In human life, the guru's place is pre-eminent. By keeping utmost faith in Guru alone, everything is obtained.
A devotee's entire strength is due to his guru. Devotion to the guru is superior to devotion to gods and goddesses.
The guru is the supreme being.
సాయి రూపాన్నే ధ్యానిద్దాము, సాయి పాదాలనే పూజిద్దాము !
సాయి మాటలే మన మంత్రాలు, సాయి కృపే మనకు మోక్షము!!


Wednesday, August 29, 2018

శ్రీ సాయిసత్చరిత అధ్యాయం 51

ఓం
శ్రీ సాయి నాథాయ నమః

సత్చరిత్రములోని 52, 53 అధ్యాయములిందు 51వ అధ్యాయముగా పరిగణించవలెను.

తుదిపలుకు

ఇదియే చివరి అధ్యాయము. ఇందు హేమడ్ పంతు ఉపసంహారవాక్యములు వ్రాసెను. పీఠికతో విషయసూచిక నిచ్చునట్లు వాగ్దానము చేసెను. కాని యది హేమడ్ పంతు కాగితములలో దొరకలేదు. కావున దానిని బాబా యొక్క గొప్ప భక్తుడగు బి. వి. దేవు (ఠాణా వాసి, ఉద్యోగమును విరమించుకొనిన మామలతదారు) కూర్చెను. ప్రతి అధ్యాయప్రారంభమున దానిలోని యంశములను ఇచ్చుటచే విషయసూచిక యనవసరము. కాబట్టి దీనినే తుదిపలుకుగా భావించెదము. ఈ అధ్యాయమును సవరించుటకు, ప్రచురించుటకు పంపుసరికి దేవుగారికి ఇది పూర్తిగా వ్రాసియున్నట్లు కనబడలేదు. అచ్చటచ్చట చేతి వ్రాతను బోల్చుకొనుటగూడ కష్టముగా నుండెను. కాని యదంతయు నున్నదున్నట్లుగా ప్రచురింపవలసి వచ్చెను. అందు చెప్పిన ముఖ్యవిషయములు ఈ దిగువ క్లుప్తముగా జెప్పబడినవి.

సద్గురు సాయియొక్క గొప్పదనము

శ్రీ సాయి సమర్థునకు సాష్ఠాంగనమస్కారము చేసి వారి యాశ్రయమును పొందెదము. వారు జీవజంతువులయందును, జీవములేని వస్తువులయందు కూడ వ్యాపించియున్నారు. వారు స్తంభము మొదలు పరబ్రహ్మస్వరూపమువరకు కొండలు, ఇండ్లు, మేడలు, ఆకాశము మొదలుగాగలవాని యన్నిటియందు వ్యాపించియున్నారు. జీవరాశియందంతటను కూడ వ్యాపించియున్నారు. భక్తులందరు వారికి సమానమే. వారికి మానావమానములు లేవు. వారికిష్టమైనవి యయిష్టమయినవియు లేవు. వారినే జ్ఞప్తియందుంచుకొని వారి శరణు పొందినచో వారు మన కోరికలన్నిటిని నెరవేర్చి మనము జీవితపరమావధిని పొందునట్లుచేసెదరు.

ఈ సంసారమనే మహాసముద్రమును దాటుట మహాకష్టము. విషయసుఖములనెడు కెరటములు దురాలోచలనే ఒడ్డును తాకుచు ధైర్యమను చెట్లను కూడ విరుగగొట్టుచుండును. అహంకారమనే గాలి తీవ్రముగా వీచి మహాసముద్రమును కల్లోలపరచును. కోపము, అసూయలను మొసళ్లు నిర్భయముగా సంచరించును. అచట నేను, నాది యను సుడిగుండములును, ఇతర సంషయములును గిర్రున తిరుగుచుండును. పరనింద, అసూయ, ఓర్వలేనితనము అను చేప లచట ఆడుచుండును. ఈ మహాసముద్రము భయంకరమైనప్పటికి సాయి సద్గురువు దానికి అగస్త్యునివంటి వాడు (నాశనముచేయువాడు). సాయిభక్తులకు దానివల్ల భయమేమియుండదు. ఈమహాసముద్రమును దాటుటకు మన సద్గురువు నావవంటి వారు. వారు మనలను సురక్షితముగ దాటించెదరు.

ప్రార్థన

మనమిప్పుడు సాయిబాబాకు సాష్టాంగనమస్కారము చేసి వారి పాదములు బట్టుకొని సర్వజనులకొరకు ఈ క్రింది ప్రార్థనము చేసెదము. మా మనస్సు అటునిటు సంచారము చేయకుండు గాక. నీవు దప్ప మరేమియు కోరకుండు గాక. ఈ సత్ చరిత్రము ప్రతి గృహమందుండు గాక. దీనిని ప్రతినిత్యము పారాయణ చేసెదెముగాక. ఎవరయితే దీనిని నిత్యము పారాయణ చేసెదరో వారి యాపదలు తొలగిపోవుగాక.

ఫలశ్రుతి

ఈ గ్రంథమును పారాయణ చేసినచో గలుగు ఫలితమునుగూర్చి కొంచెము చెప్పుదుము. పవిత్రగోదావరిలో స్నానము చేసి, షిరిడీలో సమాధిని దర్శించి, సాయి సత్ చరిత్రము పారాయణ చేయుటకు ప్రారంభింపుము. నీ విట్లు చేసినచో నీకుండు ముప్పేటల కష్టములు తొలగిపోవును. శ్రీ సాయి కథలను అలవోకగా విన్నను ఆధ్యాత్మిక జీవితమునందు శ్రద్ధకలుగును. ఇంకను ఈ చరిత్రమును ప్రేమతో పారాయణ చేయు చున్నచో నీ పాపములన్నియు నశించును. జననమరణములనే చక్రమునుండి తప్పించుకొనవలెనన్నచో సాయికథలను చదువుము. వాని నెల్లప్పుడు జ్ఞప్తియందుంచుకొనుము, వారి పాదములనే యాశ్రయింపుము; వానినే భక్తితో పూజింపుము. సాయికథలనే సముద్రములో మునిగి వానిని ఇతరులకు చెప్పినచో నందు క్రొత్తసంగతులను గ్రహించగలవు. వినువారిని పాపములనుండి రక్షించగలవు. శ్రీ సాయి సగుణస్వరూపుమునే ధ్యానించినచో క్రమముగా నది నిష్క్రమించి ఆత్మసాక్షాత్కారమునకు దారి చూపును. ఆత్మసాక్షాత్కారమును పొందుట బహుకష్టము. కాని నీవు సాయి సగుణస్వరూపముద్వారా పోయినచో నీప్రగతి సులభమగును. భక్తుడు వారిని సర్వస్యశరణాగతి వేడినచో నతడు 'తాను' అనుదానిని పోగొట్టుకొని నది సముద్రములో గలియునట్లు భగవంతునిలో ఐక్యమగును. మూడింటిలో ననగా జాగ్రత్ స్వప్న సుషుప్త్యవస్థలలో నేదయిన యొక్క యవస్థలో వారియందు లీనమయినచో సంసారబంధమునుండి తప్పుకొందువు. స్నానము చేసిన పిమ్మట ఎవరు దీనిని భక్తి ప్రేమలతోను, పూర్తినమ్మకముతోను పారాయణ చేసి వారము రోజులలో ముగింతురో, వారి యాపద లన్నియు నశించగలవు. దీనిని పారాయణ చేసి ధనమును కోరినచో దానిని పొందవచ్చును. వర్తకుల వ్యాపారము వృద్ధియగును. వారి వారి భక్తి నమ్మకములపై ఫలమాధారపడియున్నది. ఈ రెండును లేనిచో నెట్టి యనుభవమును కలుగదు. దీనిని గౌరవముతో పారాయణ చేసినచో, శ్రీ సాయి ప్రీతి చెందును. నీ యజ్ఞానమును పేదరికమును నిర్మూలించి నీకు జ్ఞానము, ధనము, ఐశ్వర్యముల నొసంగును. కేంద్రీకరించిన మనస్సుతో ప్రతిరోజు ఒక అధ్యాయమును పారాయణ చేసినచో నది యపరిమితానందమును కలుగజేయును. ఎవరు హృదయమునందు తమ శ్రేయస్సును కోరేదరో వారు దానిని జాగరూకతతో పారాయణ చేయవలయును. అప్పుడతడు శ్రీ సాయిని కృతజ్ఞతతో, సంతసముతో జన్మజన్మములవరకు మదిలో నుంచుకొనును. ఈ గ్రంధమును గురుపౌర్ణమినాడు (అనగా ఆషాఢ శుద్ధ పౌర్ణమినాడు) గోకులాష్టమినాడు, శ్రీ రామనవమినాడు, దసరానాడు (అనగా బాబా పుణ్యతిథినాడు) ఇంటివద్ద తప్పక పారాయణ చేయవలెను. ఈ గ్రంథమును జాగరూకతతో పారాయణ చేసినయెడల వారల కోరిక లన్నియును నెరవేరును. నీ హృదయమునందు శ్రీ సాయి చరణములనే నమ్మినయెడల భవసాగరమును సులభముగా దాటగలుగుదువు. దీనిని పారాయణ చేసినయెడల రోగులు ఆరోగ్యవంతులగుదురు, పేదవారు ధనవంతులగుదురు. అధములు ఐశ్వర్యమును పొందుదురు. వారి మనస్సునందు గల ఆలోచనలన్నియు పోయి తుదకు దానికి స్థిరత్వము కలుగును.

ఓ ప్రియమైన భక్తులారా! పాఠకులారా! శ్రోతలారా!

మీకు కూడ మేము నమస్కరించి మీ కొక మనవి చేయుచున్నాము. ఎవరి కథలను ప్రతిరోజు, ప్రతినెల, మీరు పారాయణ చేసితిరో వారిని మరువవద్దు. ఈ కథల నెంత తీవ్రముగా చదివెదరో, వినెదరో - అంత తీవ్రముగా మీకు ధైర్యము, ప్రోత్సాహము, సాయిబాబా కలుగచేసి, మీచే సేవ చేయించి, మీ కుపయుక్తముగా నుండునట్లు చేయును. ఈ కార్యమందు రచయితయు, చదువరులును సహకరించవలెను. ఒండొరులు సహాయము చేసికొని సుఖపడవలెను.

ప్రసాద యాచనము

దీనిని సర్వశక్తిమయుడైన భగవంతుని ప్రార్థనతో ముగించెదము. ఈ దిగువ కారుణ్యమును జూపుమని వారిని వేడెదము. దీనిని చదువువారును, భక్తులును హృదయపూర్వకమగు సంపూర్ణ భక్తి శ్రీ సాయి పాదములందు పొందెదరుగాక! సాయి సగుణస్వరూపము వారి నేత్రములందు నాటిపోవును గాక! వారు శ్రీ సాయిని సర్వజీవములయందు చూచెదరు గాక! తథాస్తు.
ఓం నమో శ్రీ సాయినాథాయ నమః
శాంతిః శాంతిః శాంతిః
శ్రీ సాయిసత్చరిత్రము సర్వము సంపూర్ణము.

।।సద్గురు శ్రీ సాయినాథార్పణమస్తు।।
।।శుభం భవతు।। 

Sri Saisatcharita Chapter 51





Greatness of Sad-guru Sai
We prostrate ourselves before and take refuge in that Sai Samarth Who besets all animate and inanimate things in the universe-from a post to God Brahma, pots, houses, mansions and even sky, Who pervades all creatures equally without any differentiation, to Whom all devotees are alike; and Who knows not honour and dishonour, like or dislike. If we remember Him and surrender to Him, He fulfills all our desires and makes us attain the goal of life.

This ocean of mundane existence is very hard to cross. Waves of infatuation beat high there against the bank of bad thoughts and break down trees of fortitude. The breeze of egoism blows forcibly and makes the ocean rough and agitated. Crocodiles in the form of anger and hatred move there fearlessly. Eddies in the form of the idea "I and Mine" and other doubts whirl there inecessantly and innumerable fishes in the form of censure, hate and jealousy play there, Though this ocean is so fierce and terrible, Sad-guru Sai is its Agasti (Destroyer) and the devotees of Sai have not the least to fear of it. Our Sadguru is the boat, which will safety take us across this ocean.

Prayer
Now are fall flat before Sai Baba and holding His Feet make the following prayer for the public:- Let not our mind wander and desire anything except Thee. Let this work (Satcharita) be in every house and let it be studied daily. Ward off the calamities of those who study it regularly.

Fala-Shruti (Reward of Study)
Now a few words about the reward you get, from a study of this work. After bathing in the sacred Godavari and after taking the darshan of the Samadhi in the Samadhi-mandir in Shirdi, you should read or hear the Satcharita. If you do this all your threefold afflictions will vanish. Casually thinking about the stories of Sai, you will get unconsciously interested in spiritual life and if you then go on through the work with love, all your sins will be destroyed. If you wish to get rid of the cycle of births and deaths, read Sai's stories and remember Him always; and get yourself attached (devoted) to His Feet. If you dive into the sea of Sai's stories, and then give them out to others, you will get an ever-new flavour of them and save the hearers from perdition. If you go on meditating on Sai's Form, it will in course of time disappear and lead you into self-realization. It is very hard to know or realize the nature of Self or Brahma, but if you approach through the Sugun Brahma (Sai's Form) your progress will be easy. If the devotee completely surrenders himself to Him, he will lose his individuality and be merged in Him and be one with Him, as the river in the sea. If you thus become merged with Him in any of the three states, viz., waking, dream and sleep, you get rid of the bond of samsara. If anybody after bathing reads this with love and faith,and completes it within a week, his calamities will disappear; or if he hears or reads it daily and regularly all his dangers will be warded off. By its study, a man wishing for wealth will get it and a pure trader, success in his life. He will get the reward according to his faith and devotion. Without these, there will be no experience of any kind. If you read this respectfully, Sai will be pleased, and removing you ignorance and poverty, He will give you knowledge, wealth and prosperity. With concentrated mind, if you read a Chapter daily, it will give you unbounded happiness. One who has his welfare at heart, should study it carefully and then he will ever remember Sai gratefully and joyfully in birth after birth. This work should be read at home specially on Guru-Pournima (Ashadha full-moon day), Gokul-Ashtami, Rama-Navami and Dasara (Baba's anniversary day). If you study this one book carefully, all your desires will be satisfied and if you always remember Sai's Feet in your heart, you will easily cross the Bhava (Samsar) sagar. By its study, the diseased and sick will get health, the poor wealth, the mean and afflicted prosperity, and the mind will get rid of all ideas and get steadiness.

Dear good and devoted readers and listeners, we also make our bow to you all, and make you a special request. Never forget Him whose stories you have read day by day or month by month. The more fervently you read or listen to these stories, the more encouragement Sai gives us to serve you and be of use to you. Both the author and the readers must co-operate in this work, help each other and be happy.

Prasad-Yachana
We close the with prayer to the Almighty for the following Prasad of favour:- May the readers and devotees get complete and whole-hearted devotion to Sai's Feet. May His Form be ever fixed in their eyes and may they see Sai (the Lord) in all beings. 



OM SRI SAIRAM!

Wednesday, August 22, 2018

శ్రీ సాయి సత్చరిత అధ్యాయం - 50




ఈ అధ్యాయంలో దీక్షిత్ గారి గురించి చాలా విషయాలు చెప్పారు. అలానే వాసుదేవ స్వామి గారు బాబాకు కొబ్బరికాయ పంపడం మరియు బలరాం దురంధర్ గారి కుటుంబం గురించిన విషయాలు పొందుపరిచారు. 

హరి సీతారాం దీక్షిత్
దీక్షిత్ గారి పూర్తిపేరు హరి సీతారాం దీక్షిత్. ఆయనను బాబా ముద్దుగా కాకా అని పిలిచేవారు. ఆయన 1864వ సంవత్సరంలో మధ్యప్రదేశ్ రాష్టంలో భాండ్వా అనే తాలూకాలో జన్మించారు. ఆయన నాగరి బ్రహ్మణ కుటుంబంలో జన్మించారు. ఆయన ప్రాథమిక విద్య ఖాండ్వాలో మరియు హింగన్ షూట్‌లలో జరిగింది. తరువాత ఆయన ఆల్పిస్టన్ కాలేజీ (బొంబాయి)లో చేరి, యల్.యల్.బి. డిగ్రీని సంపాదించి ఒక లాయర్‌గా బయట పడ్తారు. అప్పటికి ఆయన వయస్సు 19 సంవత్సరాలు మాత్రమే. ఆ తరువాత అవసరమైన పరిక్షలన్నింటిలో ఉత్తీర్ణుడై, 21వ సంవత్సరంలో లిటిల్ & కో అనే సంస్థలో పనిచేస్తారు. ఆ తరువాత తనంతట తనే ఒక సంస్థను పెట్టి చాలా మంచిపేరు తెచ్చుకొని బాగా డబ్బు సంపాదిస్తారు. మంచి బంగళాలు కూడా కట్టిస్తారు. ఇన్ని పనులలో తలమునకలైనా  రోజూ ఆధ్యాత్మిక గ్రంధాలను చదివేవారు.

             ఆయన చాలా మంది కేసులను తీసికొని బాగా పేరు తెచ్చుకున్నారు. వీటిలో ముఖ్యమైనవి బాల గంగాధర్ తిలక్ గారి కేసు, టైమ్స్ ఆఫ్ ఇండియా పూణా వైభవ్ వంటి ప్రాముఖ్యమైన వాటిల్లో విజయం సాధించారు. ఆయనకు అటు బ్రిటిష్ ప్రభుత్వం ఇటు కాంగ్రెస్ అధినేతలతో మంచిపేరు వస్తుంది. ఆయన బొంబాయి కౌన్సిల్లోకి ఎన్నిక అయ్యారు. ఇది 1901వ సంవత్సరంలో జరిగింది. 1904వ సంవత్సరంలో ఇండియన్ నేషనల్ కాంగ్రెస్‌కి సెక్రటరి అయ్యారు. ఆయనకు బొంబాయి విశ్వవిద్యాలయంలో కూడా ప్రత్యేక స్థానం ఇవ్వబడింది. ఇలా ఎన్నో అత్యున్నత పదవులు ఆయనను అలంకరించినవి. ఇలా జీవితం సాఫీగా సాగుతున్న సమయంలో ఆయన జీవితం మలుపు తిరగాల్సిన సమయం ఆసన్నమైంది.

             1906వ సంవత్సరంలో దీక్షిత్‌గారు లండన్ వెళ్ళడం జరిగింది. ఆయన అప్పుడే బయలుదేరిన రైలులో ఎక్కడానికి ప్రయత్నించినప్పుడు ఆయన క్రింద పడి కాలుకు దెబ్బ తగులుతుంది. ఈ దెబ్బ ఆయన జీవితాన్ని మార్చివేసింది. చాలా వైద్యాలు చేపించినా ఆయన సరిగ్గా నడవలేక పోయారు. ఈ అవిటితనం ఆయనను చివరి దాకా వెన్నంటే ఉంది. ఇది
ఆయనను ఒక రకమైన మానసిక రుగ్మతకు గురిచేసింది. కొంచం దూరం నడిస్తే కాలులో నెప్పి వచ్చేది. బయటకు ఈ దెబ్బ ఆయన ప్రాపంచిక జీవితంలో ఒక లోపంగా కనిపించినా అధ్యాత్మిక జీవితానికి మాత్రం ఇది తొలిమెట్టు. ఆయనలో ఒక రకమైన మానసిక విశ్లేషణ ప్రారంభమయింది. దీంట్లో నుంచి వైరాగ్యం ఆవిర్భవించింది. ఇలా 1909వ సంవత్సరం వచ్చేటప్పటికి ఆయనకు 45 ఏళ్ళు వచ్చాయి. అదే సమయంలో ఆయన దత్తమహారాజ్ లాంటి ఆధ్యాత్మిక గురువులను కలిశారు. ప్రాపంచిక విషయాలలో ఏమి సారం లేదని ఈ జీవితం యొక్క అర్ధం ఏమిటి అనే ఆలోచన కలిగింది.   

1909వ సంవత్సరంలో సెలవలకై తన బంగళాకు వెళ్ళి విశ్రాంతి తీసుకుంటూ ఉన్న సమయంలో నానా సాహెబ్ చందోర్కర్‌ను కలుస్తారు. వీరిద్దరు కలసి చదువుకున్నారు. నానా ప్రభుత్వ ఉద్యోగం తీసుకొని స్థిరపడతాడు. దీక్షిత్ మాత్రం లాయర్‌గా స్థిరపడ్డాడు. ఆ తరువాత వాళ్ళు కలవడం ఇదే మొదటిసారి. వారు అనేక విషయాలు మాట్లాడుకుంటూ చివరికి దీక్షిత్ కాలు దెబ్బ గురించి చెప్పుకుంటారు. అప్పుడు నానా సాయి గురించి చెప్తారు. సాయి నీ కాలుని సరి చేస్తారు అని నానా అంటే అప్పుడు దీక్షిత్ ఈ కాలు బాగుకావడం ముఖ్యం కాదు నా మనసు కుంటితనం పోవాలి. నాకు మోక్షం కావాలి. నాకు గురు దర్శనం కావాలి. అల్ప సుఖభోగాల కోసం కాదు, బ్రహ్మ జ్ఞానమే పరమ సుఖం. అంతకు మించిన సుఖం మరేమిలేదు.  నేను ఎన్నెన్నో పూజలు చేశాను, భజనలు చేశాను, అలసి పోయాను. ఈ మనసు మాత్రం నిశ్చలం కావడం లేదు. మనసును ఎంతగానో నిగ్రహిస్తున్నాను. అయినా అది చలిస్తూనే ఉంటుంది. నా మనసు కుంటితనం నయం అవ్వాలి, అని దీనంగా చెప్తాడు.

             1909వ సంవత్సరంలోనే విధాన సభ ఎన్నికలు జరుగబోతున్నాయి. ఆ ప్రచార సందర్భంలో అతను అహ్మద్‌నగర్ వెళ్తారు. అక్కడ సర్ధార్ మీర్‌కర్ అనే స్నేహితుడు దగ్గర బస చేస్తారు. వారు గుర్రాల ప్రదర్శనకు వెళ్తారు. అక్కడ దీక్షిత్ తను బాబాను కలవాలి అని అంటారు. మీర్‌కర్ కుమారుడు బాలా సాహెబ్ మీర్‌కర్ కూడా కోపర్‌గావ్ నుంచి అక్కడకు వస్తారు. అదే సమయంలో తన అత్తగారికి బాగుండలేదని శ్యామా అహ్మద్‌నగర్ వస్తారు. ఈ విషయం తెలిసి మీర్‌కర్ శ్యామాకు కబురుపెడ్తారు.  శ్యామాను చూడగానే దీక్షిత్‌కు ఎక్కడా లేని ఉత్సాహం వచ్చి బాబాను చూసినంత అనుభూతి పొందుతారు. ఇంక ఆయనలో ఆతృత పెరుగుతుంది. అక్కడ క్షణం కూడా ఉండాలని అనిపించలేదు. ఎప్పుడు బాబాను కలుస్తాను అన్న భావనతో మనసు నిండిపోయింది.

             అంతలో ఒక విచిత్ర సంఘటన జరిగింది. బాలా సాహెబ్ మీర్‌కర్ వారింట్లో ఉన్న బాబా చిత్రంపై నున్న తెరను తొలగించాడు. అది మేఘా పూజించే సాయిపటం. దాని అద్దం పగిలితే బాగుచేయించేందుకు అహ్మద్‌నగర్ తీసుకువస్తారు. బాబా దర్శనం కాగానే దీక్షిత్ ఆ పటం ముందు మోకరించాడు. మనస్సులో ఏదో తెలియని అనుభూతి, ఈ పటాన్ని వీరిద్దరికి ఇచ్చి శిరిడి పంపాలని నిశ్చయించారు. శ్యామా మరియు దీక్షిత్ ఆ రాత్రి 10 గంటలకు రైలులో శిరిడికి బయలు దేరారు. రెండవ తరగతి కిక్కిరిసి ఉండటంతో ఏం చెయ్యాలో అర్ధం కాలేదు.    అంతలో దీక్షిత్ రైలు గార్డుని కలిసి మొదటి తరగతిలో ప్రయాణం చేస్తారు. వారు కోపర్‌గావ్‌లో దిగగానే నానాసాహెబ్ చందోర్కర్ కలుస్తారు. ముగ్గురు టాంగా మాట్లాడుకొని శిరిడికి వస్తారు.

             దీక్షిత్ ద్వారకామాయిలో అడుగుపెట్టగానే  "రా లంగడా కాకా"  అని ఆహ్వానం పలుకుతారు. దీక్షిత్ కళ్ళు చెమరుస్తాయి. ఆ తొలిదర్శనం దీక్షిత్ మనసులో చెరగని ముద్ర వేస్తుంది. ఆయన కళ్ళు ఆర్పకుండా బాబాను అట్లానే చూస్తుండి పోతాడు. వెంటనే బాబా పాదాలపై తన తలను ఉంచుతాడు. అప్పుడు బాబా ప్రేమతో "నీ కోసం ఎదురు చూస్తున్నాను అందుకే శ్యామాను నీదగ్గరకు పంపించాను" అని చెప్పగా దీక్షిత్ హృదయం పులకరించిపోయింది. సాయి స్పర్శతో అపారమైన ఆనందాన్ని పొంది సాయి ప్రేమకు ఆశ్చర్యపడ్డాడు. ఆ రోజు నవంబర్ 2, 1909వ సంవత్సరం దీక్షిత్‌కు మొదటిసారిగా పుణ్యపావనమైన సాయినాధుని దర్శనం లభించింది, అని ఎంతో చక్కగా హేమద్‌పంత్ వర్ణించారు.

సాయి సేవ చేయడానికి ఒక వాడాను షిర్డీలో నిర్మించి అనేక సంవత్సరాలు అక్కడే ఉన్నాడు. జూలై నెల 1926 వ సంవత్సరం, దీక్షిత్, హేమద్‌పంత్, తెండుల్కర్ కూడా ఉన్నారు. జూలై 4వ తేది 1926న దీక్షిత్ గజేంద్ర మోక్షము అనే భాగవత ఘట్టాన్ని పారాయణం చేశారు. ఆరోజు రాత్రి బాబా కలలో కనిపించారు. ఆ కలలో హేమద్‌పంత్ బాబాను కౌగిలించుకున్నట్లుగా కనిపించింది. ఆ తరువాత రోజు ఈ కల గురించి అందరికి చెప్పారు. జూలై 5వ తేది 1926న దీక్షిత్ విల్లేపార్లే నుండి బొంబాయిలో నున్న డా|| దేశ్‌ముఖ్ వైద్యశాలకు బయలు దేరాడు. అక్కడ తన కుమారుడైన రామకృష్ణ అస్వస్థతతో ఉన్నారు. ఆయనను చూసేందుకు బయలు దేరాడు. ఆరోజు రైలు ఆలస్యంగా వచ్చింది. ఇంతలో హేమద్‌పంత్, తెండూల్కర్ కూడా అక్కడకు వచ్చి
అందరూ రైల్లో ఎక్కారు. అప్పుడు దీక్షిత్ ఈ విధంగా అన్నారు. అన్నాసాహెబ్ చూడు సాయి ఎంత దయామయుడో ఈ రైలు ఆలస్యంగా వచ్చేట్లు చేశారు. ఇది ఆలస్యంగా రాబట్టి మనందరం కలుసుకోగలగాము. అలా వారు సాయి కబుర్లు చెప్పుకుంటూ ఉన్నారు. కొంతసేపట్లో దీక్షిత్ ధ్యానంలోకి వెళ్ళినట్లుగా అనిపించింది. ఏమిటా అని పలకరిస్తే పలకలేదు. అప్పుడు అర్ధమైంది. ఆయనను బాబా విమానంలో తీసుకువెళ్ళారని. ఈ విధంగా ఏకాదశి రోజున జులై 5, 1926 న దీక్షిత్ తన శరీరం వదిలి వేశారు. బాబా ఆయనకు సద్గతి ప్రసాధించారు.

దీక్షిత్ యొక్క జీవితం మనందరికి ఆదర్శం కావాలి ఆయన సంసార జీవితంలో ఉండి కూడా పరమార్ధాన్ని సాధించగలిగారు. ఇది కేవలము సాయి సమర్దుల దయవలన మాత్రమే సాధ్యం. ప్రపంచంలో ఉండే వస్తువులను ఇచ్చి గురువు ఋణం తీర్చుకోవడం కలలో కూడా సాధ్యం కాదు. ఆత్మను చూపించే గురువు ఋణం తీర్చుకోవాలి అని అనుకోవడం అవివేకం. సద్గురువు శాశ్వతమైన సత్యవస్తువును ప్రసాదించే దాత. 

శ్రీ వాసుదేవానంద సరస్వతి స్వామి
భక్తులను ఉద్దరించడానికి సాయి ఆయా పాత్రలను స్వయంగా నటిస్తూ పరమార్ధాన్ని బోధిస్తారు. ఈ విషయాన్ని తెలిపే ఒక చిన్న కథను ఇక్కడ చెప్పారు. ఆత్మ సాక్షాత్కారము పొందిన వారందరు చైతన్యమే తాము అని అనుభవం పొందిన వారు. మరి వారు ఏ సంప్రదాయంలో ఉన్నా వారు సోదరులే. ఒక సారి శ్రీ వాసుదేవానంద సరస్వతి స్వామి వారు రాజమండ్రిలో మకాం చేశారు. నాందేడు నుంచి పుండలీకరావు  అనే బాబా భక్తుడు కలిసి ఆయనను  సేవిస్తాడు. మాటలలో తాను సాయి భక్తుడని తెలుసుకొని ఒక కొబ్బరి కాయను బాబాకు సమర్పించమని పుండలీక రావుకు ఈ స్వామి ఇస్తారు. అప్పుడు తాను స్నేహితులతో కలిసి షిర్డీ ప్రయాణం అవుతాడు. మార్గంలో ఆకలి వేసి తన మిత్రులతో కలిసి అటుకులు తింటూ కొబ్బరి ఉంటె బాగుంటుంది అని వారి దగ్గర ఉన్న కాయను తింటారు. కొంత సమయం తరువాత తాను చేసిన తప్పు అర్ధం అవుతుంది. బాబాకు నిజం తెలుసు. వారు అబద్దం చెప్పలేరు. షిర్డీ వెళ్లిన తరువాత బాబా వారిని నా సోదరుడు ఇచ్చిన వస్తువు కావాలి అని అడుగుతారు. నిజం చెప్పి క్షమించమని అడుగుతాడు పుండలీక రావు. బాబా అతనిని ఓదార్చి ఇలా అంటారు. " ఆ విషయమై నీవే మాత్రము చింతింపనవసరం లేదు . అది నా సంకల్పం వల్లనే నీకు ఇవ్వబడింది. దారిలో నీవు తినడం కూడా నా సంకల్పమే. నీవు కర్తవు అని  అనుకోరాదు. నా భక్తులు తిన్న నేను తిన్నట్లే. అందుకే గర్వాహంకార రహితుడవై ఉండుము" అని చక్కటి బోధ చేస్తారు. 

బాలారాం దురంధర్
తరువాత బాలారాం దురంధర్ అనే న్యాయవాది బాబా అనుగ్రహాన్ని ఎలా పొందారో చెప్పడం జరిగింది. ఆయన బొంబాయిలో ఒక న్యాయవాద కళాశాలకు ప్రిన్సిపాలుగా పనిచేస్తుంటారు. ఆయనకు ఇద్దరు తమ్ముళ్లు ఉంటారు. వారందరు భక్తులు , పవిత్రులు మరియు సత్చింతన కలిగిన వారు. బాలారాం చాలా ఆధ్యాత్మిక గ్రంధాలు చదివాడు. అతను పాండురంగని భక్తుడు. 1912 లో బాబా పరిచయం ఏర్పడెను. అంతకు ముందు తన సోదరులు బాబా దర్శనం చేసుకుని చెపితే మరల అందరు షిర్డీ వెళ్లాలని నిశ్చయిస్తారు. వారు అక్కడకు వెళ్లే రోజు బాబా అక్కడ ఉన్నవాళ్లతో నా దర్బారు మనుషులు వస్తున్నారు అని చెప్తారు. వారితో  60 తరాల పరిచయం అని బాబా చెప్తారు. బాలారాం బాబా దర్శనంతో మిక్కిలి ఆనందం పొందుతాడు. బాబా పాదాలను వత్తుతూ ఉంటె చిలుము తాను పీల్చి బాలారాంకు ఇస్తారు బాబా. తనకు చిలుము పీల్చే అలవాటు లేదు ఆయినా బాబా ఇచ్చారు అని పీలుస్తాడు. అంతే ఎప్పటినుంచో బాధపెడుతున్న ఉబ్బసం వ్యాధి తెరిపిస్తుంది. మరల బాబా మహాసమాధి అయిన  తరువాత ఒక రోజు ఉబ్బసం వస్తుంది. బాలరాంకు పాండురంగని లాగా దర్శనం ఇస్తారు బాబా. దురంధర్ తరువాత తుకారాం జీవితం గురించి మరాఠీలో ఒక పుస్తకం రాస్తారు.  ఇలా ఆయనను ధన్యుడిని చేస్తారు బాబా. 

హేమద్పంత్ గారు ఇలా మనకు ఎన్నో బాబా లీలలను, ఆయన బోధలను మనకు శ్రీ సాయిసత్చరిత గా అందించి చివర అధ్యాయంలో ఫలశృతిని చెప్తారు. 


ఓం శ్రీసాయినాథార్పణమస్తు!








Sri Saisatcharita chapter 50






 Hari Sitaram Dixit was born in 1864 in Khandva, Madhya Pradesh. His primary education took place in Khandva and Hingan Ghat. He received his LLB degree at the age of 19. He earned lot of fame and money.  He built a bungalow of his own in Lonawala. He took some prominent cases in his life which includes the case of Freedom fighter Sri Bala Gangadhar Tilak, case of Times of India and Poona Vaibhav etc. He became prominent both in the eyes of British and in Indian national congress.  He was elected for Bombay counsel in 1901. In 1904, he was elected the Secretary of Indian National Congress. He had so many high cadre positions that people cannot imagine even getting there. His life took a turn when all of this has been going smoothly.  In 1906 Dixit injured his foot while boarding a train in London. He tried different remedies but developed a limp. If he walks for a while he used to get pain in his leg. This changes his life in travel and his psyche was also affected. Even though this was a handicap from the outside but this became a blessing for Dixit. He started thinking about his life and started analyzing priorities in his life. He was around 45 years of age at that time. He met Gurus like Datta Maharaj at that time. He started realizing that there is no happiness in worldly objects and wanted to understand the meaning of life.

Dixit's first Meeting with Baba:
Once he goes on vacation to rest in his Bungalow in 1909. Nana Saheb Chandorkar happened to meet him for the first time after they got separated as classmates. Nana took government job and Dixit remained in his private practice as an attorney. They caught up with lots of issues about their past friendship. Then Dixit spoke to him about his accident in England, how it changed his life. Then Nana suggested that he needs to go to Baba so that his lameness could be cured.  Then Dixit said, “Nana this physical lameness is not bothering me but I want help with lameness in my mind. I need to meet my Guru, and I am longing for salvation. I did so much worship, sang bhajans (devotional singing) but my mind is still not at ease. I am trying to redirect my mind without much success. Someone needs to cure lameness in my mind”.

 Kakasaheb once came to Ahmednagar to canvass for votes for him, and was meeting friends for that purpose. There he met Kakasaheb Mirikar with whom he had close family relations. Lot of people gathered there for an exhibition of horses at that time. Balasaheb Mirikar, the Mamlatdar of Kopergaon, was also
present at Ahmednagar during that time. Once the work for the elections was over, Dixit was only worried about how he would go to Shirdi. He respectfully requested Mirikar. Balasaheb Mirikar was the son of Kakasaheb Mirikar. They discussed among themselves as to who should go with Dixit. Knowing the strong desire of the devotee, see how Samartha yearned with compassion! While Dixit was driven by these thoughts and was seated, worrying about this, Madhavrao himself came to Nagar. Everyone was surprised.

Syama had to come to Nagar as he got the news about his mother-in-law being gravely ill.  When Madhavrao visited his in-laws, he found that his mother-in-law was better. So he rested a little. Knowing Syama was there, Mirikar requested Syama to take Dixit to Shirdi. Both of them decided to take the 10 o’clock train, the same night. After this plan was decided, see what an unusual thing happened next. Balasaheb removed the curtain over Baba’s portrait This was a photograph of Baba which was worshipped by Megha, a true and great devotee of Baba, with the conviction that Baba was the holy, three-eyed Shankar, incarnate. Because the glass was broken, it was sent to Nagar with Balasaheb for repairs. That was how it initially left Shirdi. This picture, having been repaired, was in Mirikar’s drawing room, covered with cloth, as if it was waiting for Dixit. Balasaheb was to return it after the conclusion of the horse-show. But there was yet some more time for that. Therefore, he entrusted it to Madhavrao. Removing the cloth, he uncovered it. He gave it in Madhavrao’s keeping; and said: “Go up to Shirdi happily, in Baba’s company.”

 Kakasaheb was filled with joy when he saw Baba's photograph. After prostrating before it with reverence, his eyes were riveted by watching Sai.  He was greatly delighted that he, for whose ‘darshan’ he was longing, his portrait embodying his form, could be seen by him, on the way itself.  They both left for the station after dinner, that same night. They paid the second-class fare and bought the tickets. Right at the stroke of ten, the sound of the train could be heard. They also saw that the second-class compartments were crammed with passengers. They felt disappointed and thought about going next day. The guard of the train happened to recognize Dixit and helped them get the first class tickets.  Madhavrao narrated the nectar-like stories. Dixit overflowed with joy. Thus that journey was completed very joyfully. Time passed very quickly. The train reached Kopergaon. They alighted in a very happy mood. At the same time, they unexpectedly saw Nanasaheb Chandorkar at the station. Dixit was full of happiness that they had met each other. Nana too had come for Baba’s ‘darshan’ and was proceeding to Shirdi. All the three of them were amazed at this coincidence. Then, the three of them hired a tonga and had a bath in the Godavari, on the way, and reached holy Shirdi. 

Later, after having Sai’s ‘darshan’ Dixit’s heart melted and his eyes filled with tears.  Baba said “I too was waiting for you. Then I sent Shama to meet you, all the way to Nagar,”. Hearing these words, every pore in Dixit’s body was filled with joy; his throat was choked with emotion; his mind was full of happiness.  Later he built Dixit wada so that it can help pilgrims and himself. He also did penance under the guidance of Sai staying on the second floor of this wada. His devotion to Sai was indescribable and Sai also promised that he will take him in "Vimana". This became true in 1926 when he was traveling with Hemadpanth in a train. They were talking about Sai stories and suddenly his head slipped on to Hemadpanth's shoulder. No distress and he left his body peacefully. 

Shri Tembye Swami
We come to the next story, which shows how Saints love each other with fraternal affection. Once Shri Vasudevanand Saraswati, known as Shri Tembye Swami encamped, at Rajamahendri (Andhra Country), on the banks of Godavari. He was a devout, orthodox, Jnani and Yogi Bhakta of the God Dattatreya. One, Mr. Pundalikrao, pleader of Nanded (Nizam State) went to see him, with some friends. While they were talking with him, the names of Shirdi and Sai Baba were casually mentioned. Hearing Baba's name, the Swami bowed with his hands; and taking a coconut gave it to Pundalikrao, and said to him, "Offer this to my brother Sai, with my pranam and request Him not to forget me, but ever love me." He also added that the Swamis do not generally bow to others, but in this case an exception had to be made. Mr. Pundalikrao consented to take the fruit and his message to Baba. The Swami was right in calling Baba a brother, for as he maintained an Agnihotra (Sacred fire) day and night, in his orthodox fashion; Baba too kept His Agnihotra, i.e., Dhuni ever burning in the Masjid.

After one month Pundalikrao and others left for Shirdi with the coconut, and reached Manmad, and as they felt thirsty they went to a rivulet for drinking water. As water should not be drunk on an empty stomach, they took out flattened rice mixed with spice. They also eat the the coconut without realizing that they have to give it to Baba. Fearing and trembling, he came to Shirdi and saw Baba. Baba wanted the things sent by His brother. He held fast Baba's Feet, confessed his guilt and negligence, repented and asked for Baba's pardon. He offered to give another fruit as a substitute, but Baba refused to accept it saying that the worth of that coconut was by far, many times more, than an ordinary one and that it could not be replaced by another one. Baba also added- "Now you need not worry yourself any more about the matter. It was on account of my wish that the coconut was entrusted to you, and ultimately broken on the way; why should you take the responsibility of the actions on you? Do not entertain the sense of doer-ship in doing good, as well as for bad deeds; be entirely pride less and ego less in all things and thus your spiritual progress will be rapid." What a beautiful spiritual instruction Baba gave!

Balaram Dhurandhar (1878-1925)
Mr. Balaram Dhurandhar was an advocate of the Bombay High Court and Principal of the Government Law School, Bombay. The whole Dhurandhar family was pious and religious. Mr. Balaram served his community, and wrote and published an account of it. He then turned his attention to spiritual and religious matters. He studied carefully Gita, and its commentary Jnaneshwari; and other philosiphical and other metaphysical works. He was a devotee of Vithoba of Pandharpur. He came in contact with Sai Baba in 1912 A.D.. Six months previous, his brothers Babulji and Vamanrao came to Shirdi and took Baba's darshan. They returned home, and mentioned their sweet experiences to Balaram and other members. Then they all decided to see Sai Baba. Before they came to Shirdi, Baba declared openly that - "Today many of my Darbar people are coming." The Dhurandhar brothers were astonished to hear this remark of Baba, from others; as they had not given any previous intimation of their trip. Baba also said that they were acquainted with each other for the last sixty generations. They felt blessed and went to their lodging, took their meals and after taking a little rest again came to the Masjid. Balaram sat near Baba, massaging His Legs. Baba was smoking a chillim and advanced it towards him and beckoned him to smoke it. Balaram was not accustomed to smoking, still he accepted the pipe, smoked it with great difficulty; and returned it reverentially with a bow. He was suffering from Asthma for six years and after this he did not have much trouble with Asthma. Some six years later, on a particular day, he again got an attack of Asthma. This was precisely the time when Baba took his Mahasamadhi. Mr. Balaram Dhurandhar wrote, in Marathi, the life of the Maharashtra Saint Tukaram, but did not survive to see its publication. It was published, later on, by his brothers in 1928. 

Baba blessed his devotees in different ways and everyone experienced Sai's love. Hemadpanth gave us Saisatcharita and made us experience Sai's miracles. 


Om SriSainatharpanamasthu!

Wednesday, August 15, 2018

శ్రీ సాయి సత్చరిత అధ్యాయం - 49




మహానుభావుల సుగుణాలను పొగడగల శక్తి ఎవరికి మాత్రం ఉంటుంది. శాస్త్రాలు వారిని ఎంత కీర్తించినా ఇంకా ఎంతో తెలియనిది ఉంటుంది. అలానే సాయి లీలలు అపారమైనవి. అందుకే హేమద్పంత్ గారు తన ప్రయత్నం బాబా అనుగ్రహం లేనిదే సాధ్యం కాదు అని చెప్పారు. గురువు అనుగ్రహం లేనిదే ఆత్మ సాక్షాత్కారం కలుగదు. వారికి సర్వస్య శరణాగతి చేసి వారియందే ధ్యానము చేయుటయే భక్తుల కర్తవ్యము. గురువులు పరమాత్మ స్వరూపులు. గురు పాదాలను భక్తితో ప్రేమతో సేవించాలి. వారి సత్సాంగత్యం సాధకులకు అమృతప్రాయం. ఎవరికైతే అహం అడ్డుపడుతూ ఉంటుందో వారు గురువు చెప్పిన విద్యను అందుకోలేరు. గురువు దగ్గర మనం శుభ్రమైన ఏమీ రాయని పలక లాగా ఉండాలి. మనం మన వాసనలతో ఇలా ఉండాలి, ఆలా ఉండాలి అని వెళితే ఏమి ఉపయోగం ఉండదు. మనకు తెలిసిన ఆచార సంప్రదాయాలు ఒక్కోసారి మనకు అడ్డుగోడలు అవుతాయి. తీర్థ యాత్ర, వ్రతము, త్యాగము, దానముల కంటె తపస్సు చేయుట గొప్ప. హరిని పూజించుట తపస్సుకంటె మేలు. కాని గురువుని పూజించుట అన్నిటికన్నా మేలైనది. తొందరగా మన గమ్యాన్ని చేరుకోవచ్చు. అందుకే సాయి భక్తులకు సాయి నామమే దివ్యమంత్రం కావాలి. భవభయాలనుంచి తప్పించుకోవడానికి దీన్ని మించిన మంచి ఉపాయం ఇంకొకటి లేదు. గురువుని నమ్మితే, గురువు భగవంతుడిని చాలా సులువుగా చూపిస్తారు. 

హరి కానోబా కథ 
బాబా లీలలు గురించి విని హరి కానోబా అనే అతను బొంబాయి నుంచి షిర్డీ వస్తారు. ఆయన బాబాను పరీక్షించాలి అనుకోని వస్తారు. ఆయన స్నేహితులకూడా ఆయనతో వస్తారు. అతను తలపై మంచి జలతారు పాగా, కాళ్లకు మంచి కొత్త చెప్పులు వేసుకొని ద్వారకామాయికి బయలుదేరతాడు. కాని ఈ కొత్త చెప్పులు ఎక్కడ ఉంచాలి అని ఆలోచిస్తూ ఒక మూల వాటిని వదిలి బాబాను దర్శించుకుంటాడు. వచ్చి చూస్తే చెప్పులు మాయం అవుతాయి. అక్కడ అంత వెదికి ఉపయోగం లేక నిరుత్సాహంతో వాడాకు వెళ్తాడు. తరువాత స్నానం చేసి, భగవంతుడికి నైవేద్యం పెట్టి చెప్పులగురించే ఆలోచించ సాగెను. ఇంతలో ఒక పిల్లవాడు అటుగా వస్తూ ఉంటాడు. అతని చేతిలో ఒక కర్ర, ఆ కర్ర చివర తన చెప్పులు కనిపిస్తూ ఉంటాయి. ఆ పిల్ల వాడు "హరీ కా బేటా, జరీ కా ఫేటా" అని అరవమని బాబా చెప్పారు అని అంటాడు. అప్పుడు తాను కానోబా కుమారుడును, హరి యని తన దగ్గర జరీ తలపాగా ఉంది అని చూపిస్తాడు. తన చెప్పులు తనకు దక్కుతాయి. కానోబాకు మిక్కిలి ఆశ్చర్యం కలిగింది. బాబాకు తన తండ్రి పేరు ఎలా తెలిసింది అనుకుంటూ బాబా సత్పురుషుడు అని అర్ధం చేసుకుంటాడు. 

సోమదేవ స్వామి:
హారికానోబా లాగానే ఇంకొకరు బాబాను పరీక్షించేందుకు షిర్డీ వస్తారు. ఆయనే సోమదేవ స్వామి. ఆయన ఒక సారి దీక్షిత్ తమ్ముడు అయిన బాయీజీ 1906 లో హిమాలయాలకు వెళ్ళినప్పుడు ఈ సోమదేవ స్వామిని కలుస్తారు. ఆయనకు తన చిరునామా తెలిపి రమ్మని ఆహ్వానిస్తారు. సోమదేవ స్వామి బాయీజీ ని కలిసి బాబా గురించి తెలుసుకొని షిర్డీ ప్రయాణం కడతాడు. తను షిర్డీ సమీపంలోకి రాగానే రెండు జండాలు కనపడతాయి. ఇవి  చూసి తన మనసులో ఇదేమిటి ఈయన జండాలపై వ్యామోహం చూపిస్తున్నారు అని అనుకుంటాడు. పక్క వాళ్ళతో అంటే వారు బాబా సంస్థానంలో గుఱ్ఱము, రధము ఇంకా కొన్ని వస్తువులు ఉన్నాయని తెలిసి వెనుకకు వెళ్లి పోవాలి అని అనుకుంటాడు. పక్కనున్న వారు బాబాకు వీటిపై ఎలాంటి వ్యామోహం ఉండదు అని ఆయనను సమాధానపరిచి ఇక్కడ దాకా వచ్చారు కాబట్టి బాబాను కలిసి వెళ్ళమని చెప్తారు. అలా వారు చెప్పగా బాబాను కలుస్తాడు. 

బాబాను కలిసిన మరుక్షణమే ఆయన మనస్సు కరిగింది. కన్నులలో నీరు నిండింది. అతని సందేహాలన్నీ అడుగంటిపోయాయి. ఆయన మనస్సు ఎన్ని తీర్ధాలు దర్శించినా కుదుట పడనిది, ఇక్కడ బాబాను చూడగానే ఎనలేని ఆనందం కలిగింది. దర్శన మాత్రంతో వికల్పాలు సంశయాలు మాయం అయ్యాయి. బుద్ది మౌనం వహించింది. కళ్ళు రెప్పలు వేయడం ఆగిపోయింది. ద్వైత భావం పోయి లోపల బయట అంతా ఉన్న చైతన్యమే అని మనసు గ్రహించింది. స్వామిలో సాత్విక అష్టభావాలు ఉప్పొంగాయి. మనసు పూర్తిగా తల్లీనత చెందిన చోటే మన నిజమైన స్థానమని తన గురువు చెప్పిన మాటలు గుర్తుకు వచ్చాయి. అతను బాబా దగ్గరకు వెళ్లగా బాబా ఇలా అంటారు. "మా వైభవం మా దగ్గరే ఉండనీ. పో ఇంటికి వెళ్ళు మరల ఈ మసీదుకు రావద్దు. మసీదుపైన పతాకాలు కట్టుకొనేవారిని ఎందుకు చూడాలి? ఇది సత్పురుషుల లక్షణము కాదు. ఇక్కడ ఒక క్షణం అయినా ఉండద్దు" అని అంటారు. సోమదేవ స్వామి తన మనసులో ఉన్న సందేహాల గురించి చెప్పారు అని అర్ధం చేసుకొని బాబా పై ప్రేమను ఇంకా పెంచుకుంటాడు. అయ్యో నేను ఎంతటి బుద్ది లేని వాడిని, బాబాను తప్పుగా అర్ధం చేసుకున్నాను. తరువాత సోమదేవ స్వామి బాబా దగ్గరే ఉండి ఆధ్యాత్మిక ప్రగతిని సాధించారు. విశ్వంభరుడు ఈ విశ్వమంతా చైతన్యమై వ్యాపించి ఉంటారు. మనం గురువుని ఎంతైనా పరీక్షించవచ్చు. కాని ఒక్క సారి వారిని నమ్మిన తరువాత వెనుకకు తిరుగకూడదు. అందుకే బాబా దేన్నీ గుడ్డిగా నమ్మనక్కరలేదు అని చెప్పారు. ఒక్క సారి నమ్మిన తరువాత ఆ నమ్మకాన్ని దృఢం చేసుకోవాలి. 

తరువాత హేమద్పంత్ గారు నానాచందోర్కర్ గురించిన ఒక సంఘటన చెప్పారు.  
ఒకసారి నానా ద్వారకామాయిలో కూర్చుని ఉండగా, మహల్సాపతి మరియు బాబా ఏదో సంబాషణలో ఉన్నారు. ఇంతలో ఒక గృహస్తుడు వైజాపురం నుంచి బాబా దర్శనార్ధం వచ్చాడు. అతనితో స్త్రీలు ఘోషా (అంటే ముసుగు) దరించి ఉన్నారు. వారిని చూచి నానా అక్కడ నుంచి లేచి వెళ్ళబోతుంటే బాబా నానాను వారించి కూర్చోమంటారు. వారిలో ఒక స్త్రీ బాబాకు వందనం చేస్తున్నప్పుడు ఆమె ముఖముపై ముసుగు తొలగింది. ఆమె సౌందర్యానికి నానా మనసు చలించింది. మరల ఆమె ముఖం చూడాలి అని అనిపించింది. అలానే దొంగచూపులతో చూస్తాడు. కాని బాబా దగ్గర తన మనసు దారి తప్పటంతో నానా చాలా సిగ్గుపడ్తాడు. బాబా ఆయనను తొడమీద కొట్టి నేను
ఎందుకు కొట్టాను? అని అడుగుతారు. అప్పుడు నానా, బాబా మీకు తెలియంది ఏముంది. నా మనసు మీ సమక్షంలో కూడా ఎందుకు చలించింది. అని అడుగుతాడు. అప్పుడు బాబా! నానా నీ మనసు ఎందుకు కలవరపడుతోంది? ఇంద్రియాలు వాటి ధర్మం ప్రకారం నడుచుకొంటాయి, వాటిని ఎందుకు అడ్డగించాలి? వాటి వల్ల మనకు ఎటువంటి హానిలేదు. బ్రహ్మదేవుడు సృష్టికర్త. అతని రచనను మనం ఆస్వాదించాలి. లేకపోతే ఈ సృష్టి వైశిష్ట్యం వ్యర్ధమై పోదా? ఈ సృష్టి, సృష్టిగానే ఉంటుంది. మనసు క్రమంగా శాంతిస్తుంది. మనకు ఎన్నో అందమైన దేవాలయాలు చక్కటి రంగులతో ఉన్నాయి. మనము దేవాలయాల బాహ్య సౌందర్యం కోసం వెళ్తామా లేక లోపల ఉన్న భగవంతుడి కోసం వెళ్తామా. బాహ్యసౌందర్యాన్ని ఆస్వాదిస్తూ లోపలనున్న దేవుడ్ని గుర్తు చేసుకోవాలి. అలానే భగవంతుడు ఒక్క దేవాలయంలోనే లేడు, అన్ని ప్రాణులలో ఉన్నాడు. కాబట్టి నీవు ఒక అందమైన ముఖము చూసినప్పుడు దానిలోని సౌందర్యంతో పాటు ఆ అందాన్ని ఇచ్చిన భగవంతుడ్ని ఆ అందంలో చూడు. ఇంత అందాన్ని సృష్టించిన ఆ భగవంతుడు ఎంత శక్తి వంతుడో అర్ధం చేసుకో. ఇలా బాబా ఎంతో చక్కటి బోధచేసి నానాలోని ఆలోచనలకు అర్ధం చెప్పారు.  ఆ తరువాత నానా ఈ బోధన ఆచరణలో పెట్టి తన మనసుపై విజయం సాధిస్తాడు. 

సాయి నామము ఎవరైతే ఎల్లప్పుడూ జపిస్తూ ఉంటారో, సాయి పట్ల మిక్కిలి ప్రేమతో ఉంటారో, వారు చేసే పనులు సాయికి ఎవరైతే అర్పిస్తూ చేస్తారో అటువంటి వారికి సాయి అనుగ్రహం ఎప్పుడూ ఉంటుంది. సాయి కథలు మన మనసులను శుద్ధి చేస్తాయి. మన పాదాలు సాయి ప్రదక్షిణానికి వాడాలి. మన కళ్ళు సాయి దివ్య రూపాన్నే చూడాలి. మన చెవులు సాయి లీలలే వినాలి. మన శరీరం అంతా సాయి చైతన్యమే అని తెలుసుకోవాలి.

ఓం శ్రీ సాయినాథార్పణమస్తు!








Sri Saisatcharita Chapter 49





Sai’s attributes are such that no one can remain silent. All the scriptures also got exhausted in praising the sadguru. Sai leelas are indescribable and Sai fulfilled all the wishes. Sai is the adornment of all the saints. Sai is the refugee of his devotees and the destroyer of difficulties, the whirlpool of life.  Without being humble at the Sadguru’s feet, self-realization cannot be achieved. Saints are the embodiment of the Lord and I seek their hand of blessing. Love for the Guru’s feet, this itself is the attainment of everything. May the desire for the company of Saints, and the love for them be ours! He who is full of ego is not fit to be called a devotee. He is a true devotee who is totally without ego. One who is arrogant because of his knowledge and vain because he considers himself great is only the personification of pride. How could he be a reputed devotee? Unfortunate are the ones who do not sing the praises of their Guru, and those who do not hear them despite not being deaf are the embodiment of dull-wittedness. Practicing penance is better than pilgrimage, observing vows, sacrifice and charity. Worshipping the Lord is better than penance but meditation on one’s own Guru, is the best of all. Only Sai is the object of meditation for his devotees; only Sai is their deity for worship; only Sai is their hidden treasure, which should be protected but not in a miserly way.



 Next is a story of a person who had love for witnessing a miracle and his name is Hari kanoba. He was neither motivated by personal interest nor by any spiritual needs. He was ignorant of the greatness of Saints, yet he was told stories of Sai and he could not believe that. He left Bombay to test Sai. At Kopergaon, Haribhau got into a tonga with his friends, after having a bath in the Godavari. They left for Shirdi without delay. After arriving from Kopergaon, he washed his hands and feet and then Haribhau set off to have a look at the Saint and to know him. Haribhau was eager to have Sai Baba’s darshan with a new pair of sandals on his feet and a jari embroidered turban on his head. Then, when he came to the Masjid, and saw Sai from afar, he felt like going near him and prostrating at his feet. But he had a problem with his sandals as there was no safe place to keep them there. Finally, finding a corner there, he shoved them in. Then he went up for ‘darshan’, lovingly bowed at Sai’s feet, took ‘Udi and prasad’ and returned to go to the Wada. When he went to put on the sandals, he could not find them. After searching a lot, he returned without them, quite morose, losing hope of finding them. There was a large crowd there, coming and going. So whom would he really ask? He could not think of a solution. Thus he was in a disturbed state. The sandals alone appeared before his eyes; his mind was concentrated on his sandals; and his whole being was centered on the sandals. He had bought them with great eagerness but the sandals were gone and lost! He felt certain that they had been stolen by some thief. So be it. Later, he bathed, and after doing puja and naivedya, he sat down with others to eat. But he was not at peace. He goes out to wash his hands after the meal. Then a boy comes along says “Baba sent me, giving me this stick in my hand. Son go calling out for Hari, the son of Ka with a jari turban and give it to the one who claims it as his own, and grabs them anxiously. Haribhau’s eyes were filled with tears of happiness and he was choked with emotion on seeing his lost sandals. He was greatly amazed. He tells the boy that he is the Hari and his father’s name is Kanoba and he has the jari turban. Then boy gives the sandals to Haribhau. He then realizes no one knows his father’s name and this is definitely Baba showing a miracle. Later on he became very staunch devotee of Baba.

There are two ways to attain the favor of a Saint. One is devotion and the other is knowledge. The path of knowledge is deep and difficult. The means of devotion are simpler. If devotion is so easy and attainable, then why do not all follow it? For that, one needs to have the greatest good fortune. Then, alone, can it be attained. One meets a Saint only after lakhs of meritorious lives. Only the happiness of association with a Saint develops devotion. All of us just know about this daily existence, where there is attachment but we don’t know what is detachment? When such is the state of mind, can it be called devotion? We will be granted our desires according to the strength of our devotion. This is true for all times. There should not be the slightest doubt about it.


Next Story illustrates the doubts that our minds create when we visit the saints. Somdev swamy had similar experience. He met Kaka Dixit’s brother Bhaiji in Uttarakashi once and they exchanged their information. Kaka’s brother asked him to visit Nagpur. Later when Somdev Swamy visited Bhaiji they talked about greatness of Baba. Then Somdev Swamy wanted to visit Shirdi. When he came near Shirdi he saw two flags near Dwarakamai and felt that why Baba was interested in flags. When he expressed his doubt about this, his travel comapnions told him “If you feel like this for flags, how about a horse, chariot and other paraphernalia”. Then he almost thought about not visiting Baba but other people convinced him to have a darshan of Baba as he came that far. When he saw Sree Samartha, Buva melted, his eyes were filling with loving tears and his throat was choked. He experienced supreme bliss, his eyes were zestfully joyous and he felt anxious to roll in the dust of Baba’s feet. Seeing that handsome and comely appearance, his eyes and his mind were wonderstruck and he remained staring intently. He was captured by love. The evil thoughts evaporated from his mind. The mind melted with joy of the darshan. His eyes were absorbed in the divine form.


 When he prostrated to Baba, he immediately said “Leave my false claims (humbug) to me. Leave and go back to your home. Beware! If you ever come back again to my Masjid! Why do you need to take the darshan of one who flies flags over the Masjid? Is this a sign of sainthood? Do not stay here even for a moment!” This confirmed Sai’s omniscience. Buva was deeply engrossed. Gazing at the great Saint, Somdev was supremely delighted. He felt at peace and desired to stay there forever.

Baba’s teaching to Nana Chandorkar


Baba's teaching about God's Beauty:

On one occasion when Nana was sitting next to Baba at the Dwarakamayee, two Muslim ladies were standing for a time at a distance, evidently waiting to see when this Hindu (Nana) would go away. They had to remove their veils at the time of taking darsan, which meant, putting their bare foreheads on Baba's feet; and being gosha ladies, they did not wish a Hindu to see their faces. When Nana tried to get up on this account and go away, Baba pulled him down and said, 'Let these people come if they care'. So, the ladies had to approach Baba and take darsan with Nana by his side. Nothing happened when the elderly lady removed her veil and took her darsan. But when the younger did the same, her face struck Nana as remarkably beautiful. The sheen of the eyes, the brilliance of the countenance, the perfect proportion of the features, and the indescribable charm of the whole person, were such that Nana was at once smitten with her beauty. When his mind was thus occupied, the lady finished her darsan and resumed her veil. Then the thought struck Nana, 'Shall I have another opportunity of seeing this angelic face? Baba at once slapped him on the thigh. Then the ladies departed. Baba asked him, 'Do you know why I slapped you?' Nana admitted that his thoughts were low and unfit for one in Baba's company. He asked, 'How is it that even when I am next to you, such low thoughts sway my mind?'

Baba replied, 'You are a man after all, and the body being full of desires, these spring up as sense objects approach.' Then Baba asked, 'Are there not lovely temples with well colored exterior? When we go there, do we admire the exterior beauty or the God within? When you are seeing God within, do you ever care for the outside beauty of the building? Similarly, remember God is not only in temples. He is found in every creature.

"Therefore when you see a beautiful face, remember that it is a temple and the image of the God within is the Jiva, a preeminent part of the Universal Soul. So, think at once of God—or the Universal Soul in every object, whether beauteous or ugly. These forms reveal the God within. There is nothing wrong in admiring beauty, but the thought must follow at once, "If this object is so beautiful, how much more beautiful and powerful must be the God who made this object and inhabits it? Thinking thus, you will not get smitten by a Muslin beauteous face hereafter". This was the upadesa given to Nana. Baba had not to go further and stop him from any sinful acts due to lust, as he had to do in another's case.

Sai is deeply indebted to him who repeats Sree Sai’s name, feels love for him in his heart and does all actions for his sake. There is no better means for breaking the bondage of this world. The story of Sai is very purifying and savoring it always gives happiness. Use the feet to circumambulate Sai, use the ears to listen to the Satcharita, embrace him lovingly with your whole body and use the eyes to have Sai’s darshan.



Om SriSainathaarpanamasthu!


Wednesday, August 8, 2018

శ్రీ సాయిసత్చరిత అధ్యాయం - 48



ఈ అధ్యాయంలో హేమద్పంత్ గారు మొట్టమొదటగా సద్గురువు అంటే ఎవరు? వారి లక్షణాలను గురించి చెప్పారు. మనం లోకంలో ఎంతోమందిని గురువులుగా పిలుస్తాము. గురుగీత గురువులు ఎన్నిరకాలో చెప్తుంది. ప్రాణాయామము ద్వారా గాలిని బంధించినా, ధారాళంగా వేదాంతం, పురాణాలు, లేదా బ్రహ్మము గురించి ఉపన్యాసములు ఇచ్చినా, లేదా మంత్రోపదేశములు ఎంతమందికి చేసినా ఏమి ఉపయోగము? వారి శిష్యులకు ఆత్మానుభూతి ప్రసాదించలేకపోతే వారిని సద్గురువులు అనకూడదు అని మన శాస్త్రాలు చెప్తాయి.  పరమాత్మ సాక్షాత్కారాన్ని పొందినవారే ఈ అనుభవాన్ని మనకు అర్ధం అయ్యేటట్లు చేయగలరు. సంపూర్ణమైన శాస్త్రజ్ఞానం ఉంది, అపరోక్ష జ్ఞానాన్ని ప్రసాదించగల సంపూర్ణ అనుభవమున్న వారికే శిష్యులకు బోధించే అధికారం ఉంది. అట్టివారినే సద్గురువులు అని పిలవాలి. ఆత్మానుభవం లేనివారు శిష్యులకు ఏమి ఇవ్వగలరు? 

శిష్యులతో సేవ చేయించుకోవాలని కలలోనైనా తలచనివారు, తమ శరీరాన్ని శిష్యులకొరకు వినియోగించాలని కోరుకునే వారు సద్గురువులు అని తెలుసుకోవాలి. శిష్యుడు ఎందుకు పనికిరానివాడు, గురువు శ్రేష్ఠులలో శ్రేష్ఠుడు అన్న అహంభావం లేకుండా మంచిని కలిగించేవారే సద్గురువులు. శిష్యుడు పూర్ణబ్రహ్మ స్వరూపము అని అని
భావించి అతనిని తన పుత్రప్రేమతో చూస్తూ, తన పోషణకై అతనివద్దనుండి ఏమి ఆశించని సద్గురువు జగత్తులో పరమశ్రేష్ఠుడు. పరమశాంతికి స్థానమై విద్యా దర్పము లేకుండా చిన్నవారిని పెద్ద వారిని సమానంగా చూసే స్థలం సద్గురువు స్థానమని గ్రహించాలి. 

అనేక జన్మల అతిశయ పుణ్యసంచయం వల్ల మనకు సాయి సద్గురువు చరణాలు లభించాయి. సాయి ఎంతో నిరాడంబరంగా ఉండి, మనసును జయించి, ఎప్పుడు ఆత్మలో లీనమై ఉండే పరమగురువు. 

ఇక్కడ హేమద్పంత్ గారు బాబాను ఈ విధంగా స్తుతి చేస్తున్నారు. 
జయ పరబ్రహ్మ సనాతనా! జయ దీనోద్ధరా! ప్రసన్నవదనా! జయ చైతన్య ఘనా! భక్తాధీనా! భక్తులకు తమ దర్శనాన్ని ప్రసాదించండి. జయ జయ ద్వంద్వాతీతా! జయజయ అవ్యక్త వ్యక్తా! సర్వ సాక్షీ! సర్వాతీతా! భక్తిలేనివారు మిమ్ము తెలుసుకోలేరు. కష్టాలను తొలిగించే సద్గురువా! మీరు అవ్యక్తంలో లీనమై, నిరాకారులయ్యారు. శరీరాన్ని త్యజించిన తరువాత కూడా భక్తుల శ్రేయస్సుకై మీ కార్యాలు ఆగిపోలేదు. మీరు శరీరంతో ఉన్నప్పుడు చేసిన లీలల అనుభవాలను మీ యందు విశ్వాసము కల భక్తులు, మీరు అవ్యక్తంలో కలిసిన తరువాత కూడా ఈ నాటికి అదే అనుభవాలు పొందుతున్నారు. 

పరమేశ్వరుని అస్థిత్వ మందు విశ్వాసం, మరియు పరమేశ్వరునియందు భక్తిశ్రద్ధలు ఇవే భక్తుని హృదయంలో ప్రమిదలు. వానిలో ప్రేమయను చమురు పోసి వత్తిని వెలిగిస్తే జ్ఞాన జ్యోతి ప్రకటమవుతుంది. ప్రేమలేని జ్ఞానం శుష్కం. ప్రేమలేనిదే శాంతి ఉండదు. గాఢమైన ప్రేమలేకపోతే శ్రవణం, పఠనం నిష్ఫలం. ప్రేమలో భక్తి ఉంటుంది. విరక్తి, శాంతి కూడా అక్కడే ఉంటాయి. వాని వెనకే ముక్తి తన సంపత్తి సహితంగా తిష్ట వేసుకొని ఉంటుంది. భావం లేకుండా ప్రేమ ఉత్పన్నం కాదు. భావమున్న చోట దేవుడు ఉంటాడు అని తెలుసుకోవాలి. సాయి సత్చరిత గంగోదక సమానం. సాయి చరిత్రను విన్నా, చదివినా పాప పుణ్యాలు నశించిపోయి ముక్తి లభిస్తుంది. భక్తితో పారాయణం చేస్తే సాయి చరణాలయందు గురి కుదురుతుంది. ఇంద్రియాలు స్వేచ్ఛగా విహరించవు. మనసు కుదుటపడుతుంది. ప్రేమ భక్తి భావాలు కలిగి చిత్తశుద్ధి కలుగుతుంది. అప్పుడు వైరాగ్యం సిద్ధిస్తుంది. అప్పుడు భవాన్ని దాటటం అంత కష్టం కాదు. సద్గురువైన సాయినాథుడు మనలను ముక్తిపథం వైపు నడిపిస్తారు. 
మనకు గురువుపై నమ్మకం ఎలా కుదురుతుంది? పరిశుద్ధ మనసుతోనో లేక కపట బుద్ధితోనైనా సరే సద్గురువు సన్నిధికి చేరిన వారు సత్యం తెలుసుకుంటారు. అలాంటి కథలే ఈ అధ్యాయంలో చెప్పారు. అక్కల్కోట నివాసి అయిన సపత్నేకర్ అనే వకీలు యొక్క అనుభవాలను వింటే ఈ సత్యం మనకు బోధపడుతుంది. ఆయన లాయర్ చదువుకునే రోజుల్లో జరిగిన సంఘటన ఇది. ఆయన తోటి విద్యార్థులతో కలిసి పరీక్షలకు చదువుతూ ఉంటారు. వారిలో షేవడే అనే ఆయన పరీక్షలకు సరిగ్గా చదవలేదు. అందరు సరియైన సమాధానాలు చెప్తుంటే షేవడే మాత్రము సరిగ్గా చదవలేదని అర్ధం అవుతుంది. కాని ఆయన ధైర్యంగా ఉంటారు. ఎలా అని సపత్నేకర్ అడిగితే, నాకు నా సాయి ఉన్నాడు అని చెప్తాడు. ఎవరీ సాయి అని సపత్నేకర్ మొట్టమొదటగా బాబా గురుంచి వింటాడు. తరువాత అందరిలాగే షేవడే కూడా పరీక్ష పాసవుతాడు. కొన్ని రోజుల తరువాత సపత్నేకర్కు కాలం కలసి రాక దౌర్బాగ్యం ఆవహించింది. 1913 లో తనకున్న ఏకైక పుత్రుడు గొంతులో జబ్బు చేసి మరణిస్తాడు. మనస్సు వికలమై శాంతి లేక
ఏమి చేయాలో తెలియక విరక్తిని పొందుతాడు. వేదాంతం చదువుతాడు. అలా కొంత కాలం గడిచిన తరువాత షేవడే చెప్పిన మాటలు గుర్తుకు వచ్చి షిర్డీ వెళ్లాలని బయలుదేరతాడు. తనతో కూడా తన తమ్ముడిని వెంట తీసుకు వెళ్తాడు. ఇద్దరు సాయి దర్శనానికి వెళ్తారు. సాయికి నమస్కరించి కొబ్బరికాయను సమర్పించగా బాబా " చల్ హట్" అని పొమ్మని కోపగిస్తారు. సపత్నేకర్ బాధపడతాడు. ఎవరితోనైనా ఇలా ఎందుకు జరిగిందో తెలుసుకోవాలి అనుకుంటూ బాలా షింపీ అనే దర్జీని కలుసుకుంటాడు. అయినా ప్రయోజనం ఉండదు. బాబా మరల వెళ్లిపొమ్మంటారు. ఇక చివరికి చేసేది లేక తన ఊరికి వెళ్ళిపోతాడు. 

కొన్ని రోజులు గడిచిన తరువాత మనసు కుదుట పడక తీర్థ యాత్రలు చేస్తాడు. చివరికి కాశి వెళదామని అనుకుంటాడు. ఇంతలో అతని భార్యకు ఒక స్వప్నం వస్తుంది. ఆ స్వప్నంలో ఆమె కుండ తీసుకొని బావి దగ్గరకు వెళ్తుంటే అక్కడ ఒక ఫకీర్ తారసపడతాడు. ఆమెతో ఇలా అంటాడు. "అమ్మాయీ! అనవసరంగా ఎందుకు కష్టపడతావు? నీ కుండను మంచినీటితో నింపి ఇస్తాను అని మంజుల స్వరంతో పలికారు. ఆమె బయపడి ఖాళీ కుండతో భయంతో వెనుతిరిగింది. ఆ ఫకీర్ ఆమె వెంటే నడిచి రావడంతో ఆమె ఇంకా బయపడి కళ్ళు తెరిచి ఇది కల అనుకుంటుంది. ఈ విషయం తన భర్తతో చెప్తుంది.  సపత్నేకర్ ఇది బాబా పిలుపుగా భావించి షిర్డీకి తన భార్యను తీసుకొని బయలుదేరతాడు. అక్కడకు చేరి ద్వారకామాయి దగ్గర బాబా కోసం వేచి ఉంటారు. బాబా లెండినుండి రాగానే ఆయనను సపత్నేకర్ భార్య పార్వతీబాయి  కళ్ళార్పకుండా చూస్తూ
ఉంటుంది. ఎందుకంటే తనకు కలలో కన్పించిన ఫకీర్ ఇతనే. ఆమె బాబాకు పాదాభివందనం చేసి వారిని చూస్తూ కూర్చుంది. అప్పుడు బాబా పక్కన ఉన్న వారితో ఇలా అంటారు. " చాలా రోజులుగా నా చేతులు కడుపు నడుము నెప్పిగా ఉన్నాయి. మందులు వాడినా తగ్గడం లేదు. మందులు వాడి విసిగిపోయాను. కాని ఇప్పుడు అవి తగ్గిపోయాయి అని ఆశ్చర్యంగా ఉంది. ఇలా తన కథ అంతా బాబా చెప్పారు. సపత్నేకర్ మరల బాబాకు నమస్కరిస్తే మరల ఆయనను వెళ్ళిపో అని అంటారు. చాలా నిరుత్సాహం కలిగినా పట్టుదలతో ఎలాగైనా బాబా అనుగ్రహం పొందాలి అని అనుకుంటాడు. ఎవరులేనప్పుడు బాబా దగ్గరకు చేరి బాబా పాదాలు పట్టుకుంటాడు. అంతలో అక్కడకు ఒక స్త్రీ కూడా వస్తుంది. ఆమెతో బాబా సపత్నేకర్ కథను చెప్పి అతని కుమారుని మరణాన్ని కూడా చెప్తారు. నేను వీని పుత్రుని చంపానని నేరం నాపై ఆరోపిస్తున్నాడు. నేను లోకుల బిడ్డలను చంపుతానా? ఇతడు మసీదుకు వచ్చి ఏడుస్తున్నాడు. సరే, చనిపోయిన ఇతని పుతృడిని మరల ఇతని భార్య గర్భంలోకి తీసుకు వస్తాను. ఇలా అంటూ బాబా అతని తలపై చేయి ఉంచి నిమురుతారు. సపత్నేకర్ కళ్ళలో  ఆనంద అశ్రువులు నిండాయి. తరువాత వాడాకు వెళ్లి బాబాకు నైవేద్యం తీసుకొని మరల బాబా దగ్గరకు వచ్చి నమస్కరిస్తాడు. బాబా అప్పుడు ఇన్ని సార్లు నమస్కరించాల్సిన అవసరం లేదు మనసులో ఉంటే చాలు అని చెప్తారు. తరువాత చావడి ఉత్సవం చూసి ధన్యతను పొందుతారు.  

కొన్ని రోజుల తరువాత తన ఊరికి వెళ్లాలని బాబా అనుమతి తీసుకునేందుకు వెళ్తాడు సపత్నేకర్. బాబా అడిగితె ఒక రూపాయి దక్షిణ ఇవ్వాలి అనుకుంటాడు. మిగిలిన సొమ్ము తనకు తిరుగు ప్రయాణ ఖర్చులకు సరిపోతుంది అని అనుకుంటాడు. అలానే బాబా ఒక్క రూపాయి మాత్రమే అడుగుతారు. ఒక కొబ్బరి కాయ ఇచ్చి తన భార్య ఒడిలో వేయి అంటారు. కొన్ని రోజులకు వారికి ఒక కొడుకు పుడతాడు. ఎనిమిదినెలల బిడ్డని తీసుకొని భార్యాభర్తలు షిర్డీకి వచ్చి ఆ బిడ్డను బాబా పాదాలచెంత ఉంచుతారు. బిడ్డను బాబా ఆశీర్వదిస్తారు. తరువాత కాలంలో వారికి ఎనిమిది మంది కుమారులు, ఒక ఆడపిల్ల పుడతారు. సపత్నేకర్ మరియు ఆయన భార్య బాబాను సదా సేవిస్తూ ఆయనకు పరమ భక్తులు అయ్యారు. ఇలా బాబా ఎంతోమందిని ఉద్దరించారు. 

బాబా సద్గురువులు. సర్వాంతర్యామి. ఈ కథలో సపత్నేకర్ తన కుమారుడు చనిపోతే దేవుడు తనకు అన్యాయం చేసాడని అనుకొని ఉండవచ్చు. బాబాను ఆయన ఏమి అనలేదు. ఎందుకంటే అప్పటికి ఆయన బాబాను ఇంకా కలవలేదు. ఇక్కడ సపత్నేకర్కు భగవంతుడు గురువు ఒక్కరే అన్న సత్యాన్ని నేర్పించడానికే బాబా కోపాన్ని ప్రదర్శించారు. అంతే కాని వారు కరుణామూర్తి. దయార్ధహృదయులు. మనం గురువుచేసే వాటిని ఆశీర్వాదంగా స్వీకరించి వారి పాదాలను వదలకూడదు. ఇక్కడ సపత్నేకర్ కూడా ఇలాంటి పరీక్షనే ఎదుర్కొని బాబా అనుగ్రహం పొందాడు. 

ఓం శ్రీ సాయి నాథార్పణమస్తు!