దీక్షిత్- 1

Play Audio

సాయి భక్తులందరిలో దీక్షిత్‌కు ప్రత్యేక స్థానం ఇవ్వబడింది. ఈయన జీవితం మనలాంటి సామాన్య సాయి భక్తులకు ఎంతో ఆదర్శప్రాయము. దీక్షిత్ గారు 45 ఏళ్ళ వరకు చక్కని ప్రాపంచిక జీవితంలో ఉండి ఎంతో ప్రగతిని సాధించిన వ్యక్తి.  తరువాత ఆయన జీవితం మార్పులు చెంది బాబా కృపతో అధ్యాత్మిక పథంలో నడిచింది. సాయి ప్రతిక్షణం దీక్షిత్‌ని రక్షిస్తూ, ఎటువంటి ఒత్తిడులకు లొంగనీయకుండా, వృత్తి, కుటుంబ వ్యవహారాలలో చేయూత నిస్తూ అనుక్షణం కాపాడారు. మనందరి లాగా ఆయన కూడా చాలా కష్టనష్టాలకు లోనై మానసిక ఒత్తిళ్ళకు గురి అవ్వటం జరిగింది. దీక్షిత్ గారి గురించి మనకు చాలా విషయాలు సాయిసఛ్ఛరిత ద్వారా తెలుస్తాయి. సాయిలీల మాసపత్రికలో ఆయన గురించిన చాలా విషయాలు విధితమవుతాయి. శ్రీ నరసింహస్వామి గారి ద్వారా మరికొన్ని విషయాలు, ధీక్షిత్ గారి డైరి ద్వారా కొన్ని సంఘటనలు మనకు తెలిశాయి. వీటన్నింటిని మనం అర్ధం చేసుకొని వారి జీవితం ద్వారా మనం చాలా విషయాలు నేర్చుకోవచ్చు. ఒక్కోసారి ఆయన జీవితం మన సామాన్య జీవితానికి చాలా దగ్గరగా ఉంటుంది. కాని దీక్షిత్ గారి గొప్పతనం, సాయి అనుగ్రహం ఎక్కడ బయట పడుతుంది అంటే ఆయన బాబాని కలిసిన తరువాత తనకు ఎక్కువ సంపాదించే అవకాశం ఉన్నా, పెద్ద పదవులు వచ్చే సమయంలో దీక్షిత్ గారు వీటన్నింటిని తృణప్రాయంగా బావించి, బాబానే ముఖ్యమని నమ్మిన ఆ మహానుభావుడు మనందరికి ఆదర్శం.

జననం, కుటుంబ వృత్తి వివరాలు

దీక్షిత్ గారి పూర్తిపేరు హరి సీతారాం దీక్షిత్. ఆయనను బాబా ముద్దుగా కాకా అని పిలిచేవారు. ఆయన 1864వ సంవత్సరంలో మధ్యప్రదేశ్ రాష్టంలో భాండ్వా అనే తాలూకాలో జన్మించారు. ఆయన నాగరి బ్రహ్మణ కుటుంబంలో జన్మించారు. ఆయన ప్రాథమిక విద్య ఖాండ్వాలో మరియు హింగన్ షూట్‌లలో జరిగింది. తరువాత ఆయన ఆల్పిస్టన్ కాలేజీ (బొంబాయి)లో చేరి, యల్.యల్.బి. డిగ్రీని సంపాదించి ఒక లాయర్‌గా బయట పడ్తారు. అప్పటికి ఆయన వయస్సు 19 సంవత్సరాలు మాత్రమే. ఆ తరువాత అవసరమైన పరిక్షలన్నింటిలో ఉత్తీర్ణుడై, 21వ సంవత్సరంలో లిటిల్ & కో అనే సంస్థలో పనిచేస్తారు. ఆ తరువాత తనంతట తనే ఒక సంస్థను పెట్టి చాలా మంచిపేరు తెచ్చుకొని బాగా డబ్బు సంపాదిస్తారు. మంచి బంగళాలు కూడా కట్టిస్తారు. ఇన్ని పనులలో తలమునకలైనా  రోజూ ఆధ్యాత్మిక గ్రంధాలను చదివేవారు.

 

             ఆయన చాలా మంది కేసులను తీసికొని బాగా పేరు తెచ్చుకున్నారు. వీటిలో ముఖ్యమైనవి బాల గంగాధర్ తిలక్ గారి కేసు, టైమ్స్ ఆఫ్ ఇండియా పూణా వైభవ్ వంటి ప్రాముఖ్యమైన వాటిల్లో విజయం సాధించారు. ఆయనకు అటు బ్రిటిష్ ప్రభుత్వం ఇటు కాంగ్రెస్ అధినేతలతో మంచిపేరు వస్తుంది. ఆయన బొంబాయి కౌన్సిల్లోకి ఎన్నిక అయ్యారు. ఇది 1901వ సంవత్సరంలో జరిగింది. 1904వ సంవత్సరంలో ఇండియన్ నేషనల్ కాంగ్రెస్‌కి సెక్రటరి అయ్యారు. ఆయనకు బొంబాయి విశ్వవిద్యాలయంలో కూడా ప్రత్యేక స్థానం ఇవ్వబడింది. ఇలా ఎన్నో అత్యున్నత పదవులు ఆయనను అలంకరించినవి. ఇలా జీవితం సాఫీగా సాగుతున్న సమయంలో ఆయన జీవితం మలుపు తిరగాల్సిన సమయం ఆసన్నమైంది.

             1906వ సంవత్సరంలో దీక్షిత్‌గారు లండన్ వెళ్ళడం జరిగింది. ఆయన అప్పుడే బయలుదేరిన రైలులో ఎక్కడానికి ప్రయత్నించినప్పుడు ఆయన క్రింద పడి కాలుకు దెబ్బ తగులుతుంది. ఈ దెబ్బ ఆయన జీవితాన్ని మార్చివేసింది. చాలా వైద్యాలు చేపించినా ఆయన సరిగ్గా నడవలేక పోయారు. ఈ అవిటితనం ఆయనను చివరి దాకా వెన్నంటే ఉంది. ఇది ఆయనను ఒక రకమైన మానసిక రుగ్మతకు గురిచేసింది. కొంచం దూరం నడిస్తే కాలులో నెప్పి వచ్చేది. బయటకు ఈ దెబ్బ ఆయన ప్రాపంచిక జీవితంలో ఒక లోపంగా కనిపించినా అధ్యాత్మిక జీవితానికి మాత్రం ఇది తొలిమెట్టు. ఆయనలో ఒక రకమైన మానసిక విశ్లేషణ ప్రారంభమయింది. దీంట్లో నుంచి వైరాగ్యం ఆవిర్భవించింది. ఇలా 1909వ సంవత్సరం వచ్చేటప్పటికి ఆయనకు 45 ఏళ్ళు వచ్చాయి. అదే సమయంలో ఆయన దత్తమహారాజ్ లాంటి ఆధ్యాత్మిక గురువులను కలిశారు. ప్రాపంచిక విషయాలలో ఏమి సారం లేదని ఈ జీవితం యొక్క అర్ధం ఏమిటి అనే ఆలోచన కలిగింది.   

సాయితో తొలికలయిక

 1909వ సంవత్సరంలో సెలవలకై తన బంగళాకు వెళ్ళి విశ్రాంతి తీసుకుంటూ ఉన్న సమయంలో నానా సాహెబ్ చందోర్కర్‌ను కలుస్తారు. వీరిద్దరు కలసి చదువుకున్నారు. నానా ప్రభుత్వ ఉద్యోగం తీసుకొని స్థిరపడతాడు. దీక్షిత్ మాత్రం లాయర్‌గా స్థిరపడ్డాడు. ఆ తరువాత వాళ్ళు కలవడం ఇదే మొదటిసారి. వారు అనేక విషయాలు మాట్లాడుకుంటూ చివరికి దీక్షిత్ కాలు దెబ్బ గురించి చెప్పుకుంటారు. అప్పుడు నానా సాయి గురించి చెప్తారు. సాయి నీ కాలుని సరి చేస్తారు అని నానా అంటే అప్పుడు దీక్షిత్ ఈ కాలు బాగుకావడం ముఖ్యం కాదు నా మనసు కుంటితనం పోవాలి. నాకు మోక్షం కావాలి. నాకు గురు దర్శనం కావాలి. అల్ప సుఖభోగాల కోసం కాదు, బ్రహ్మ జ్ఞానమే పరమ సుఖం. అంతకు మించిన సుఖం మరేమిలేదు.  నేను ఎన్నెన్నో పూజలు చేశాను, భజనలు చేశాను, అలసి పోయాను. ఈ మనసు మాత్రం నిశ్చలం కావడం లేదు. మనసును ఎంతగానో నిగ్రహిస్తున్నాను. అయినా అది చలిస్తూనే ఉంటుంది. నా మనసు కుంటితనం నయం అవ్వాలి, అని దీనంగా చెప్తాడు.

             1909వ సంవత్సరంలోనే విధాన సభ ఎన్నికలు జరుగబోతున్నాయి. ఆ ప్రచార సందర్భంలో అతను అహ్మద్‌నగర్ వెళ్తారు. అక్కడ సర్ధార్ మీర్‌కర్ అనే స్నేహితుడు దగ్గర బస చేస్తారు. వారు గుర్రాల ప్రదర్శనకు వెళ్తారు. అక్కడ దీక్షిత్ తను బాబాను కలవాలి అని అంటారు. మీర్‌కర్ కుమారుడు బాలా సాహెబ్ మీర్‌కర్ కూడా కోపర్‌గావ్ నుంచి అక్కడకు వస్తారు. అదే సమయంలో తన అత్తగారికి బాగుండలేదని శ్యామా అహ్మద్‌నగర్ వస్తారు. ఈ విషయం తెలిసి మీర్‌కర్ శ్యామాకు కబురుపెడ్తారు.  శ్యామాను చూడగానే దీక్షిత్‌కు ఎక్కడా లేని ఉత్సాహం వచ్చి బాబాను చూసినంత అనుభూతి పొందుతారు. ఇంక ఆయనలో ఆతృత పెరుగుతుంది. అక్కడ క్షణం కూడా ఉండాలని అనిపించలేదు. ఎప్పుడు బాబాను కలుస్తాను అన్న భావనతో మనసు నిండిపోయింది.

             అంతలో ఒక విచిత్ర సంఘటన జరిగింది. బాలా సాహెబ్ మీర్‌కర్ వారింట్లో ఉన్న బాబా చిత్రంపై నున్న తెరను తొలగించాడు. అది మేఘా పూజించే సాయిపటం. దాని అద్దం పగిలితే బాగుచేయించేందుకు అహ్మద్‌నగర్ తీసుకువస్తారు. బాబా దర్శనం కాగానే దీక్షిత్ ఆ పటం ముందు మోకరించాడు. మనస్సులో ఏదో తెలియని అనుభూతి, ఈ పటాన్ని వీరిద్దరికి ఇచ్చి శిరిడి పంపాలని నిశ్చయించారు. శ్యామా మరియు దీక్షిత్ ఆ రాత్రి 10 గంటలకు రైలులో శిరిడికి బయలు దేరారు. రెండవ తరగతి కిక్కిరిసి ఉండటంతో ఏం చెయ్యాలో అర్ధం కాలేదు.    అంతలో దీక్షిత్ రైలు గార్డుని కలిసి మొదటి తరగతిలో ప్రయాణం చేస్తారు. వారు కోపర్‌గావ్‌లో దిగగానే నానాసాహెబ్ చందోర్కర్ కలుస్తారు. ముగ్గురు టాంగా మాట్లాడుకొని శిరిడికి వస్తారు.

             దీక్షిత్ ద్వారకామాయిలో అడుగుపెట్టగానే  "రా లంగడా కాకా"  అని ఆహ్వానం పలుకుతారు. దీక్షిత్ కళ్ళు చెమరుస్తాయి. ఆ తొలిదర్శనం దీక్షిత్ మనసులో చెరగని ముద్ర వేస్తుంది. ఆయన కళ్ళు ఆర్పకుండా బాబాను అట్లానే చూస్తుండి పోతాడు. వెంటనే బాబా పాదాలపై తన తలను ఉంచుతాడు. అప్పుడు బాబా ప్రేమతో "నీ కోసం ఎదురు చూస్తున్నాను అందుకే శ్యామాను నీదగ్గరకు పంపించాను" అని చెప్పగా దీక్షిత్ హృదయం పులకరించిపోయింది. సాయి స్పర్శతో అపారమైన ఆనందాన్ని పొంది సాయి ప్రేమకు ఆశ్చర్యపడ్డాడు.

             హేమద్‌పంత్ సాయిసచ్చరితలో ఈ ఘట్టం గురించి ఇలా వ్రాసారు. భక్తి శ్రద్ధలు మూర్తీభవించినట్లుగా దీక్షిత్ మొదటి నుండి పుణ్యకార్యలలో కీర్తి గడించినాడు. ఇంగ్లాండుకు ప్రయాణమై వెళ్ళినప్పుడు అక్కడ పారమార్ధిక  బీజం నాటుకున్నది. కాశీ ప్రయాగ, బదలీ, కేధార్‌నాధ్, మధుర, బృందావనం, ద్వారకా మొదలైన యాత్రలు చేసిన పుణ్యం దీక్షిత్‌కు ముందే ఉంది. అంతేకాక తల్లితండ్రుల పుణ్యం వలన అమితమైన భాగ్యం కొద్దీ పూర్వార్జిత పుణ్యఫలం కారణంగా సాయి దర్శనం కలిగింది. తన కుంటి తనం పైకి అశుభం లాగా అనిపించినా నిజానికి పరిణామం శుభప్రధమైంది. అలా గురువు యొక్క సన్నిధికి చేరుకునే యోగం లభించింది. ఆ రోజు నవంబర్ 2, 1909వ సంవత్సరం దీక్షిత్‌కు మొదటిసారిగా పుణ్యపావనమైన సాయినాధుని దర్శనం లభించింది, అని ఎంతో చక్కగా హేమద్‌పంత్ వర్ణించారు.

దీక్షిత్ వాడా నిర్మాణం

నవంబర్ 1909 తరువాత, దీక్షిత్ గారు డిశంబర్ నెలలో మరల షిర్డికి వస్తారు. ఆయనకు సాధెవాడాలో సరిగా ఏకాంతం లభించక ఇబ్బంది పడ్తారు. ఆయనకు షిర్డిలోనే బాబాతో ఉండిపోవాలి అని అనిపిస్తుంది. తనే ఒక రేకుల షెడ్ నిర్మించాలి అనుకొని ఒక భవనం కట్టాలి అని నిర్ణయిస్తారు. బాబా అనుమతితో 1910 డిశంబర్ 9న పునాది వేస్తారు. అదే రోజున రెండు విశేష సంఘటనలు జరుగుతాయి. ఖపర్డెకు షిర్డి నుంచి వెళ్ళడానికి బాబా అనుమతి ఇస్తారు. అదే రోజు శేజారతి చావడిలో మొదలవుతుంది. ఈ వాడా నిర్మాణం నాలుగు నెలలో పూర్తి అయి శ్రీరామ నవమి రోజున గృహప్రవేశం జరుగుతుంది. ఈ వాడాను కాకావాడా మరియు దీక్షిత్ వాడా అని పిలుస్తారు. దీక్షిత్ క్రింది భాగం యాత్రికులకు ఇచ్చి, పై భాగం తనకు వాడుకుంటారు.

ఓం శ్రీసాయి రాం!

Dixit Part -1

H.S Dixit attained an eminent position among Sai devotees. He is a role model and there is so much to learn from his life and the worship that he did for Sai Baba. Even though he was in worldly life until the age of 45, Sai made him advance in his spiritual life. Sai Maharaj protected him every second of his life so that he will not be a victim to the pressures of this mundane life. He helped him in daily family issues and his work related problems. He was not immune to the worldly problems that we all face every day. Sri Satcharita gives us some details about Dixit (Kaka Saheb) and later on some details were published in Sai Leela Masik (Journal). Sri Narasimha Swami gave some of the details about his personal life and other stories. Kaka Saheb also wrote a dairy.  His life fully revolved around Baba after his first meeting and we can relate to him as a common man. The greatness and what separated him from regular devotees, is his dedication. Even though he can earn fame, money and every thing in life, he ignored all of that to serve Baba. This is what we can learn from this great personality.

Birth, Family and job details:

His full name is Hari Sitaram Dixit. Baba used to call him Kaka. He was born in 1864 in Khandva, Madhya Pradesh. He belongs to Nagari Brahman sect. His primary education took place in Khandva and Hingan Ghat. He later went to Alfiston college in Bombay and received his LLB degree at the age of 19. Then he passed all the required exams and joined Littile & Co.  Then he started his own solicitors business.  He earned lot of fame and money.  He built a bungalow of his own in Lonawala.

He took some prominent cases in his life which includes the case of Freedom fighter Sri Bala Gangadhar Tilak, case of Times of India and Poona Vaibhav etc. He became prominent both in the eyes of British and in Indian national congress.  He was elected for Bombay counsel in 1901. In 1904, he was elected the 

Secretary of Indian National Congress. He became honorary position in Bombay University. He had so many high cadre positions that people can not imagine even getting there. His life took a turn when all of this has been going smoothly.

  In 1906 Dixit was visiting England. Dixit told him about his accident in London, when his foot slipped while boarding a train and was injured. The trouble that he suffered from could not be relieved inspite of hundreds of remedies. He was walking with a limp. If he walks for a while he used to get pain in his leg. This changes his life in travel and his psyche was also affected. Even though this was a handicap from the out side but this became a blessing for Dixit. He started thinking about his life and how transient things around us. He also started analyzing his priorities in his life. He was around 45 years of age at that time. He met Gurus like Datta Maharaj at that time. He started realizing that there is no happiness in worldly objects and wanted to understand the meaning of life.

First Meeting with Baba:

Once he goes on vacation to rest in his Bungalow in 1909. Nana Saheb Chandorkar happened to meet him for the first time after they got separated as classmates. Nana took government job and Dixit remained in his private practice as an attorney. They caught up with lots of issues about their past friendship. Then Dixit spoke to him about his accident in England, how it changed his life. Then Nana suggested him to go to Baba and told him that he will cure this lameness. Then Dixit said, “Nana this physical lameness is not bothering me but I want help with lameness in my mind. I need to meet my Guru, and I am longing for salvation. I did so much worship, sang bhajans (devotional singing) but my mind is still not at ease. I am trying to redirect my mind with out much success. Some one needs to cure lameness in my mind”.

The election of the then Legislative Council was the topic of conversation everywhere. The people were engaged in this work, in many places. Kakasaheb came suddenly to Nagar (Ahmednagar) to canvass for votes for him, and was meeting friends for that purpose. There was a chieftain there by the name of Kakasaheb Mirikar. Dixit had close family relations with him. He, therefore, stayed there with him. According to the custom of those times, an exhibition of horses was arranged at Nagar. Therefore, people from all walks of life were engaged in work connected with it. Balasaheb Mirikar, the Mamlatdar of Kopergaon, was present at Ahmednagar town for the exhibition. After Dixit’s work was completed, he came there. ‘How would it be possible to go to Shirdi? Who will take me there?’ Once the work had come to an end, his attention was on the way to Shirdi. Dixit’s intense desire was only for the opportunity to have Baba’s ‘darshan’. ‘Who will come with me? Who will take me before Baba and place me at his feet?’ These were Dixit’s dilemmas. Once the work for the elections was over, Dixit was only worried about how he would go to Shirdi. He respectfully requested Mirikar.

Balasaheb Mirikar was the son of Kakasaheb Mirikar. They discussed among themselves as to who should go with Dixit. If any one of them would accompany him, then there would be no need for another. Then who should definitely go with him, was being debated. Man thinks of ordinary solutions; but God plans something else. For Dixit’s journey to Shirdi, something unexpected happened. On this side, there was this turmoil. On the other side, observe the agitation. Knowing the strong desire of the devotee, see how Samartha yearned with compassion! While Dixit was driven by these thoughts and was seated, worrying about this, Madhavrao himself came to Nagar. Everyone was surprised.

The father-in-law of Madhavrao had telegraphed him from Nagar that his mother-in-law was gravely ill and he should come immediately with his wife. As soon as he received the telegram, he prepared to leave after obtaining Baba’s permission. Both of them went to Chithali station. They caught the 3 o’clock train and both went to Nagar. They took a tonga and got down at the door. At the same time, Nanasaheb Panshe and Appasaheb Gadre were also there, in connection with the exhibition and were passing by that road. As Madhavrao was alighting from the tonga, they saw him unexpectedly. They were quite surprised. They could not contain their joy. “Look at this! By good fortune Madhavrao, who is the sevakari of Vithoba temple, is here, from Shirdi! Who can be better than him to take Dixit to Shirdi? ” Then calling out to him, said: “Dixit Kaka has come to Mirikar’s. Go and see him. Marvel at Baba’s leelas! Dixit is our remarkable friend. You will get acquainted with him. He is very eager to go to Shirdi and your arrival will delight him.” Giving this message to Madhavrao, they gave the information to Dixit; whose anxiety was relieved on hearing it. He was extremely pleased. When Madhavrao visited his in-laws, he found that his mother-in-law was better. So he rested a little. Then Mirikar sent for him. Respecting the invitation, a little after sunset Madhavrao left to meet Dixit. When Balasaheb introduced him, it was his first m meeting. Both of them decided to take the 10 o’clock train, the same night. After this plan was decided, see what an unusual thing happened next. 

Balasaheb removed the curtain over Baba’s portrait This was a photograph of Baba which was worshipped by Megha, a true and great devotee of Baba, with the conviction that Baba was the holy, three-eyed Shankar, incarnate. Because the glass was broken, it was sent to Nagar with Balasaheb for repairs. That was how it initially left Shirdi. This picture, having been repaired, was in Mirikar’s drawing room, covered with cloth, as if it was waiting for Dixit. Balasaheb was to return it after the conclusion of the horse-show. But there was yet some more time for that. Therefore, he entrusted it to Madhavrao. Removing the cloth, he uncovered it. He gave it in Madhavrao’s keeping; and said: “Go up to Shirdi happily, in Baba’s company.”

When he first cast a glance at that portrait, which was pleasing in all aspects, Kakasaheb was filled with joy. After prostrating before it with reverence, he began to look at it. Experiencing this unusual incident, and seeing Sai Samartha’s photograph unexpectedly, which was so pleasing and pure, Dixit’s eyes were riveted to it. He was greatly delighted that he, for whose ‘darshan’ he was longing, his portrait embodying his form, could be seen by him, on the way itself. It was a strange coincidence that it was at Kakasaheb Mirikar’s

house, at the same time when Dixit was there, having come earlier from Shirdi. It seemed that SaiSamartha had come at Mirikar’s residence, under a pretext, to fulfil Dixit’s heartfelt longing. At Lonavala itself, the attraction for the Guru had taken place when he had met Nana and talked at length with him. It was the seed sown for the meeting. Otherwise why should this portrait from Shirdi have come here at this time and remained covered for so long at this place? So be it. After it was so decided, Madhavrao and Dixit, taking the picture with them, set out happily. They both left for the station after dinner, that same night. They paid the second-class fare and bought the tickets. Right at the stroke of ten, the sound of the train could be heard. They also saw that the second-class compartments were crammed with passengers. The situation was such that both of them were greatly worried. The time was also short. What arrangement could be made and how? Be it so. Now, because, of the overcrowding, both of them decided to return to their place and go the next day to Shirdi.

At that moment, Dixit saw the guard of the train with whom he had an acquaintance. He easily made arrangements for them to travel by the first class. Then, sitting in the train, they started talking about Baba, to their heart’s content. Madhavrao narrated the nectar-like stories. Dixit overflowed with joy. Thus that journey was completed very joyfully. Time passed very quickly. The train reached Kopergaon. They alighted in a very happy mood.

 At the same time, they unexpectedly saw Nanasaheb Chandorkar at the station. Dixit was full of happiness that they had met each other. Nana too had come for Baba’s ‘darshan’ and was proceeding to Shirdi. All the three of them were amazed at this coincidence. Then, the three of them hired a tonga and left on the way, animatedly talking. They had a bath in the Godavari, on the way, and reached holy Shirdi.

Later, after having Sai’s ‘darshan’ Dixit’s heart melted and his eyes filled with tears. The water of Self Bliss spilt and over flowed.

 “I too was waiting for you. Then I sent Shama to meet you, all the way to Nagar,” spoke Sai clearly to him.

Hearing these words, every pore in Dixit’s body was filled with joy; his throat was choked with emotion; his mind was full of happiness; and he was sweating profusely.

His body trembled; his mind was engrossed in Self Bliss; his eyes were half closed and he was immersed in a cloud of joy.

 “To-day my eyes have served their purpose”. Saying this he embraced Baba’s feet.

He felt truly blessed and the world could not contain his joy.

Later, years passed. His faith was firmly rooted at Sai’s feet. He attained Sai’s grace fully; and wearied his body in Sai’s service. To serve Sai well, he built a house or ashram in Shirdi and stayed there for many years. He spread Sai’s fame. In conclusion, whosoever longs for Sai is fulfilled by him. Sai is the abode of refuge for his devotees and the giver of ultimate joy to them.

Building Dixit wada:

After his first meeting with Baba in 1909 November, Dixit again came back to Shirdi in December for another darshan and thought of staying on. He had to stay in Sathe wada and could not find solitude. He first thought of disposing off some twenty-five shares of his to build a tin shed which would be useful also to the pilgrims. Later on he decided to build a wada and find the auspicious day for the laying of the foundation stone, in the following year. On the 9^th December, he took Baba’s permission and considered that very day to be an auspicious one, for laying the foundation stone. Dixit’s brother, who otherwise would not have come even after an invitation, had arrived on that very day for the auspicious muhurat(Time). Dadasaheb Khaparde had already come there alone.

He felt awkward to ask Baba for permission to return home. But on the tenth of December, Khaparde was allowed to leave Shirdi and Dixit to lay the foundation – both these permissions were given on that day. Another important event took place on this day. The bed-time arati (Shej) at the Chavadiwas started on this day, with great love and faith. Later on, in 1911, the auspicious day ofRamnavami, the house-entering ceremony was accomplished according to the usual rites. They called this wada as Kaka wada or Dixit wada. He allowed the lower portion of the building to be used by the visitors and he kept a room for himself on the upper level.

OM SAI RAM!

నానా సాహెబ్ -3

Play Audio

సాయి తన దగ్గరకు వచ్చిన భక్తుల చిత్తంలో ఏముందో తెలుసుకొని, వారివారి పూర్వకర్మలను బట్టి, వారికి ఏ విధమైన బోధ చెయ్యాలో అది మాత్రమే చేసేవారు. అందుకే సాయిని ఒక సిద్దాంతానికి, ఒక మతానికి, ఒక ఆచారానికి చెందినట్లు చెప్పలేము. ఈ సకలసృష్టిలో భిన్నత్వం ఉంది. ఆ భిన్నత్వంలో ఏకత్వం ఉంది. ఈ ఏకత్వాన్ని అర్ధం చేసుకోవడమే మానవజన్మ యొక్క లక్ష్యం.

               నానాకు బాబా ఎన్నో బోధలు చేశారు. నానా ద్వారా సర్వమానవాళి ఉపయోగపడే మంచి ఉపదేశాలను బాబా మనకు ఇచ్చారు. నానా సామాన్యుడు కాదు, మంచి తత్వవేత్త, బాగా చదువుకొన్నవాడు ఆచారవ్యవహారాలను మిక్కిలి శ్రద్ధగా పాటించే వ్యక్తి. కాని మనలో మనకు తెలియకుండా కొన్ని నిక్షేపాలు దాగి ఉంటాయి. అవి గురువు మాత్రమే బయటికి తీయగలరు. బయటకు తీసి వాటిని సమూలంగా నాశనం చెయ్యగల శక్తి ఒక్క గురువుకే ఉంది. మనమందరం కామ, క్రోద మధ మాత్సర్యములకు బానిసలమే. ఈ అరిషట్‌వర్గములు అందరిని లొంగ తీసుకుంటాయి. ఇవె మన అధ్యాత్మిక ప్రగతికి అడ్డుపడతాయి. అందుకే బాబా వీటికి సంబందించిన లీలలు చేసి నానాకు నేర్పించకుండా నేర్పించారు. బాబా భగవద్గీత శ్లోకానికి చక్కటి అర్ధం చెప్పి నానాలో ఉన్న అహంకారాన్ని పారద్రోలాడు. ఆ తరువాత బాబా యొక్క పరిజ్ఞానం అర్ధం చేసుకుని నానా ఈ విధంగా బాబాను కోరాడు. బాబా ఇన్నాళ్ళు నాకు భగవద్గీత తెలుసు అనుకున్నాను కాని నాకు ఆ గీత అర్ధం కాలేదని తెలిసింది. నాపై దయయుంచి నాకు భగవద్గీత అంతా రోజు కొంచెం చెప్పండి. అని అడుగుతాడు.

               అప్పుడు బాబా. నానా నేను బోధించేది ఏమీలేదు. రోజు నా దగ్గరకురా నీవే అర్ధం చేసుకుంటావు అని అంటారు. ఆ తరువాత నానా రోజు బాబా దగ్గర కూర్చుని బాబా ఏమి బోధించకుండా భగవద్గీతలోని గూడార్ధములను నేర్చుకున్నాడు. ఇదే బాబా ప్రత్యేకత. బాబా మౌన వాక్య చేస్తారు. అంటే మౌనంగానే మనకు అది అర్ధం అయ్యేలా చేసి, మన జీవితంలో మార్పు తీసుకువస్తారు. దీన్నే దక్షిణామూర్తి విధానమంటారు. ఆ ఆదిగురువు సనక సనందాదులకు మౌనంగానే బ్రహ్మజ్ఞాన బోధచేసారు. అందుకే బాబాను దక్షిణామూర్తిగా మనం ధ్యానించాలి. బాబా మానసిక పరివర్తనకు ఎంతో ప్రాధాన్యం ఇచ్చేవారు. మనం ఎన్ని గ్రంధాలు చదివినా ఆ సద్గురువుల కృపలేనిదే మనం కొంచెం కూడా ముందుకు వెళ్ళలేము. సాయి కోరిన శ్రద్ధ, సబూరి ఉంటే చాలు పెద్ద పర్వతాలనైన కదిలించవచ్చు.

 

               ఒకసారి నానా ద్వారకామాయిలో కూర్చుని ఉండగా, మహల్సాపతి మరియు బాబా ఏదో సంబాషణలో ఉన్నారు. ఇంతలో ఒక గృహస్తుడు వైజాపురం నుంచి బాబా దర్శనార్ధం వచ్చాడు. అతనితో స్త్రీలు ఘోషా (అంటే ముసుగు) దరించి ఉన్నారు. వారిని చూచి నానా అక్కడ నుంచి లేచి వెళ్ళబోతుంటే బాబా నానాను వారించి కూర్చోమంటారు. వారిలో ఒక స్త్రీ బాబాకు వందనం చేస్తున్నప్పుడు ఆమె ముఖముపై ముసుగు తొలగింది.

ఆమె సౌందర్యానికి నానా మనసు చలించింది. మరల ఆమె ముఖం చూడాలి అని అనిపించింది. అలానే దొంగచూపులతో చూస్తాడు. కాని బాబా దగ్గర తన మనసు దారి తప్పటంతో నానా చాలా సిగ్గుపడ్తాడు. బాబా ఆయనను తొడమీద కొట్టి నేను ఎందుకు కొట్టాను? అని అడుగుతారు. అప్పుడు నానా, బాబా మీకు తెలియంది

ఏముంది. నా మనసు మీ సమక్షంలో కూడా ఎందుకు చలించింది. అని అడుగుతాడు. అప్పుడు బాబా! నానా నీ మనసు ఎందుకు కలవరపడుతోంది? ఇంద్రియాలు వాటి ధర్మం ప్రకారం నడుచుకొంటాయి, వాటిని ఎందుకు అడ్డగించాలి? వాటి వల్ల మనకు ఎటువంటి హానిలేదు. బ్రహ్మదేవుడు సృష్టికర్త. అతని రచనను మనం ఆస్వాదించాలి. లేకపోతే ఈ సృష్టి వైశిష్ట్యం వ్యర్ధమై పోదా? ఈ సృష్టి, సృష్టిగానే ఉంటుంది. మనసు క్రమంగా శాంతిస్తుంది. మనకు ఎన్నో అందమైన దేవాలయాలు చక్కటి రంగులతో ఉన్నాయి. మనము దేవాలయాల బాహ్య సౌందర్యం కోసం వెళ్తామా లేక లోపల ఉన్న భగవంతుడి కోసం వెళ్తామా. బాహ్యసౌందర్యాన్ని ఆస్వాదిస్తూ లోపలనున్న దేవుడ్ని గుర్తు చేసుకోవాలి. అలానే భగవంతుడు ఒక్క దేవాలయంలోనే లేడు, అన్ని ప్రాణులలో ఉన్నాడు. కాబట్టి నీవు ఒక అందమైన ముఖము చూసినప్పుడు దానిలోని సౌందర్యంతో పాటు ఆ అందాన్ని ఇచ్చిన భగవంతుడ్ని ఆ అందంలో చూడు. ఇంత అందాన్ని సృష్టించిన ఆ భగవంతుడు ఎంత శక్తి వంతుడో అర్ధం చేసుకో. ఇలా బాబా ఎంతో చక్కటి బోధచేసి నానాలోని ఆలోచనలకు అర్ధం చెప్పారు.  

 

               ఆ తరువాత నానా ఈ బోధన ఆచరణలో పెట్టి తన మనసుపై విజయం సాధిస్తాడు. ఇప్పుడు ఆ కథను మనము చెప్పుకుందాము.

బన్నూ మాయి కథ 

               బన్నుమాయి అనే 20 ఏళ్ళ ముస్లిం యువతి బోడేగావ్ అనే ఊరిలో ఉండేది. ఆ ఊరు అహ్మద్‌నగర్‌కు 50 మైళ్ళ దూరంలో ఉండేది. ఆమె నగ్నంగా అక్కడ ముళ్ళ పొదల్లో అడవి ప్రాంతంలో తిరుగుతూ ఉండేది. ఆమె పిచ్చిదని అందరూ అనుకునేవారు. ఆమె తల్లి బన్నుమాయి పిచ్చి కుదరటం కష్టమని ఆశలు వదులుకొంది. కాని కొంతమంది మాత్రము ఆమె ఒక దివ్యాత్మ అయి ఉంటుంది అని అనుకునే వారు. ఆమెకు శరీర స్పృహ ఉండేది కాదు. ముళ్ళు గుచ్చుకుని నెత్తురు వస్తున్నా ఆమె పట్టించుకోకుండా తిరుగుతూ ఉండేది. నానాకు ఈ విషయం తెలిసి ఆమె దర్శనం చేసుకోవాలి అనుకొన్నాడు. బాబాను అనుమతి అడిగాడు. మొట్టమొదట బాబా వద్దన్నాతరువాత కలవమని చెప్తారు. నానా ఇంకొకరితో కలసి చీర పసుపు, కుంకుమ, గాజులు మరియు ఆహారం తీసుకొని వెళ్తాడు. వారు ఒక గుడారం వేసి ఆమె దర్శనం కోసం వేచి ఉంటారు. కాని ఆమె జాడ తెలియలేదు. అక్కడ వాళ్ళను ఆమె గురించి అడిగితే వారు నానాను అనుమానించి, విసుక్కుంటారు. తరువాత నానా బాబాను తలుచుకుంటాడు. కళ్ళు తెరవగానే బన్నుమాయి తన ఎదురుగ నిలబడి ఉంది. ఆమెకు నమస్కరించి, చాలా భక్తితో ఆమె కాళ్ళలో ఉన్న ముళ్ళు తీస్తాడు. ఆమె వెంటనే మాయమవుతుంది. నానా తను తెచ్చిన వస్తువులను ఆమె స్వీకరించి ధరించాలి అని కోరుకుంటాడు. మళ్ళీ బాబాను ప్రార్ధిస్తాడు. ఆమె మరల ప్రత్యక్షం అయి తను తెచ్చిన బట్టలు కట్టుకుని, అక్కడ ప్రసాదం తీసుకుని వెళ్ళిపోతుంది.

               నానా అక్కడ దేవాలయంలో తలుపులు వేసుకుని, తెల్లవారిన తరువాత వెళ్ళవచ్చు అనుకొంటాడు. తను ఆ పార్వతి మాతను దర్శించినంత ఆనందంతో మరల ఒక్కసారి ఆమె దర్శనం కలిగితే బాగుండు అనుకొంటాడు. మరో నిముషంలో ఆమె నానా ముందు ప్రత్యక్షం అవుతుంది. గుడి తలుపులు వేసినవి వేసినట్లే ఉన్నాయి, కాని ఆమె లోపల ప్రత్యక్షం అయింది. ఆమెకు భక్తి పూర్వకంగా నమస్కరించి ఆమె పాదాలపై మోకరిల్లుతాడు. నానాలో ఏదో తెలియని ప్రశాంతత, నిర్మలత్వం చోటు చేసుకున్నాయి. ఆమె మరల అదృశ్యమైంది. ఈ విధంగా నానా తన మనసులో ఎటువంటి భావోద్రేకం లేకుండా భక్తి భావనతో బాబా భోదించిన తీరులో తనలోని మనో చాంచల్యాన్ని అధిగమించాడు. సద్గురుసాయి ఎంతటి దయామయుడో ఎంతటి కరుణ చూపిస్తారో మనం ఈ సందర్భాన్ని బట్టి అర్ధం చేసుకోవచ్చు. ఈ విషయాలను మనకు అందించిన శ్రీ నరసింహస్వామి  గారికి మనం ఎంతో ఋణపడి ఉన్నాము. ఆయన ఎంతో మంది సాయి భక్తులను కలసి సేకరించిన విషయాలు మనలాంటి సాయి భక్తులకు ఆయన ప్రసాదించిన వరం.

అట్లానే శ్రీ నరసింహ స్వామి గారు చెప్పిన మరో సన్నివేశం ఇప్పుడు మనం చూద్దాము.

               నానా బాబాతో చాలా సన్నిహితంగా ఉండేవాడు. నానా మంచి విద్యావంతుడు. బ్రాహ్మణ కుటుంబంలో నున్నవాడు. బాబాతో ఉన్న ఈ సఖ్యతను సరిగ్గా అర్ధం చేసుకోలేక పోతాడు. బాబా ఆరతి సమయంలో వందల మంది నిలబడి ఆరతి పాడేవారు. ఉపాసని బాబా, బాపు సాహెబ్‌జోగ్ మొదలైనవారు కూడా నిలబడి ఆరతిలో పాల్గొనేవారు. నానా మాత్రం బాబా పక్కనే కూర్చుని ఆరతిలో పాల్గొనేవారు. అట్లానే బాబా తీర్ధం కూడా అందరూ తీసుకునే వారు. నానా మరియు దాసగణు మాత్రం తీర్ధం తీసుకునేవారు కాదు. బాబాకు ఆరతి దగ్గర నిలబడటం తీర్ధం తీసుకోవడం ముఖ్యం కాదు. కాని గురువులో దైవాన్ని గుర్తించడం ముఖ్యం. ఇదే నానాకు నేర్పించాలి అని అనుకున్నారు.

               నానాకు 8 పూరే పోలిలు తయారుచేసి నైవేద్యంగా తెమ్మంటాడు. నానా చాలా భక్తితో చేసుకుని వచ్చి బాబా ముందు ఉంచుతాడు. బాబాను తినమని ప్రార్ధిస్తాడు. కాని బాబా ఏమి తినకుండా కూర్చుంటారు. మళ్ళీ నానా, బాబాను తినమని అర్ధిస్తాడు. బాబా అప్పుడు నేను తినను, నీవు దీన్ని ప్రసాదంగా తీసుకు వెళ్ళు అని అంటారు. నానా వాటి మీద ఉన్న ఈగలను చూస్తూ అసహనంతో వాటిని తీసుకొని వెళ్తాడు. బాబా మరల నానాను పిలిపిస్తారు. నానా వచ్చి మీరు నేను పెట్టిన నైవేద్యం ఎందుకు స్వీకరించలేదు అని ప్రశ్నిస్తాడు.

               అప్పుడు బాబా, నానా నాతో 18 ఏళ్ళు ఉన్నావు. నన్ను అర్ధం చేసుకున్నది ఇంతేనా, బాబా అంటే ఈ శరీరం మాత్రమే అనుకున్నావా? నేను దాని మీద ఈగలో లేనా? అక్కడ ఉన్న చీమలో లేనా? అని అంటారు. అప్పుడు నానా ఆ విషయం నాకు తెలుసు, కాని నాకు ఇది అనుభవంలోకి లేకుండా ఎట్లా దృడపడుతుంది. దేవుడు, గురువు సర్వంతర్యామి అని తెలుసు కాని నాకు ఆ అనుభూతి కలుగలేదు. అప్పుడు బాబా తనచేతిని గాలిలో తిప్పుతారు. అంతలో నానాకు ఒక అనుభూతి కలుగుతుంది. కాని నానా ఆ రహస్యాన్ని ఎవరికి చెప్పలేదు. కాని అనుభూతి పొందానని మాత్రం వెళ్ళడించారు.

               ఈ విధంగా బాబా మరొక్కసారి తను మౌనభొద చేసే వారే కాని, మాటల్తో చెప్పేవారు కాదు అని నిరూపించారు. ఇలా నానాకు ఎన్నో అనుభవాల్ని ఇచ్చి, తను అధ్యాత్మిక మార్గంలో ముందుకు వెళ్ళేందుకు చేయూతనిచ్చారు. నానా 1921లో పూణాలో దేహత్యాగం చేశారు.

               మనకు మన ఆచార వ్యవహారాలు, మనం మంచి అలవాట్లు అనుకునే సంప్రదాయాలు, విద్యావాసన (అంటే శాస్త్రాల పరిజ్ఞానం) ఒక్కోసారి అడ్డుగోడలు అవుతాయి. నానా విషయంలో కూడా ఇవే ఆటంకాలు అవుతాయి. కాని బాబా సర్వజ్ఞులు వారికి సర్వం తెలుసు. ఒక సాధకుడ్ని ఏ మార్గంలో నడిపించాలి, ఏమి అడ్డుపడుతున్నాయి, ఏమి అవసరమో అది మాత్రమే నేర్పించేవారు బాబా . అన్ని జబ్బులకు ఒకే మందు ఇచ్చే గురువులు ఎంతోమంది ఉండవచ్చు. కాని బాబా తత్వమే వేరు. అసలు ఒక తత్వము అని చెప్తే అది తప్పే అవుతుంది. సద్గురువులు సాధకుడికి తగ్గ మందుని ఇచ్చి, ఈ ఆది వ్యాదులనుంచి రక్షిస్తారు. ఈ భవసాగరాన్ని దాటించే అద్భుతశక్తి సద్గురువు.

ఓం శ్రీ సాయి రాం!

Nana Saheb Part- 3

Sai is all pervading and knew present, past and future. He helps his devotees based on their past deeds and gives teachings accordingly. That’s why we can not attribute Sai’s teachings to one sect or other. He wanted us to know the equality in this universe with out duality. No difference in religion, cast or creed. There is oneness in diversity. Understanding this universal nature is the goal of human life.

Baba gave so many teachings to mankind through Nana. Nana is of extraordinary caliber. He was a learned scholar. He was very pious and much disciplined. But there are some impurities that always drag us down and obstruct our path.  This happens with out our knowledge. Only Guru can extract these impurities and destroy them completely. We are all slaves to anger, lust, greed and some other shortcomings. These qualities will impact us negatively. Baba with his miracles, taught us so many things with out really teaching us. By explaining a verse in Bhagavadgita, exposed the ego in Nana. After that he understood how much he did not know about these verses and requests Baba to bless him by teaching him the entire Bhagavadgita. But Baba said “come every day and sit near me, and you will understand everything”. As promised, Nana understood deeper meanings just by being near Baba. 

Baba always does the silent teaching which brings a considerable change in our lives. This is the Lord Dakshina Murthy’s way of teaching, where Lord taught Sanaka, Sananda and others,

the truth. We can read so many scriptures and try to understand them but without Guru’s grace, we can not even advance in path of self- realization. We can achieve any thing if we have faith and patience that Baba asked.  

Baba's teaching about God's Beauty:

On one occasion when Nana was sitting next to Baba at the Dwarakamayee, two Muslim ladies were standing for a time at a distance, evidently waiting to see when this Hindu (Nana) would go away. They had to remove their veils at the time of taking darsan, which meant, putting their bare foreheads on Baba's feet; and being gosha ladies, they did not wish a Hindu to see their faces. When Nana tried to get up on this account and go away, Baba pulled him down and said, 'Let these people come if they care'. So, the ladies had to approach Baba and take darsan with Nana by his side. Nothing happened when the elderly lady removed her veil and took her darsan. But when the younger did the same, her face struck Nana as remarkably beautiful. The sheen of the eyes, the brilliance of the countenance, the perfect proportion of the features, and the indescribable charm of the whole person, were such that Nana was at once smitten with her beauty. When his mind was thus occupied, the lady finished her darsan and resumed her veil. Then the thought struck Nana, 'Shall I have another opportunity of seeing this angelic face?¹ Baba at once slapped him on the thigh. Then the ladies departed. Baba asked him, 'Do you know why I slapped you?' Nana admitted that his thoughts were low and unfit for one in Baba's company. He asked, 'How is it that even when I am next to you, such low thoughts sway my mind?'

Baba replied, 'You are a man after all, and the body being full of desires, these spring up as sense objects approach.' Then Baba asked, 'Are there not lovely temples with well colored exterior? When we go there, do we admire the exterior beauty or the God within? When you are seeing God within, do you ever care for the outside beauty of the building? Similarly, remember God is not only in temples. He is found in every creature.

"Therefore when you see a beautiful face, remember that it is a temple and the image of the God within is the Jiva, a pre­eminent part of the Universal Soul. So, think at once of God—or the Universal Soul in every object, whether beauteous or ugly. These forms reveal the God within. There is nothing wrong in admiring beauty, but the thought must follow at once, "If this object is so beautiful, how much more beautiful and powerful must be the God who made this object and inhabits it? Thinking thus, you will not get smitten by a Muslin beauteous face hereafter". This was the upadesa given to Nana. Baba had not to go further and stop him from any sinful acts due to lust, as he had to do in another's case.

Bannumai Story:

The next story illustrates Nana’s self control.  Bannu Mai (a young Muslim girl of 20) lived in a village, Bodegaon, 50 miles away from Ahmednagar, and she had the local reputation of being a mad girl. She was possessed of great beauty. She behaved most erratically and wandered anywhere and everywhere without dress amidst bushes and thorns and did not show the least sign of observing the rules of propriety demanded of women. Her mother thought she was hopelessly mad. Most of the villagers were treating her as insane lady. But a few felt that she was highly inspired and that she was a saint. Nana wanted to take darsan of her and asked Baba for permission. Baba, though he first objected, finally granted the permission saying, 'Go, you will have darsan'. That darsan was no easy joke. Nana went with plenty of preparations, taking a tent, bathing materials, ornaments, food, Sari (dress) etc., and setting these up, was waiting for her. He could not find out where she was, and nobody could tell him anything about her. Some people even got angry at Nana, a young officer questioning about the whereabouts of a lady who mostly went naked. Then finally, Nana thought of Baba and prayed to him. When he opened his eyes, Bannu Mai was right in front of him on the road. He made his prostration (namaskar) with a feeling of reverence and without the least touch of the sexual urge. He began to take out the thorns that were found on her feet, but in a second, the saint, who did not care for such good offices, got up and went away.

Again Nana was in great difficulties. He wanted that she should come, have a bath, wear the cloth and the ornaments he had brought for her, and should taste the naivedya which he had placed inside the tent. He waited and waited, and at last prayed to Baba. Suddenly Bannu Mai appeared, entered the tent, had her bath, put on new clothes, the ornaments and the tali or token of Saumangalya (as Goddess Parvati must wear a tali) specially prepared for her, and ate some of the naivedya. Nana fell at her feet, treating her as Mother Goddess, and at once she disappeared. Nana spent the night in a temple within closed doors, and early morning, before starting to go away, he just thought that it would be a special blessing if Bannu Mai should give him one more darsan before he departed. In a second, Bannu Mai was somehow there within closed doors right in front of him. Nana fell at her feet. Obviously Bannu Mai was a highly advanced Siddha and perfectly pure, and Nana with perfect purity, thought only of falling at her feet, and had not the least touch of sex urge at the presence of a young and beautiful lady in solitude within closed doors. Thus, Bannu Mai's case is a fairly good proof that Nana had conquered his sex urge at least to the extent possible.

Sai is so merciful and we can understand his nature of teaching from this story. We as Sai devotees owe Sri Narasimha Swamy ji for giving the world so many details about Sai. Otherwise these teachings could not have reached us. This is the greatest blessin.

Baba teaching Nana about divinity:

 Now let us look at another situation described by Sri Narasimha Swamy Ji.  Nana was very far advanced among the disciples of Baba. But human nature is hard to subdue. Familiarity, if it does not breed contempt, at least breeds liberty-taking, and Nana was the only one or one of the very few who hobnobbed with Baba. All the hundreds of males and females that went to Baba at puja or Arti time would invariably stand up, and no one would sit. Upasani Maharaj had to stand and so had others to stand. The pujari Bapu Saheb Jog had to stand. Every person, male or female whatever his or her position may be, had to stand before Baba. Nana, however, used to sit next to Baba, even at Arti. Having studied Baba's nature, Nana began to get rather weak in his humility and reverence. For instance, the vessel of water held near Baba's lips at the close of the puja, would be distributed to all as tirtha, and they would all drink it. But Nana and Das Ganu would not take it. Therefore, familiarity had its adverse effect in the case of Nana also. Tirtha taking is after all a minor matter. The more important matter is that Baba's presence, which was magnetic, lost a great deal of its magnetic spell in Nana's case by his

repeated contact. The highest lessons one has to learn from a Moksha Guru are first to realize that in a particular person or object there is God, and next that He is in all. That means that one must first have realization of one's own nature and of God's nature; and God should not be merely that which you worship with flowers. God should not be that which you feel to be only in one place and at one time. Gita says, 'A person who understands Iswara properly must feel awe and bliss from the presence of Iswara in everything,' Baba, being the Guru Deva, had to teach his beloved pupil this truth and make him realize God in all things and feel awe, love, etc. Baba is treated as God on account of his wonderful power and knowledge and is held in awe by others. But Nana seeing Baba constantly at the Mosque or in particular places naturally developed sakhya more than daasya and insisted on particularizing and humanizing or fraternizing with Baba and not universalizing him, as he ought to have done. Baba had to overcome this difficulty.

So, Sai wanted to make him feel (firstly) divinity more and more in him and (secondly) the fact that Baba's divinity is not confined to the Baba's body but extends to all creatures as Baba is their Antaryami or soul or self. These two are closely connected. 

Puran Poli Story - Experiencing Baba as Almighty: 

Baba said, 'I am not at Shirdi alone. I am in all creatures, in the ant, etc’. Intellectually this was understood, but at heart, Nana did not realize it. Baba wanted him to realize it more vividly, as that was very important for higher spiritual progress. So on one occasion, when Nana came up, Baba told him to prepare 8 pooran polis (cakes) for naivedya and then take his food. When Nana placed before Baba eight pooran polis, Baba did not touch them, but flies sat on them. Then Baba asked Nana to take away the prasad (i.e. remnant of food which Guru had first tasted). Nana insisted that Baba should eat some. Baba said that he had eaten. 'When?' asked Nana. Nana said, 'All the eight polis are there'. Baba said he had eaten it at some time. Then Nana got vexed and went away to the chavadi. When Baba sent for him, the same conversation was repeated. Finally Baba told Nana, 'I say you have been living with me for 18 years now. Is this all your appraisal of me? Does Baba mean to you only the 3'/2 cubits height of this body? Am I not in the fly and the ant that settled upon the polis?' Nana said that he knew that, but could not realize it. If Baba could make him realize it, Nana said, he would take and eat the polis as prasad. Then Baba lifted his hand and made a gesture. He thereby revealed a secret which Nana was hiding very deep in his heart; and Nana discovered that Baba knew the secret. How? The only explanation was that Baba was the antaryami or the inmost soul in his heart. If Baba was his antaryami, he must be the antaryami of the fly and the ant also. So he agreed to take the pooran poli as prasad, and was satisfied.

Then Baba told him, 'As you see the gesture I make, you must remember that I am in all creatures'. Thus Baba gave him a very valuable lesson and took him up one very important rung of the ladder, which is, realizing God in one form after another and not confining Him to the object worshipped at home or in a temple.

   Baba made Nana experience the truth and proved again that Sai’s teachings are silent in nature. Nana took advantage of Sai’s teachings and advanced in his life. 

Nana died in 1921 in Pune, India. 

OM SAI RAM! 

నానా సాహెబ్ - 2

Play Audio

జామ్నెర్ చమత్కారం

నానా చందోర్కర్‌ని ఎలాగైతే బాబా దగ్గర ఉండి కాపాడారో అదే విధంగా తన కుటుంబాన్ని కూడా రక్షించారు. నానా ఒకసారి జాంనేరులో మామల్తాధారుగా పనిచేస్తున్నపుడు తన కూతురు మైనతాయి ప్రసవ వేదనతొ బాధపడుతూ ఉంది. ప్రసవం అవ్వటం కష్టమై ప్రాణానికే ప్రమాదం ఏర్పడింది. కాని నానా దగ్గర బాబా ఊది లేదు. నానాకు ఏమి చేయాలో అర్ధంకాక బాబాను తలచుకుంటాడు. అదే సమయంలో బాబా నానాకు ఊది పంపించాలని రామ్‌గీరు బువా అనే గోసావితో ఈ చమత్కారానికి శ్రీకారం చేస్తారు. అదే సమయంలో ఈ గోసావికి తన ఊరు అయినా భాండేశ్‌కు వెళ్ళాలన్న కోరిక కల్గుతుంది. ఆయన బాబా దగ్గర అనుమతి తీసుకునేందుకు ద్వారకామాయికి వస్తారు. అప్పుడు బాబా కొంత ఊది గోసావికి ఇచ్చి జాంనేరులో ఉన్న నానాకు అది అందజేసి తన ఊరికి వెళ్ళవలసినదిగా ఆదేశిస్తారు. ఆ ఊదితో పాటుగా అడ్కర్ వ్రాసిన ఆరతి సాయిబాబా అన్న ఆరతిని శ్యామాతో ఒక కాగితం పై వ్రాయించి ఇస్తారు. అప్పుడు గోసావి బాబాతో బాబా నా దగ్గర రెండు రూపాయలు మాత్రమే ఉన్నాయి, నేను జాంనేరు ఎలా చేరుకోగలను? అని అడుగుతాడు. నువ్వు నిశ్చితంగా వెళ్ళు నీకు అన్ని సౌకర్యాలు  ఏర్పడతాయి అని బాబా చెప్తారు. ఆ గోసావి ఆ ఊది మరియు ఆరతి కాగితం తీసుకుని బయలుదేరుతాడు. జాంనేరు వెళ్ళాలి అంటే జలగాంలో దిగాలి. అక్కడ నుంచి జాంనేరుకు సరిగా ప్రయాణ సౌకర్యం లేదు. సరే జలగాంకు ఒక రూపాయి 14 అణాలతో టిక్కెట్టు కొన్నాడు. ఇక మిగిలింది 2 అణాలు మాత్రమే వీటితో జాంనేరు ఎలా వెళ్ళగలను? అని ఆలోచిస్తూ స్టేషన్‌లో టికెట్టు ఇచ్చి బయటపడగా దూరాన ఒక సిపాయిని చూశాడు. 

               అప్పటికే అతడు షిర్డి నుంచి వచ్చిన బాపూగిర్ ఎవరు? అని అడుగుతూ ఉన్నాడు. ఇలా ఇద్దరు కలుసుకున్నారు. ఆ సిపాయి నన్ను నానా పంపించారు అని చెప్పి బాపూగిర్‌ని ఆ టాంగాలో ఎక్కించుకుని జాంనేరు వైపు కదిలారు. ఆ సిపాయి చాలా చురుకైన వాడిలా కనిపించాడు. గడ్డం, మీసాలు, గిరజాలు ఉన్నాయి. టాంగా చాలా అందంగా ఉంది, గుర్రాలుకూడా దానికి తగినట్టుగా ఉన్నాయి. వారు సుమారు రాత్రి 11 గంటలకు బయలుదేరారు. తెల్లవారు జామున దారిలో ఒక కాలువ దగ్గర ఆగింది. గుర్రాలను నీరు తాగించేందుకు వదిలి తినడానికి కావలసిన ఫలహారాన్ని తయారుచేశాడు ఆ సిపాయి. అతను చూడడానికి ముస్లింలా ఉన్నాడు అని గోసావి సంకోచిస్తుంటే అతను నేను రాజ్‌పూత్ వంశం వాడ్ని ఈ ఫలహారం కూడా నానా పంపించారు అని చెప్తాడు. ఇద్దరూ ఫలహారం తిని మరల ప్రయాణం సాగిస్తారు. బండి నానా కార్యాలయం దగ్గరకు రాగానే ఆగిపోయింది. రామ్‌గీర్‌కు చాలా సంతోషం వేసింది. ఏ కష్టం లేకుండా అక్కడకు చేరుకున్నాడు. గోసావి మూత్రవిసర్జనకు వెళ్ళి వచ్చే లోపల అక్కడ టాంగా లేదు, సిపాయిలేడు. సరే ఆరోజు నానా కార్యాలయంకు రాలేదని తెలుసుకుని ఇంటికి వెళ్ళి ఆ ఊది, ఆరతి నానాకు ఇస్తాడు. మైనతాయికి సుఖప్రసవం అవుతుంది. నానా కూడా బాబా దయకు ఆశ్చర్యపడ్తాడు. గోసావి నానాను ఆ టాంగా పంపించినందుకు ధన్యవాదాలు తెలుపుతూ ఆ సిపాయి మరల ఎక్కడకు వెళ్ళాడు అని అడుగుతాడు. నానా ఆశ్చర్యపడి నేను టాంగా పంపించలేదు మీరు వస్తున్నట్లు కూడా నాకు తెలియదు, అప్పుడు వారికి అర్ధం అవుతుంది ఇదంతా బాబాలీల అని.

జాంనేరు చమత్కారం వెనుక రహస్యం

బాబా మైనతాయిని కేవలం తన సంకల్పంచేత మాత్రమే కాపాడవచ్చు కాని ఈ ఊది, గోసావి, టాంగా సిపాయి మొదలగు అంశాల నుంచి మనకు ఏం నేర్పించాలని అనుకున్నారు. ఇక్కడ బాబా "ఆరతి సాయిబాబా" అన్న ఆరతిని కూడా పంపించారు. బాబా మనకు ఏమి చెప్పాలనుకున్నారో బాబానే మనకు అర్ధం అయ్యేట్లు చెప్పాలి.

               మనకు ఊది గురించిన లీలలు తెలుసు. బాబా ఎందుకు ఊది ఇచ్చారు. ఈ విభూతి ప్రకృతి యొక్క నశ్వరతత్వాన్ని బోధిస్తుంది. ఈ సకల విశ్వం దానిలోని వస్తువులు బూడిదవంటి వని నిశ్చయంగా తెలుసుకోవాలి. ఈ శరీరం కూడా పంచభూతాల కాష్టం. శరీరంలో నుంచి జీవుడు వెళ్ళగానే కుప్పకూలుతుంది. ఇది బూడిద అని నిరూపిస్తుంది. మీది, నాది కూడా ఇదే పరిస్థితి. ఇది మీరెప్పుడూ తెలుసుకోవాలని ఊది ఇస్తాను అని బాబా చెప్తారు. ఇక్కడ విభూది యొక్క తత్వార్ధం వివేకంతో కూడిన పూర్ణ వైరాగ్యం. బాబా దక్షిణ తీసుకోవడానికి కూడా కారణం ఈ వైరాగ్యాన్ని మనకు నేర్పించేందుకే. బాబా చాలా ఉల్లాసంగా ఒక పాట పాడేవారు. "రమతే రామ ఆయోజి, ఆయోజి ఉదియాంకి గోనియా లాయోజి!" రాముడు తిరుగుతూ తిరుగుతూ వచ్చాడు, ఊది సంచులను పట్టుకుని వచ్చాడు. బాబాకు ఈ పాట అంటే ఎంతో ఇష్టం అయ్యుండాలి లేకపోతే అంత ఉల్లాసంగా ఎందుకు పాడేవారు. ఆ రామనామం ఇచ్చేటువంటి పరమానందం కంటే మోక్షం ఇంకెక్కడ దొరుకుతుంది. దక్షిణ ఇచ్చి ఊది తీసుకుంటే గాని అది అర్ధం కాదు.

               రామ్‌గిరి బువా దగ్గర రెండు రూపాయలు మాత్రమే ఉన్నాయి. ఇవే శ్రద్ద, సబూరి. అలానే ఆయన జలగాంకు టిక్కెట్టు తీసుకున్న తర్వాత ఆయన దగ్గర మిగిలినది రెండు అణాలు. ఈ శ్రద్ధ, సబూరినే ఆయనకు జలగాం స్టేషన్‌లో దారి చూపించింది. మనము బాబాను పూర్తిగా నమ్మినప్పుడు ఆయన మనలను తప్పక రక్షిస్తారు.

               బాబా ఇచ్చిన ఆరతి, సాయం ఆరతిగా మనం పాడుకున్నాము. ఇదే సంధ్యా ఆరతి. అలానే గోసావి జలగాం చేరిన సమయం 11 గంటలు (రాత్రి) సంధ్య అంటే రెండింటి మధ్యలో ఉండేది. మనం జీవించడానికి, మరణానికి ఉన్న సంధ్య కూడా అలాంటిదే. ఆ సంధ్య సమీపించే లోపలే మనం మేలుకొని భగవంతుడ్ని చేరుకునేందుకు ప్రయత్నించాలి. ఆంగ్లంలో 11th hour అంటే ఇక ఏమి దిక్కు తోచని మరియు చివరి సమయం. ఆ 11 గంటల సమయంలోనే బాబా రామ్‌గిరి బువాకు దారి చూపించారు.

               నానా నమ్మకాన్ని దృడపరచి మైనతాయిని రక్షించారు. ఆమెకు సుఖ ప్రసవం జరిగేలా చూశారు. ఇక్కడ నానాకు ఆరతి సాయిబాబా అనే ఆరతిని ఇచ్చారు. నానాకు కూడా వైరాగ్యం  నేర్పించాల్సిన సమయం వచ్చింది. మైనతాయికి పుట్టిన బిడ్డ కొన్ని నెలల తర్వాత చనిపోవడం జరుగుతుంది. అలానే మైనతాయి భర్త కూడా ప్రసవం ముందు చనిపోతారు. ఇలా నానాకు చాలా ఎదురుదెబ్బలు తగులుతాయి. ఇవన్ని సర్వజ్ఞుడైన బాబాకు తెలుసు. నానాకు ఈ వైరాగ్యం బోధించడానికే ఆరతి సాయిబాబా అనే ఆరతిని పంపించారు. ఇలా బాబా ఒక్క లీలలో ఎన్నో అంశాలను మనకు చూపించారు.

               ఇలా మైనతాయి 17 సంవత్సరములకే భర్తను కోల్పోయి, బిడ్డను పోగొట్టుకొని దుఃఖితురాలు అయింది. కొన్ని రోజుల తర్వాత వారందరు షిర్డికి వెళ్తారు. నానా బాబాను దర్శించి ఏమీ మాట్లాడక కూర్చుంటాడు. అప్పుడు బాబా, నానా! ఏమయింది? ఎందుకు మౌనంగా కూర్చున్నావు? అని అడుగుతారు. అప్పుడు నానా, బాబా! నీకు తెలియనిది ఏముంది? నీకు సర్వము తెలుసు. మీ రక్షణలో ఉన్న మాకు కూడా కష్టాలు వచ్చాయి. నా అల్లుడు, మనువడు చనిపోయారు, అని చెప్తాడు.

               బాబా అప్పుడు నానా! నీకు అల్లుడు, బిడ్డ, బందువులే ప్రధానమైతే వారికోసమే నా దగ్గరకు వస్తే, మీరు నా దగ్గరకు రానక్కరలేదు. ఇవన్ని నాకు సాధ్యములు కావు. బిడ్డలు, జననాలు, బందువుల మరణాలు వారి వారి పూర్వజన్మ కర్మలపై ఆధారపడి ఉంటాయి. సృష్టి-స్థితి-లయ కారకుడగు ఆ దైవం కూడా వీటిని మార్పు చేయలేడు. వేరొక దిక్కున ఉదయించమని సూర్యుడిని ఆ పరమేశ్వరుడైన ఆజ్ఞాపించగలడా? ఆ విధంగా చేస్తే సృష్టి తారుమారు కాదా! అని బాబా చెప్పెను. తరువాత బాబా నానాతో ఇట్లా అన్నారు. నీవు ప్రాపంచిక కోరికలతో నా దగ్గరకు వచ్చే పనైతే, నీవు నా దగ్గరకు రానవసరం లేదు. ఈ విధంగా బాబా నానాను ఆధైన్య స్థితి నుండి కాపాడి సరైన మార్గంలో నడిపించారు.

ఓం శ్రీ సాయి రామ్!

Nana Saheb -Part 2

Jamner Miracle:  

Sai took care of Nana’s family like he took care of Nana himself. Nana’s daughter, who was in labor, was in intense pain; and from Jamner Sai Samartha was being invoked constantly. No one at Shirdi was aware of the state of affairs at Jamner. Baba, however, knows everything and is all pervading. There is nothing in the universe that he is unaware of. Baba was one with his devotees. Realizing the circumstances at Nana’s home Sai Samartha’s heart overflowed with compassion. See what he did immediately! He thought of sending udi. At the same time Gosavi Ramgir Buva had an urge to go to his village. His village was in Khandesh. He made all preparations to leave and came to the Masjid to take darshan and be at Baba’s feet. For no one left Shirdi for any work without touching Baba’s feet and obtaining his permission, as long as he was in body. Ramgir came in accordance with it, touched Baba’s feet and asked permission to leave.

He said: “Baba, I am going to my village in Khandesh. Give me udi and blessings and your permission to this servant to leave”. Baba affectionately called him by the name ‘Bapugir’. He replied: “Go happily to your village. But rest a while on the way. Go first to Jamner and stay at Nana’s home. After inquiring about his well-being, then proceed further”. Then he said to

Madhavrao Desphande: “Shama, make a copy on a piece of paper of that Arati of Adkar and send it to Nana with the Gosavi”. Then he gave udi to the gosavi and made a small packet of it and placing it in his hand asked him to give it to Nana. “Take both the udi and Arati and give them to Nana. Inquire after his well-being, and then proceed to go to your village,” he said. This ‘Arati Saibaba’, is like ‘Dñyaneshwar’s Arati’ composed by Rama Janardan. They both have the same tune. Rama Janardan was a devotee of Swami Janardan, while Madhav Adkar was devoted to Sai’s feet. This was an inspired composition and without it, Sai’s worship is incomplete. As Baba liked this Arati very much, listeners should hear this arati from beginning to end, which Baba sent with the udi. Later, you will realize the fruits of it.

Arati

Refrain:

‘We do Arati to Sai Baba, the giver of happiness to all.

Give refuge to the downtrodden and to your devotees who are at your feet. We do arati to Sai Baba. Burn up the desires. To those who are engrossed in the Self, teach them to obtain Moksha. Let them see the Lord Shrirang4, with their own eyes. Lord Shrirang. We do Arati...

You grant suitable experiences to everyone in accordance with their faith and devotion. O, merciful one! such is your own way. Your own way. We do Arati..... Meditation upon your name removes the worldly sufferings of all. Unfathomable is your action. Show the path to the unfortunate ones. Show the unfortunate ones. We do Arati.........

In this age of Kaliyug, you are the true Brahma Avatar,  that has taken form and descended on this earth. You are also Swami Dutta Digambar5. Dutta Digambar. We do Arati.........

Once a week, on Thursdays, the devotees take a trip to have a glimpse of the Lord’s feet and to avert their worldly fears. Avert fears. We do Arati......... The only wealth that I desire is to serve at your feet, O Lord of Lords. We do Arati.....

Just as the Chatak bird desires to drink pure water6 so give me Madhava, knowledge directly O Lord! And kindly give me your assurance. Your assurance. We do Arati.......’

The Gosavi said to Baba: “I have altogether two rupees with me. Baba, how will I reach Jamner with only this amount?

Baba said: “Go without any care. Everything will be arranged for you. ” Having full faith in Sai’s Words, the Gosavi set out.

Taking these instructions from Baba, and obeying his orders, Bapugir left for the assigned work immediately, after taking the udi as prasad. During those days, there was no rail route to Jamner, as it is now; and it was not easy to make the journey. So the Gosavi was worried. Setting out in the train, the passengers had to alight at Jalgaon, from where they had to go on foot the rest of the distance. After paying the train fare of Rupee one and 14 annas, there remained only 2 annas. How was he to go further? These were the thoughts causing the Gosavi worry at Jalgaon station. When he came out, after handing over the ticket, he saw a peon at some distance. The peon seemed to be in search of some one. He approached the passengers and asked: “Tell me who Bapugir from Shirdi is?” Knowing that, that peon’s inquiry was only meant for him, the Gosavi came forward and said: “Yes, I am that person. Tell me what you want”. He said: “Chandorkar has sent me for you. Come quickly and get into the tonga. He is waiting for you”. The Buva was greatly pleased and he felt that a message must have reached Nana from Shirdi to enable him to send a tonga on time, which had saved him a lot of trouble.

The peon looked very smart, with a beard, twirled moustache, and side – burns, wearing a livery. The tonga also looked well maintained. The horses matched the tonga. They were certainly not hired out animals. Leaving other tongas behind they moved ahead due to their eagerness. The tonga had started for the journey around 2.48 a.m. and was halted at dawn near a stream on the way.

Then the tongawallah unharnessed the horses to water them and said: “I’ll come back soon after which we will have refreshments at leisure. I will fetch a little water and then we will eat mangoes, then after re-harnessing, the horses we will leave”. From his beard and dress he looked a Muslim. Hearing his words, Ramgir had doubts about accepting the refreshments from him. Therefore, he asked him about his caste. He said: “Have you doubts about me? I am a Hindu from Garhwal and a Kshatriya. I am a Rajput by caste. These refreshments have also

been sent by Nana for you with me. Certainly, have not the slightest of doubts. Eat them free of worry”. When his doubts were thus removed, they both had the refreshments. The tongawallah harnessed the horses and the journey came to an end at sunrise. As they entered the village, Nana’s office became visible. The horses also stopped for a moment. Ramgir felt happy.

The Buva looked for a secluded place in which to relieve himself. When he returned, he was surprised by the sight. No tonga, no horses, no tongawallah could be seen! No one was to be seen at that moment. The place was deserted. Ramgir wondered: ‘What is this marvel? After bringing me so far, where has he gone in such a short time?’ As he was eager to meet Nana, the Buva went inside the office. When he learned that Nana was at his residence, he decided to go there. Buva inquired the way, along the road, and easily found Nana’s home. He reached and sat on the verandah and Nana called him in. They met one another. He took out the udi and arati and placed them before Nana and told him the whole story.

It was a marvel that, when this udi came, Nana’s daughter was suffering intensely, due to some obstruction in the delivery. To ward off this difficulty, the Nava–Chandi Havan and Saptashati recitation was in progress. The Gosavi was surprised.

Nana then felt as a hungry person feels when a platter of delicacies is placed before him or as a thirsty chakor feels when he gets nectar in his mouth. Nana called his wife and gave her the udi to administer to his daughter with water and he himself began singing the arati. Within moments, a message was received from the inner quarters, that the girl was better as soon as the cup of udi was put to the lips. She was freed from pain immediately and had a safe delivery.

The crisis passed away happily. Everybody’s worries were over. Then Ramgir asked Nana: “Where did the tongawallah go? I do not find him here also. Where is the tonga that you sent? ” Nana replied: “I did not send. I do not know of what tonga you are speaking. Who knew that you were coming? Why should I send the tonga? Then Buva told the story of the tonga, from the beginning to the end to all. Nana was surprised; thinking about Baba’s loving concern for his devotees as his own children. What tonga! Which peon!

This Sai Mauli (Mother) is the Lord of the Universe performing various wonderful feats! At the time of difficulty, he comes running to the devotees because of the intensity of devotion.

Meaning behind Jamner miracle:

Baba could have saved Minatai without all this, but he used Udi, Gosavi, Tonga and Peon. What was he trying to teach us? He also introduced Adkar’s “Arathi Sai Baba” through this incident. Only Baba can make us understand the real meaning behind this.  

We all heard about the miracles of Udi (Sacred ash). This Udi denotes the transient nature of this world. We need to understand that this whole universe is not permanent and one day all these elements will be integrated into the space. In a similar way, this body vanishes too. When the soul leaves the body, this body will collapse and proves that this is nothing but ash. You and I will undergo the same stages. So that you should remember this and I should also be aware of it, day and night, I give the vibhuti. The entire universe is full of Maya. Brahman is the only reality, while the universe is illusory. Bear this in mind that this is what the udi teaches. No person belongs to anyone in this world – be they wife, son, uncles or nephews. Naked you come and naked you will return. The udi is a reminder of it”. If this udi is applied to the body, then physical and mental sufferings are cured. But the true significance of the udi is deep and it is meant for discriminatory detachment.  Baba reiterates this fact and that’s why he gives Udi to every one and is trying to teach us the renunciation.  Giving as much as possible as ‘dakshina’ develops a tendency towards detachment. Later on one is able gradually to know what detachment is. Even if one acquires detachment, if it is not accompanied by discretion, it is useless. Therefore, honour the vibhuti. To bring together discrimination and detachment both udi and dakshina are linked. Unless we have both, at the same time, it is very difficult to cross over the river of existence. Ashes, vibhuti and udi are three words with the same meaning. This was the prasad distributed daily in unlimited quantity by Baba.

Baba used to sing a song related to Udi. “Ramate Rama ayogee; Ayogee; udiyon ka Goniya Layogee”   “O playful Ram has come! And brought sacks of Udi” were the two lines he sang. Whenever he was in a happy and joyous mood, he sang this refrain repeatedly, in a

melodious voice. Of course that is the sweetness of Lord Rama’s name. This could be understood only when we give offerings (Dakshina) to Sai and take Udi from him.  The greatness of this udi is beyond limits.

Here Baba selected Ramgir Buva again there is that sweet nectar in his name also. Lord Rama’s name resounds in his name and what else could be perfect for this task. Along with Udi Baba gave Aarthi Sai Baba verses. We sing this Aarthi and this itself will tread us from the difficulties of life.

Refrain:

‘We do Arati to Sai Baba, the giver of happiness to all. Give refuge to the downtrodden and to your devotees who are at your feet. We do arati to Sai Baba.

Burn up the desires. To those who are engrossed in the Self, teach them to obtain Moksha. Let them see the Lord Shrirang, with their own eyes. Lord Shrirang. We do Arati...

You grant suitable experiences to everyone in accordance with their faith and devotion. O, merciful one! Such is your own way. Your own way. We do Arati.....

Meditation upon your name removes the worldly sufferings of all. Unfathomable is your action. Show the path to the unfortunate ones. Show the unfortunate ones. We do Arati.........

In this age of Kaliyug, you are the true Brahma Avatar, that has taken form and descended on this earth. You are also Swami Dutta Digambar5. Dutta Digambar. We do Arati.........

Once a week, on Thursdays, the devotees take a trip to have a glimpse of the Lord’s feet and to avert their worldly fears. Avert fears. We do Arati.........

The only wealth that I desire is to serve at your feet, O Lord of Lords. We do Arati.....

Just as the Chatak bird desires to drink pure water6 so give me Madhava, knowledge directly O Lord! And kindly give me your assurance. Your assurance. We do Arati.......’ 

There is so much Vedanta and detachment in this. Here we sing “ATTA DIVASE GURUVARE, BHAKTHA KARETE VARE”. Regular meaning could be on Thursdays devotees take a trip to have a glimpse of your feet. What is this ATTA divase? There are only 7 days in a week. Everyone has to die in these seven days only. If we take that next step towards Guru, then we do not have to experience the birth and death cycle.

Ramgiri Buva had only 2 rupees when he started at Shirdi. This is nothing but Shradda and Sabhuri (Faith and Patience). After he bought the ticket up to Jalgaon, he was left with 2 Annas (Change). This faith and patience showed him the way at Jalgoan station. When ever we keep trust in Baba, he will definitely take care of us. The Aarthi we talked about earlier is usually sung as Sandhya aarthi. Here Sandhya means the state between two situations or times. This attributes to the time between life and death. We all need to be aware of this time period and we have to remind ourselves about God. We call 11^th hour when we are at the last minutes of any task. In a similar way Ramgir Buva reaches Jalgaon at 11 PM. Baba showed him the way in this 11^th hour only where he had no other options.

Sai strengthened Nana’s faith by saving Minatai. By giving Udi and Aarthi song Sai wanted to show Nana the transient nature of life and hidden meaning behind the Aarthi. He wanted to teach Nana the Vairagya (Detachment). After few months of this happy situation, Minatai’s baby dies. Her husband already died prior to her delivery. Nana experienced most difficult time of his life. Baba knew about future and the sadness that is forthcoming. In this way Baba showed so many aspects to his Jamner miracle.

In this way, Minatai lost her husband at age 17 and later lost her child too. She became despondent and this threw Nana in to some kind of melancholy. After few days whole family went to Shirdi to see Baba. Nana sits in front of Sai with out talking. Then Baba observes his depressed state and asks him why he was like that. Then Nana said, 'Baba, you know everything. While we are under your care, these calamities have befallen us. We are bereft of child and son-in-law'.

Baba answered, "If you care for child and son-in-law and come to me for that, you are mistaken. You should not come to me for these. These are not in my power. The birth of a child and the death of relatives are dependent on poorva karma. Even Parameswar, the Great God, who has created this world, cannot alter this. Do you think he can tell the Sun or the Moon, 'Rise some two yards farther away from your usual or appointed place?' No, He cannot and will not do that. That would produce disorder and chaos". Nana asked 'if that is so, Baba, how is it that you tell someone, "You will have a son" and he gets a son, and you tell another "You will get employment" and he gets it? Are these not chamatkars of yours?' Baba answered, 'No, Nana. I do not do any chamatkars. You have your village astrologers. They work at three or four days ahead and give out their predictions, some of which come true. I look just further ahead. What I say happens. My art also is a sort of astrology.

But you do not understand this. To you, my words look like chamatkars, because you do not know the future. So, you regard events as proofs of my miracle working power, and you turn your reverence on to me. I in return, turn your reverence on to God and see that you are really benefited'. Baba thus weakened his moha or unconditional and excessive attachment to relations.

OM SAI RAM!