భగవంతుడు, ఆయనకు రూపము, పేరు లేదని తెలుసుకుంటాడు. భగవంతుడు వేరు వేరు రూపాల్లో ఉన్నా, ఒక్కడే అన్నింటిలో కనిపిస్తాడు అని అనుకుంటారు. మొదటి వాళ్ళతో చూస్తే, వీళ్ళు వేరు సంప్రదాయాల్లో ఉన్నవారు తప్పుదారిలో లేరు అని అర్ధం చెసుకుంటారు. వీరు భగవంతుడే సృష్టికి మార్గం చూపిస్తాడు అంటారు.

3) వీళ్ళకి భక్తి ఉందని చెప్పడం కాదు వాళ్ళే భక్తి అవుతారు :

ఎందుకంటే వాళ్ళకి ఈ ప్రపంచం కనిపించదు. వాళ్ళకి దైవస్వరూపం ఒక్కటే కనిపిస్తుంది. వాళ్ళు ఏ కర్మను ఆచరించినా అది భగవదర్పితమే.

ఈ మూడు తరగతులు కూడా గొప్పవే. కాని మన గమ్యం ఎటు అనేది వేరే చెప్పనవసరంలేదు. కాని మన మనస్సు మన మీద చాలా ట్రిక్స్ చేస్తుంది. వాటికి ఒక్కోసారి మనం బానిసలమవుతాము. దాన్ని గుర్తించలేము. మనము ఈ చివరి స్థితికి చేరుకోవడానికి ప్రయత్నించాలి. మన వంతు కృషి మనము చెయ్యాలి.

అందుకే మనకు బాబా నవవిధభక్తి మార్గాన్ని కూడా బోదించడం జరిగింది. ఇదే ప్రహ్లదుడు మనకి చేసి చూపించాడు. బాగవతంలో ప్రహ్లదుడు ద్వారా ఈ నవవిధభక్తిని మనకి ఇవ్వడం జరిగింది. ఆయన చిట్టచివరి స్థాయిలో ఉండి, బాధల్ని కూడా విష్ణు స్వరూపంగా చూసిన మహాభక్తుడు. అందుకే హిరణ్యకశ్యపుడు ఎన్ని బాధలు పెట్టినా ప్రహ్లదుడ్ని ఏమీ చెయ్యలేకపోయాడు. ఇక్కడ ప్రహ్లదుడు అంతా విష్ణువు తప్ప ఇంకేమి లేదన్న భావాతీత స్థితికి ప్రతీక. అదే బాబా మనకి నేర్పాలని చూస్తారు. అందుకే ఆయన చెప్పేవారు. ఆయన లాంటి శిష్యుడి కోసం చూస్తున్నానని ఆయన తన గురువుతో ఎలా ఉన్నారో అన్నది ఈ భక్తికి ప్రతీక కూడా.

ఒకసారి  ఒక భక్తుడు ప్రయాణం చేస్తూ ఒక లోయలో కాలు జారి పడ్డాడు. భగవంతుడిని ప్రార్ధిస్తూ, ఒక కొమ్మ దొరికితే పట్టుకుంటాడు. భగవంతుడ్ని రక్షించమని ప్రార్ధిస్తాడు. అప్పుడు భగవంతుడు కనిపించి, ఆ కొమ్మను వదిలేయి నేను రక్షిస్తాను అంటారు. కాని భక్తుడికి దైర్యం చాలలేదు. పూర్తి శ్రద్ధ లేదు, నమ్మకం లేదు, మనము ఆ పరిస్థితిలో ఉంటే ఏమి చేస్తాము?

మనము మాయ అనే లోయలో పడి సంసారం అనే కొమ్మను పట్టుకోని వేలాడుతూ ఉండక, బాబా నేర్పిన శ్రద్ధ, సబూరి మార్గంలో పయనిద్దాం. 

ఓం శ్రీ సాయిరామ్!

Devotion to God

The nature of God is revealed in Holy Scriptures. The understanding of the people depends on their level of intelligence. Among those who are devoted to God based on their knowledge of God, there are three grades.

Grade 1: There is God (There is only one form and name for the God)

People, who acknowledge the presence of God, will be devoted to a personal god. However, they assume that their god is the only the god and will not respect the gods of other religions and sects.

Such devotees think God as an independent entity will pray to God with respect. They will praise the God for all his powers and glories.

Grade 2: There is only one God. (God is the name for all forms)

When people gain more maturity, they will understand that there is only one God, who is being worshiped by different people by different names and forms.

It does not matter what name one addresses the God because the true God does not have any name or form. Such devotees are aware that the God, who is formless and nameless, is the same God that appears in different names and forms in the minds of other devotees. Therefore, unlike people in the Grade 1, they do not assume that other devotees are in the wrong path. They are aware that people pray to the same God by different names and forms because their limited intelligence.

Such devotees know that the God is the intelligence cause of the universe.

Grade 3: There is nothing but God. (God is formless and forms are illusion)

This is the ultimate understanding of God. People in this grade are truly devoted to God, since they are aware God being not only the intelligence cause of the creation but also the material cause.

This means there is nothing in the universe that is not God.

Such people are not under the delusion that they are independent of the universe. The entire creation is seen as one entity. Whatever actions they do, it is done as a service to God.

All these grades are good. But we know where we need to go from this analogy. But our mind plays so many tricks on us. We become slaves to this mind. We don’t use our intellect (buddhi) all the time and we get caught up in this viscious cycle most of the time. We all have to make an effort to reach the ultimate stage in this Bhakti grade system.

That’s why Baba taught us Navavidha Bhakti (nine modes of worship). Same thing was explained really well by Prahlada in Bhagavata purana. His father did not tolerate him being a Vishnu Bhakta (devotee) and he tortured him with various means. Even these methods were viewed by Prahlada as a form of Vishnu. That’s why nothing could hurt him or bother him. He was at that highest stage of grade system we talked about earlier. What a stage to be in. When Saints reach that stage they do not see any thing else. They are immersed in the nectar of God. Baba used to talk about his service to his Guru. There was no one like him who can serve a Guru. He did not expect any thing from the Guru and he did not see any thing else other than his Guru.

OM SRI SAIRAM!

భిక్ష - పంచ మహాయజ్ఞాలు

గృహస్థులుగా ఉన్నవారు అన్నం వండుకొని మొట్టమొదటగా యతులకు, బ్రహ్మచారులకు భోజనం పెట్టాలి. అప్పుడు మాత్రమే వారు స్వీకరించాలి. బాబా గృహస్థులు కారు. వారు ఒక ఫకీరులా జీవనం సాగించారు. ఈషణ త్రయాలు లేనివారు భిక్షకు అర్హులు. ఈషణ త్రయం అంటే సంతానం పైన, ధనం పైన మరియు లోకంపైనా ఉన్న మోహాలు. ఈ మోహాలే మనలను బాధలకు గురిచేస్తాయి.  మనం ఆహరం తయారు చేసేటప్పుడు చాలా ప్రాణులు చనిపోతాయి. చాలామంది కష్టపడితే కాని ఈ ఆహారం మన దాకా రాలేదు. ఈ రకంగా వచ్చే పాపాలను పంచ సూనాలు అంటారు. వీటినుంచి తప్పించుకోవాలి అంటే మనం పంచ మహా యజ్ఞాలు అనేవి చేయాలి. ఈ పంచమహాయజ్ఞాలలో ఒకటి అయిన అతిధి యజ్ఞం భిక్ష ద్వారా బాబా చేయించారు. బాబా ఐదు ఇళ్లలో రోజు భిక్ష తీసుకొనే వారు. అలానే దక్షిణ రూపంలో అందరి దగ్గరినుంచి పాపాలను పోగెట్టే వారు. ఇలా ఇంటి దగ్గరే ఉండి బాబాకు భిక్ష ఇచ్చినవారు ఎంతో పుణ్యాత్ములు.  ఈ ఆహరం మనం స్వీకరించే ముందు భగవంతునికి సమర్పించడం కూడా అందుకే. అలా సమ్పర్పిస్తే దాని ద్వారా వచ్చే పంచ సూనాల నుంచి మనం విముక్తి పొందుతాము అని బాబా మనకు నేర్పిస్తున్నారు. 

పంచమహా యజ్ఞాలు ఏమిటో చూద్దాము. 

బ్రహ్మ యజ్ఞము - వేదాలను, మన శాస్త్రాలను పారాయణ చేయడమే బ్రహ్మ యజ్ఞము. 

పితృ యజ్ఞము - పితృ దేవతలకు ఇచ్చే ప్రసాదం. 

దేవ  యజ్ఞము - దేవతలకు నైవేద్యం  ఇవ్వడం. 

భూత యజ్ఞము - సర్వ జీవులకు ఆహరం సమర్పించడం.  

అతిధి యజ్ఞము - మనం ఆహ్వానించని అతిధులకు ఆహరం పెట్టడం. 

మనం దేవుడికి సమర్పించేవి నిజంగా దేవుడు తీసుకుంటాడా అని కొంతమందికి సందేహం ఉండచ్చు. బాబా ఎన్నోసార్లు తనకు సమర్పించినవి స్వీకరించినట్లు చూపించడం జరిగింది. మనసులో కేవలం ప్రేమ ఉంటే చాలు. ఎవరితోనైనా బాబాకు ఏదైనా పంపితే, తెచ్చినవారు మర్చిపోయినా బాబా అడగడం మర్చిపోయేవారు కారు. రొట్టె, కూర, పాలకోవా కాని దృఢమైన భక్తితో ఇవ్వాలి. అలాంటి భక్తులు తటస్థ పడితే బాబాకు ప్రేమ ఉప్పొంగేది.

ఎవరిమనసులో ఏ భావం ఉంటె దానికి అనుగుణంగా అనుభవాలు కలుగచేసి భక్తుల గౌరవాన్ని నిలబెట్టేవారు సాయి. సర్వ జీవులలోను భగవంతుడిని చూడాలి అని బాబా మనకు నేర్పిస్తున్నారు.  ఇదే సర్వమతాలు బోధించే సత్యం. మనం సమర్పించే నైవేద్యం తప్పకుండా బాబా స్వీకరిస్తారు అని గ్రహించాలి. ఇక్కడ మనం తెలుసుకోవాల్సిన సత్యం ఏమిటి అంటే; బాబా సర్వాంతర్యామి. ఎలాగైతే ఒక జీవి స్వీకరిస్తే తాను తీసుకున్నట్లు బాబా చెప్తారో, అలానే బాబాకి నైవేద్యం ఇస్తే సర్వ జీవులకు అన్నం పెట్టినట్లే అని మనం తెలుసుకోవాలి. కేవలం మన కోరికల కోసమే నైవేద్యం పెట్టడం కాకుండా అన్ని జీవులకు ఆహరం బాబా ఇవ్వాలి అని మనం కోరుకోవాలి.  

ఓం శ్రీ సాయి రాం !