శ్రీ సాయి సత్చరిత అధ్యాయం - 37

ఈ అధ్యాయంలో మనం తెలుసుకోవాల్సిన వేదాంత విషయాలన్ని చెప్పటం జరిగింది. హేమద్పంత్ గారు చావడి ఉత్సవాన్ని కళ్ళకు కట్టినట్లుగా చూపిస్తారు. సాయి చరిత్ర ధన్యము మరియు పావనమైనది. వారు ఎల్లప్పుడూ ఆత్మస్వరూపులై ఉండేవారు. వారు సాగరంవలె ప్రసన్నులు. వారియందు అమితమైన భక్తి శ్రద్ధలు కలుగుగాక. ఇహపరలోక సుఖాల కోసం మానవులు పరుగులు తీస్తూఉంటారు. ఈ లోకంలో దుఃఖాలు ఎంత తొందరగా వస్తాయో అంత తొందరగా సుఖాలు మాయం అవుతాయి. భూలోక సుఖం కన్నా స్వర్గం మిన్న అని పుణ్యకర్మలు చేస్తే స్వర్గం ప్రాప్తించినా పుణ్యం అయిపోగానే మరల జన్మలు తప్పవు. అవి మానవ జన్మలైనా లేక జంతు జన్మలైనా కావచ్చు. కాని మానవ జన్మ ఒక్కటే మనలను పరమాత్మకు దగ్గర చేస్తుంది. అందుకే మన పురాణాలు అన్ని జన్మలకన్నా మానవజన్మ గొప్పది అని చెప్తాయి. మనం వైరాగ్యంతో ఉండగలిగితే ఇదే స్వర్గం అవుతుంది అని ఈ అధ్యాయంలో చెప్తారు. స్వర్గంలో కూడా రాగ ద్వేషాలు ఉంటాయి. అక్కడ ఉండే కాలం కూడా మన పుణ్యాన్ని ఆధారం చేసుకొని ఉంటుంది. ఈ మానవ జన్మ లక్ష్యం ఏమిటో బాబా ఇంతకుముందు అధ్యాయాల్లో చెప్పారు. మానవులుగా పుట్టిన తరువాత ఆత్మను తెలుసుకోకుండా ఈ శరీరాన్ని వదిలివేస్తే ఆ జన్మ వృధా అయినట్లే. అందుకే బాబా మనకు ఈ సున్నితమైన విషయాన్ని ఎప్పుడూ నేర్పించడానికే ప్రయత్నించేవారు. ఆయువు క్షణ భంగురమైనా, ఏ పనైనా ఒక్క క్షణం చేసినా, సర్వం ఈశ్వరార్పణం అని చేసే వారికి అభయ స్థానం ప్రాప్తిస్తుంది. భగవద్ భక్తులు లేని ప్రదేశం, గురువుల కధా వర్ణన, హరి సంకీర్తన, దేవుని పూజచేయని స్థానం ఎందుకు పనికివస్తాయి? బ్రహ్మ, ఆత్మ ఒక్కటే అన్న సత్యాన్ని తెలుసుకోవాలి అంటే ఈ భూలోకమే ఉత్తమం. అందుకే ఇహలోక పరలోక సుఖాలు శాశ్వతం కాదు అని తెలుసుకొని కాయా వాచా మనసా పంచప్రాణాలను గురువుకి సమర్పించి, నిశయాత్మక బుద్ధిని కూడా ఆత్మలో లీనం చేసి, అన్ని విధాలా గురువు అధీనంలో ఉండాలి. గురు కృపతో మనలో ఉన్న అజ్ఞానం తొలిగితే మనం ఆత్మగా మిగిలిపోతాము. గురువు చరణాలు గట్టిగా పట్టుకుంటే ఇంక మనకు భయం ఎందుకు?

బుద్ధి కోరికలకు ఆశ్రయాన్ని ఇస్తుంది. అజ్ఞానం, మాయ, కోరికలు, కర్మ ఇవే మృత్యువు యొక్క ముఖ్య ధర్మాలు. ఇవన్నీ ఉపశమిస్తే బంధనాలు తొలిగిపోతాయి. అజ్ఞానం అంటే నేను ఈ శరీరం, ఇంద్రియాలు, మనస్సు, బుద్ధి మరియు నేను అన్న భావన ఉండడమే. ఇవి నేను కాదు అని తెలుసుకోవడమే జ్ఞానం. దీన్నే బ్రహ్మ జ్ఞానం అంటారు. ఈ జ్ఞానం అనుభవపూర్వకంగా కలగడమే సకల అనిష్టాల నివృత్తి. “బ్రహ్మవిదాప్నోతిపరం” బ్రహ్మను తెలుసుకున్న వారికి పరమపద ప్రాప్తి. సాయిని గురువుగా నమ్మిన వారు ఎలా ఉండాలో ఈ అధ్యాయంలో చక్కగా చెప్పారు. సాయియే అంతటా ఉంటె వేరే వస్తువు కనిపించదు. నోటిలో సాయి నామం, హృదయంలో సాయి యందు ప్రేమ ఉన్న వారి యోగక్షేమాలు సాయే స్వయంగా చూస్తారు. అదే విధంగా చెవులతో సాయి అన్న శబ్ధం తప్ప మరో శబ్ధం వినకూడదు. ముక్కుతో సాయి పరిమళాన్ని పీల్చాలి. జిహ్వతో సాయి యొక్క మధుర రసాన్ని ఆస్వాదించాలి. సాయి యొక్క మందహాస వదనం సుఖాలలో ఉత్తమ సుఖాన్ని ఇస్తుంది. సాయి వచనామృతాన్ని సేవించినవారు ధన్యులు. సాయిబాబా శుభాలకు నిలయం. పాలల్లో నెయ్యి బయటకు తీసినట్లే మనం సాధన ద్వారా అంతఃకరణాన్ని నిర్మలం చేసుకోవాలి. పరమార్ధం ప్రాప్తించే వరకు భక్తిని వీడకూడదు. ఇక్కడ భక్తి అంటే సాయి చెప్పిన మార్గంలో నడవడమే. ఈ మార్గం తెలియాలి అంటే సాయి సత్చరితను అధ్యయనం చేయాలి. కేవలం సాయి కోసమే సాయిని పూజిస్తే సాయి మనలను పరమార్ధం వైపు నడిపిస్తారు.

ఈ అధ్యాయంలో చావడి ఉత్సవం కన్నుల పండుగగా వర్ణించడం జరిగింది. బాబా ఒక రోజు మసీదులో ఇంకోనాడు చావడిలో నిద్రించేవారు. 1910 డిసెంబర్ 10వ తేదినుండి చావడిలో హారతులు జరపడం మొదలు అయ్యింది. చావడిలో నిద్రించే రోజు భక్తులు మసీదులో చేరి భజనలు చేసేవారు. అక్కడ రధము,తులసి బృందావనం మధ్యలో భక్తులు, ముందర బాబా, వీని మధ్య భజన జరుగుతూ ఉంటుంది.  కొందరు తాళములు, చిరతలు, మృదంగము, కంజీరా, మద్దెలలు పట్టుకొని భజన చేస్తూ ఉంటారు. బయట కొందరు దివిటీలు సరిచేయుచుండిరి. కొందరు పల్లకిని అలంకరిస్తే, కొందరు మసీదుకు తోరణాలు కడుతూ ఉంటె, కొందరు సాయినాథ మహారాజుకి జై

అని భక్తితో నామం పలుకుతుంటారు. శ్యామకర్ణి అనే గుఱ్ఱం సజ్జితమై బయట నిలిచిఉండును. అప్పుడు తాత్యా వచ్చి బాబాను సిద్ధంగా ఉండమని చెప్పి తరువాత బాబా చంకలో చేయివేసి లేవనెత్తును. బాబా కఫినీ ధరించి, సటకా తన చంకలో పెట్టుకొని, చిలుము, పొగాకు తీసుకొని, పైన ఉత్తరీయం వేసుకొని సిద్ధంగా ఉండే వారు. ధునిలో కట్టెలు వేసి, అక్కడ ఉన్న దీపం తన చేతితో నార్పి, చావడికి బయలుదేరేవారు. అన్ని వాయిద్యాలతో, మందు సామానులు అనేక రంగులతో కాలుతూ ఉంటె, భక్తుల భజనలతో, చామరములు విసురుతూ ఉంటె, కొందరు నాట్యం చేస్తూ ఉంటారు. మహల్సాపతి కుడిచేతిని, తాత్యా ఎడమచేతిని బాపుసాహెబు జోగ్ ఛత్రము పట్టుకునే వారు. ముందు శ్యామకర్ణి దారి తీయుచుండును. బాబా చావడివైపు ముఖం పెట్టి నిలిచియొక విచిత్రమైన ప్రకాశంతో వెలిగిపోతూ ఉంటే తన కుడి చేతిని ఆడిస్తూ ఉండేవారు. అప్పుడు కాకా దీక్షిత్ వచ్చి వెండిపళ్లెంలో ఉన్న పుష్పాలు గులాల్ పొడిలో అద్ది బాబాపై చల్లుచుండును. భక్తులందరూ బాబాకు ఇరుపక్కలా నడుస్తూ ఉండే దృశ్యమును, శోభను వర్ణించుటకు మాటలు చాలవు.  

చావడిని చక్కగా అలంకరించేవారు. తెల్లని పై కప్పుతో నిలువుటద్దములతో, అనేక రంగుదీపములతో అలంకరించేవారు. చావడికి చేరగానే తాత్యా ముందుగా బాబాకు ఆసనము వేసి కూర్చోబెట్టి అంగరఖా తొడిగిన తరువాత భక్తులు పూజించేవారు. బాబా తలపై తురాయి కిరీటం పెట్టి, మేడలో మాలలు వేసి, ముఖానికి కస్తూరి నామము పెట్టి బాబాను చూసుకునేవారు. నానాసాహెబ్ నిమోన్కర్ గిరగిరా తిరిగే ఛత్రం పట్టుకొనే వాడు. జోగ్ బాబా పాదాలను వెండిపళ్లెంలో ఉంచి కడిగి అర్ఘ్య పాద్యములర్పించి చేతులకు గంధము పూసి, తాంబూలము ఇచ్చేవాడు. బాబా ఆసనంపై విరాజమానులై వెనుక తలగడకు ఆనుకుని కూర్చోగానే, వారికి ఇరువైపులా వింజామరలు

వీసే వారు. మాధవరావు  పొగాకు నలిపి చిలుములో ఉంచి తాత్యాకు ఇస్తే, అది బాగా రాసుకునే వరకు ఊది బాబాకు ఇచ్చేవాడు. బాబా దానిని పీల్చి మహాల్సాపతికి ఇచ్చేవారు. అలా అది అయిపోయే వరకు అందరు పీల్చేవారు. భక్తులు బాబా రెండు చేతులకు కర్పూరం కేసరాలతో కలిపిన చందనం అద్దేవారు. కంఠమందు పూల మాలలు వేసి చేతికి ఒక పూలగుత్తిని ఇచ్చేవారు. బాబా భక్తుల ముచ్చట తీర్చడానికి ఇవన్ని చేయించుకునే వారు. భక్తి అనే ఆభరణాన్ని, శాంతి అనే భూషణాన్ని అలంకరించుకున్న వారికి ఈ లౌకిక మణిమాలల శృంగారం ఏమి అవసరం? మూర్తీభవించిన వైరాగ్యమూర్తికి పచ్చల హారం ఎందుకు?

శిరసుపైన జలతారు శాలువాతో చత్ర ఛామరాల సేవలతో వైష్ణవ భక్తుని వలె  తేజస్సుతో భాసిల్లే వారిని ఫకీరని అనగలమా?మంగళవాయిద్యాల చప్పుడులో జోగ్ ప్రేమతో పంచారతిని పట్టుకొని బాబాకు ఆరతి ఇచ్చేవాడు. తరువాత కర్పూర నీరాజనం ఇచ్చేవాడు. ఆ ఆరతి ముగిసిన తరువాత ఒక్కొక్కరుగా వచ్చి భక్తులు బాబాకు సాష్టాంగ నమస్కారం చేసే వారి వారి ఇళ్లకు వెళ్లేవారు. చివరకు అత్తరు, పన్నీరు మరియు చిలుము బాబాకు ఇచ్చి తాత్యా బయలుదేరగా. బాబా అతనితో “వెళ్తే వెళ్ళు కాని రాత్రి మధ్య మధ్య నన్ను గమనిస్తూ ఉండు” అని చెప్పే వారు. తరువాత అక్కడ ఉన్న దుప్పట్లు పరుచుకొని బాబా పడుకునే వారు. ఇలా హేమద్పంత్ గారు చావడి ఉత్సవాన్ని ఎంతో చక్కగా వర్ణించారు.

ఈ అధ్యాయంలో మొట్టమొదటగా ఆత్మతత్వాన్ని బోధించి తరువాత చావడి ఉత్సవం గురించి చెప్పారు. మనం బాబా చూపించిన మార్గంలో నడుస్తూ, అంతఃకరణం సుద్ధి చేసుకొని, ఆత్మ గురించి తెలుసుకొవాలి. ఈ సాధనలో వచ్చే అడ్డంకులను అర్ధం చేసుకొని ముందుకు సాగాలి అంటే చావడి ఉత్సవం అనే భక్తి కావాలి. ఇక్కడ చివరలో బాబా తాత్యాకు రాత్రి మధ్యలో నన్ను గమనిస్తూ ఉండు అని చెప్పారు. సేజ్ ఆరతి జ్ఞానానికి తుదిమెట్టుగా పనిచేస్తుంది. అందుకే బాబా తనను తలుచుకుంటూ భక్తి భావంతో ఆత్మతత్వాన్ని అనుభవంలోకి తెచ్చుకోవాలి అని చెప్తున్నారు. ఇదే మనందరినుంచి బాబా కోరుకునే శ్రద్దా సభూరి.

ఓం శ్రీసాయినాథార్పణమస్తు!

Sri Saisatcharita Chapter - 37

This chapter gives an excellent glimpse of Chavadi utsav and Hemadpanth talks about the essence of vedanta taught by Baba. Blessed is the course of his life. His ways and actions are wonderful and indecribable in entirety. Sometimes he appeared as intoxicated with divine bliss, sometimes he was content with self knowledge and other times he was aloof. May our desire to serve him be abundant and let our devotion be exclusiviely at his feet. May we see God in all beings and ever love his name. Many people fight for the joys of heaven. People might consider life on earth contemptible since there is fear of death here. As humans we run after pleasures of this world and heaven. Good deeds might grant us the heavenly pleasures but they are also temporary. Once the fruits of good deeds exhausted, we are kicked out of there. Moreover we can attain moksha only through human body. Our scriptures reiterate that life as human is superior to any other form of life.

Baba taught us the importance of human life in previous chapters in Sri Saisatcharita. If we leave this body without knowing the self (Atma) then our life is considered as a waste. Baba always tried to teach this fact to us. This life is transient and we do not know when it ends and we have to perform every action in the name of God. That's why Baba always used to say "God is the master". Unrighteous conduct, ignorance, anger, hatred etc are chains which fetter us to death. Detachment is heaven. Of what use is a place where the devotees do not listen to and recite God's and Guru's stories or dance and sing to worship God? We have to Surrender body, mind, speech, and five pranas to the Guru. The questioning intellect should be merged in the Guru. Knowledge acquired about the union of Brahman and Atman is the only true knowledge which can take away the ignorance (Ajnana). once this Ignorance is removed there will be no duality. The greatest fear in this world is the death and to escape from this we have to hold our Guru's feet tight.

Intellect(buddhi) gives support to desires. Intellect gives support to desires. Therefore, immediately, on its extinction there appears Atman and the state of non-decay at the feet. Ignorance, illusion, desire and action are verily the main attributes of death. On alleviation of all these, bondage comes to an end. Once these bonds are destroyed, the feeling that we are the body, mind, intellect will be gone. Then Atman effortlessly manifests. This is the ultimate and highest state. Sainath is the supreme Guru and his words had unfailing potency and what is needed is faith and little courage. Then glory is yours. Let us not bother about the devotees who are attached to money, progeny, wife. Even the great yogis who came for darshan got deeply attached to his lotus feet. He who chants Sai’s name and has love for Sai in his heart is always assured of his well-being and repose. Sai himself protects him. Same is the case for him who hears only Sai, and speaks of nothing but Sai, inhales only Sai’s fragrance and savors only Sai’s name on his tongue. How wonderful was Sai’s smiling visage which granted the purest of happiness! Blessed and fortunate is he who saw it and savored the nectar of his words. Sai is the treasure house of all virtues. He is the grantor of liberation to his devotees. But we have to change our mind set and purify our internal state. Then Baba can guide us to reach the ultimate goal of human life.  

In this chapter Chavadi utsav was shown so beautifully. On December 10th, 1909 Baba's worship started in Chavadi. Every other day Baba used to sleep in Chavadi. So he alternated between Dwarakamai and Chavadi.  On the night when Baba used to go the Chavadi, the bhajan singing group came to the Masjid to sing bhajans in the courtyard. Behind, there was the beautifully decorated chariot; to the right was the small pedestal in which the sacred basil (tulsi) was planted; facing which Baba was himself seated; and, in the middle, were the

singers doing the bhajans. All devotees, men and women, who had a great respect for devotional songs, came to the courtyard early in all readiness for the bhajans. The torch bearers would light their torches, some people decorating the palanquin and the staff bearers ready to proclaim salutations repeatedly. At the road crossing (corner) there were arches, garlands and buntings. Flags flew high in the sky. The children were dressed in new clothes and ornaments. Many rows of earthen lamps around the masjid brightened it.

There is the horse Shyamakaran standing in the front fully caparisoned. In the meanwhile, Tatya Patil would come and sit near Baba, in all readiness to leave with Baba. Tatya Patil gets Baba ready by putting his hand under his arm.  Baba would be wearing his usual ‘kafni’; and would place his ‘sataka’ under his arm. He would carry the ‘chillum’ and tobacco and throw a cloth on the shoulder. When Baba was thus ready, Tatya would drape a beautiful zari embroidered cloak on his body and head, properly covering him. After this, Baba makes sure dhuni is lighted well and would extinguish the lamp that was burning there with his right hand. Then he would leave for the Chavadi.

When Sai set off all the musical instruments started playing and fireworks were lit, also the earthen lamps illumined the whole area. Some played the horns; some blew the large brass trumpets; some played the drums and the cymbals; and other people clapping to the music.  All the people were very joyous. They would leave with banners and standards in procession. There were salutations and the horse capered. Thus, with the reverberations of the musical instruments, the procession left the Masjid. When Baba came to the steps, the ushers made proclamations. On both sides of Baba, stood persons holding whisks and fanning him. People folded their shawls, and cloths and spread them on the way, like carpets, on which Baba was made to walk, supported by

devotees’ hands, as other waved whisks over him. Tatyaba held his left hand, while Mhalsapati held his right. Bapusaheb (Jog) held an umbrella as a conopy over his head and in this manner the retinue proceeded to the Chavadi. In front was that copper colored horse, Shyamakaran. He was richly decorated and caparisoned and bells jingled on his feet. The staff bearers walked ahead, proclaiming Sai’s name. As he stood facing the Chavadi, a lustre like the sun in the early morning or late evening sky shone like the heated, purified gold, from Sree’s countenance. Sai Maharaj stood full of delight, moving his right hand up and down. Kakasaheb showered rose petals, mixed with red farinaceous powder, on Sai’s forehead with love and devotion. Sometimes, Mhalsapati began to dance being possessed by some deity; but all were surprised to see that Baba’s concentration was not in the least disturbed. 

On Baba’s right stood Bhagat (Mhalsapati) holding the hem of Baba’s ‘kafni’ very lightly; and to the left, Tatya Kote walked with a lantern in his hand. How enjoyable was the celebration! which was nothing but a glorious exposition of love and devotion. The Chavadi’s ceiling was decorated with a white awning from which chandeliers and lamps were suspended, whose light was reflected in the mirrors. The whole place was brilliantly lit up. All the assembled devotees gathered closely at the Chavadi. Then, Tatya makes sure that Baba is sitting  and then beautiful apparels were placed on his body. The ‘Arati’ was done at the top of their voices and he was presented with garlands and bouquets. Anointing his hands with sandalwood paste and perfume, ornaments were placed on him after the expensive clothes. A crown also was placed on his head and they stared at him. Sometimes it was a beautiful golden crown, sometimes a lovely turban embroidered with gold and a bejeweled tuft on which shone a plume of feathers. Round his neck were diamonds and rubies. Then a white pearl necklace was put around his neck. All these ornaments and clothes were brilliantly lit up by the lights. 

On the forehead was drawn a vertical black line of fragrant musk and a round black ‘tilak’ was also put on the forehead. That purple velvet cloak, fully embroidered with zari, was placed on the shoulders; and if it slipped, it was immediately gathered together on both sides. Similarly, the crown or the turban was held aloft over his head and placed gently so that Baba was not aware of it. Whatever it was the crown or the turban, as soon as it touched his head Baba threw it away. Considering their love and affection, he deliberately kept quiet.  How wonderful it all looked when the devotees had completed dressing and bedecking Baba. Nana Saheb Nimonkar held the white umbrella which moved in a circle on its supporting stick with its pendants and tassels. Bapusaheb washed the Guru’s feet with great love. He offered the oblations of water with great devotion and offered puja with all the rites. Then he washes Baba's feet in a silver dish, applies fragrance to his hands and offers betel leaf. Then Syama crumbles tobacco and everyone will smoke one after another after Baba. In the end Jog does the pancha arathi. After the arathi every one prostrates to Baba and leave. Then Baba asks Tatya "Go if you are going, but during the night inquire about me from time to time". Then Baba makes his bed with his own hands. Here ends the story of Chavadi as it used to happen. 

In this chapter after the essence of vedanta was given, the chavadi utsav was described. We have to purify our personality and walk the path that Baba showed. To overcome the obstacles during this travel we have to use the devotion named Chavadi utsav where we worship our Guru. Worshiping our Guru means walking the path that was shown. Baba told Tatya to think of him in the night which means we have to think of Sai to come out of darkness. For this we need Sradda and Sabhuri. 

Om Srisainatharpanamasthu!

శ్రీ సాయి సత్చరిత అధ్యాయం - 36

అపారమైన సత్పురుషుల మహిమను సాంతం ఎవరు వర్ణించలేరు ఇక నేను ఎంత అని హేమద్పంత్ గారు ఈ అధ్యాయం మొదట్లో చెప్పారు. సాయి తన అహంభావాన్ని వాత్సల్యంతో తొలిగించారు అని కూడా చెప్పారు. సాయి పరతత్వ జ్ఞానావతారం. ఆయన పేరు ప్రతిష్టలకు దూరంగా ఉండి అనేక అనుభూతులతో సాక్షాత్కారాన్ని కలుగచేస్తారు. తాము అనుగ్రహించినవారికి వారి తమ వివిధ రూపాలను చూపుతారు. వారిని ధ్యానంతో తెలుసుకొనే వారు, భక్తితో కొలిచేవారు ఏ లోటు లేకుండా రక్షించబడతారు. పరమార్ధమందు శ్రద్ద కలిగి, ప్రపంచ వాసనకు దూరంగా ఉండేవారిని వారు తప్పక ఉద్ధరిస్తారు. ఇక ఈ అధ్యాయంలో చెప్పిన ఈ అనుభవాలను పరిశీలిద్దాము. 

ఒక సారి ఇద్దరు గృహస్తులు గోవా నగరం నుంచి షిర్డీకి వస్తారు. వారిలో ఒకరు బాబాకు 15 రూపాయల దక్షిణ సమర్పించుకుంటారు. వేరే అతను 35 రూపాయల దక్షిణ ఇవ్వబోతే బాబా దానిని స్వీకరించరు. అప్పుడు శ్యామా మీరు ఈ తేడా ఎందుకు చూపిస్తున్నారు బాబా అని అడుగుతాడు. అప్పుడు బాబా "శ్యామా నీకసలు ఏమి తెలియదు. నేను ఎవరి దగ్గర నుండి ఏమి తీసుకోను. ఈ మసీదు మాత ఇక్కడ బాకీ ఉన్న డబ్బు అడుగుతుంది. ఇచ్చినవారు రుణ విముక్తులవుతారు. నాకేమైనా ఇల్లు ఉందా? సంసారం ఉందా? నాకు డబ్బుతో ఏమి అవసరం. అన్నివిధాలా నేను నిచ్చింతగా ఉంటాను. కాని ఋణం, శత్రుత్వం, మరియు హత్య చేసిన వారిని అవి కల్పాంతం వరకు విడిచిపెట్టవు. వారి వారి అవసరాలకు జనులు దేవతలకుమొక్కుతారు. వారిని ఉద్దరించటానికి నేను కష్టపడాలి. మీకు ఆ చింతలేదు. భక్తులలో రుణ విముక్తులైన వారు నాకు ప్రీతిపాత్రులు" అని చెపుతూ ఇంకా ఒక కథను చెప్పారు. అప్పుడు ఆ గోవా గృహస్థులు అక్కడే ఉన్నారు. ఇతడు మిక్కిలి పేదవాడు. ఇతనికి ఉద్యోగం వస్తే మొట్టమొదటి వేతనం దేవునికి ఇస్తానని మొక్కుకున్నాడు. అతని మొదటి జీతం 15 రూపాయలు. ఆ తరువాత అతని జీతం పెరిగి ఏడు వందలు అయ్యింది. కాలంలో అతని మొక్కు మరిచాడు. తన కర్మవశాత్తు ఇక్కడకు వచ్చాడు అందుకే 15 రూపాయలు దక్షిణ తీసుకోవాల్సి వచ్చింది. ఇంకా ఒక సారి నేను సముద్ర తీరంలో ఉండగా ఒక పెద్ద భవనం కనిపించింది. ఆ భవనం యజమాని ఒక బ్రాహ్మణుడు. అతను నాకు అతిధి సత్కారాలు చేసి నాకు అక్కడ ఉండేందుకు అనుమతి ఇచ్చాడు. నాకు నిద్ర వచ్చింది. అతను రాత్రి గోడకు రంద్రం చేసి నా దగ్గర ఉన్న 30000 రూపాయలు దోచుకున్నాడు. నాకు చాలా దుఃఖం వేసింది. అంత మొత్తంలో డబ్బు పోయే సరికి నాకు చాలా బాధ వేసింది. అలా పదిహేను రోజులు గడిచిన తరువాత ఒక ఫకీర్ కలిసి నా బాధాపోవాలి అంటే ఇంకో ఫకీరును కలిసి శరణువేడితే తనకు మంచి జరుగుతుంది అని చెప్తాడు. అలా చేసిన తరువాత ఈ బ్రాహ్మణుడు మరల వచ్చి తన డబ్బు తిరిగి ఇచ్చివేస్తాడు. ఇక్కడ ఆ ఫకీరు చెప్పిన వ్రతం ఏమిటి అంటే, ఈ గృహస్తుడు తనకు ఇష్టమైన ఆహారాన్ని కొన్ని రోజులపాటు వదిలివేయాలి. ఆయన అలా చేస్తే ఫలితం దక్కింది. ఆ తరువాత సముద్ర తీరంలో ఒక నావ కనిపిస్తే ప్రవేశం దొరకలేదు. అప్పుడు ఒక సిపాయి వచ్చి తనకు ప్రవేశం లభించేటట్లు చేసాడు. తరువాత ఆ నావలో వచ్చి బండిలో వస్తే మసీదుమాత కనిపించింది అని బాబా కథ చెప్పడం ఆపారు.

తరువాత ఆ ఇద్దరు గృహస్థులను ఇంటికి తీసుకువెళ్లి భోజనం పెట్టు అని శ్యామాకు చెప్పారు. అలానే వారందరు శ్యామా ఇంటికి వెళ్లి భోజనం చేసి కూర్చున్నారు. అప్పుడు శ్యామా వారిని బాబా చెప్పిన కథ మీ గురించేనా? అని అడుగుతాడు. అప్పుడు వారు బాబా చెప్పినదంతా వారి కథే అని. అతనికి 15 రూపాయల ఉద్యోగం రావడం, అతని మొక్కు గురించి అలానే ఇంకోఅతను సముద్ర తీరంలో జరిగిన విషయాలన్నీ తన గురించే అని చెప్తాడు. నా దగ్గర ముప్పై ఐదు ఏళ్ల నుంచి పనిచేసిన ఒక బ్రాహ్మణుడు డబ్బులు దొంగిలించడం. మరల ఫకీరు చెప్పిన వ్రతం ద్వారా డబ్బులు తిరిగి లభించడం ఇలా అన్ని విషయాలను పూసగుచ్చినట్లు బాబా ఎలా చెప్పారు అని వారిద్దరూ ఆశ్చర్యపోతారు. ఇలా సాయి దక్షిణ తీసుకొని అతనిని రుణ విముక్తుణ్ణి చేశారు. మేము ఎంత ధనవంతులం అయినా,ఇటువంటి సాయికి దగ్గరగా ఉన్న మీరందరు అదృష్టవంతులు. మా చేతులారా వారికి ఏమి చేయక పోయినా వారు మాకెంతో చేశారు. అందుకే ఆయనను దర్శించుకునేందుకు వచ్చాము. అనంతకోటి జన్మల పుణ్యఫలం వల్ల మాకు షిర్డీ వచ్చే భాగ్యం కలిగింది. మాకు వీరే దత్త భగవానులు. శ్రీ సాయి దర్శన భాగ్యం కలగడానికి సర్వం అర్పించేయాలి అనిపిస్తుంది. సాయి సజ్జనులు, స్వయంగా అవతార పురుషులు. వారే మమ్ములను ఇక్కడకు రప్పించుకున్నారు. మాకు పరమార్ధాన్ని సాధించాలి అన్న ఉత్సాహం కూడా సాయే కలుగచేసారు అని వారు శ్యామాతో చెప్పారు. 

తరువాత ఈ అధ్యాయంలో సఖారాం ఔరంగాబాదుకర్ భార్య గురించి చెప్పారు. సఖారాం షోలాపూర్ నివాసి. అతనికి చాలా కాలం సంతానం కలుగలేదు. ఆయన భార్య బాబాను వేడుకునేందుకు తన సవతి కొడుకు అయిన విశ్వనాధ్ అనే కుర్రవాడిని వెంట తీసుకొని షిర్డీకి వచ్చింది. ఎప్పుడు ద్వారకామాయిలో జన సమూహం  వల్ల ఆమె బాబాను రెండునెలలైనా కలవలేక పోయింది. తరువాత శ్యామా సాయంతో  బాబాను కలిసేందుకు ప్రయత్నం జరుగుతుంది. బాబా భోజనానికి కూర్చున్నప్పుడు ఒక టెంకాయ, అగరవత్తులతో తయారుగా ఉంటే, నేను సైగ చేసినప్పుడు బాబా దగ్గరకు రా అని ఆమెకు శ్యామా చెప్తాడు. ఆమె అలా వేచిఉండి బాబాను కలుస్తుంది. ఇంతలో శ్యామా పక్కనే ఉంటే బాబా అతని బుగ్గ గిల్లుతారు. అప్పుడు వారిద్దరూ పరాచకాలు ఆడుతూ ఉన్నప్పుడు, శ్యామా ఆమెకు పైకి రమ్మని సైగ చేస్తాడు. ఆమె సమర్పించిన కొబ్బరికాయను అక్కడవున్న కటకటాలపై కొడతారు. శ్యామా ఇదేమి ఈ కాయ శబ్దం చేస్తుంది అని బాబా అంటారు. అప్పుడు శ్యామా బాబా మీరు ఈ టెంకాయ వలె ఆమె గర్భంలో కూడా శబ్దం వచ్చేలాగా పుత్రప్రాప్తి కలుగచేయండి అని వేడుకుంటాడు. ఆ కొబ్బరికాయను ఆమె వొడిలో వేయమని శ్యామా బాబాను బతిమిలాడుతాడు.  ఆ తరువాత బాబా అనుగ్రహిస్తే ఆ కొబ్బరికాయను పగలగొట్టి సగం ఆమే వొడిలో వేయిస్తాడు శ్యామా. అమ్మా నీకు కనుక పిల్లలు కలగకపోతే ఈ దేవుణ్ణి ఈ మసీదులో ఉండనివ్వను. అలా జరుగక పొతే నా పేరు మాధవరావే కాదు అని తనకు బాబాపై కల నమ్మకాన్ని వ్యక్తం చేస్తాడు. ఆమెకు తరువాత సంతానం కలిగి ఆ పుత్రుడుని తీసుకొని మరల ఆమె షిర్డీకి వస్తుంది. ఆమె భర్త  ఎంతో ఆనందంతో  సాయి చరణాలకు వందనం చేసి ఐదువందల రూపాయలను సమర్పిస్తాడు. తరువాత ఆ ధనం శ్యామకర్ణి ఉండే స్థలంలో గోడలు కట్టేందుకు వాడారు. 

బాబా ఇలా తన భక్తులను ఎల్లప్పుడూ రక్షిస్తూ వారిని సరి అయిన దారిలో నడిపిస్తూ ఉంటారు. ఇటువంటి సాయి సమర్ధుని ఎల్లప్పుడూ స్మరించండి, చింతన చేయండి, ధ్యానించండి, వేరే ఎక్కడికో పరుగులు పెట్టకండి అని చెప్తూ హేమద్పంత్ గారు ఈ అధ్యాయం సశేషం చేశారు. 

ఓం శ్రీ సాయినాథార్పణమస్తు!

Sri Saisatcharita Chapter 36

The greatness of the saints is beyond limits! None is able to describe it fully. He, who is Absolute Knowledge Incarnate, shows the true form of God, remaining uninvolved except as a witness, by creating innumerable circumstances. Hemadpanth is acknowledging Baba’s greatness as a knower of ultimate truth. He gives darshan in different forms to those on whom he showers his grace by creating inconceivable occurrences. He who has enjoined himself to Vishnu (Chakrapani), and is fully engrossed in the spiritual attainment by leaving aside the worldly ties, has uplifted many beings.

Gentlemen from Goa:

Two gentlemen came from Goa and had darshan of Baba and Baba aksed one of them 15 rupees dakshina. He gave this happily. The other one also offered rupees 35 but Baba did not accept it. Then Shyama asks Baba for this selective act. Then Baba replies “Shyama, you do not know anything. I do not take anything from anybody. It is the Masjid Mai (presiding deity of the Masjid) who asks for what is owing to her. The giver is then free from debts. Do I have a home? Or do I have a family, that I should need money? I am free in all respects”. He also described that people take vows to some deity at a time of need and it is a problem for me when I am trying to uplift them. I am always pleased with those devotees of mine who have no debt. This gentle man was initially poor and took vow to give God his first salary and it was rupees 15. In course of time his salary went up to 700 rupees. He forgot to take care of his 15 rupees vow. That’s why I am accepting this dakshina.

 “Now listen to another story. Once when I was wandering on the sea shore, I came across a huge mansion and I sat down on its verandah. The owner of the mansion was a Brahmin, cultured and very rich. He welcomed me with affection and fed me sumptuously. There, in a nice, clean, selected place, with a sliding shutter, he gave me a place to sleep and I fell asleep. Seeing that I was sound asleep, someone removed the stone and broke the wall and cut my pocket without my knowledge. He stripped me of all that I had. When I woke up and realized what had happened, I was in tears, as I had been robbed of Rs. 30,000/-. I was devastated. The money was in bank notes. When I had this sudden loss, I was shocked. The Brahmin tried to console me.

I was too grief stricken to even eat or drink. For fifteen days, I sat at the same place on the verandah. After the fifteenth day, a wandering fakir, singing couplets in the Urdu language on a metaphysical theme, appeared suddenly and saw me crying. Upon his asking me the reason for my grief, I told him the whole tale. He told me that my difficulty would be solved provided; I acted as he told me.

He said that he would give me the name of a fakir and his whereabouts. If I surrendered to him, he would get back my money. But he asked me to observe a vow until I recovered what I desired by abstaining from my favorite food, whereupon my goal would be attained.

I acted upon the fakir’s advice, got my money back. Then I left the Wada and went back to the sea-shore. While thus walking, I saw a steamer but I could not get in as it was crowded. Then a good-natured peon interceded for me and got me a place in the steamer. By good fortune, the steamer reached the other shore. When I caught the train and came back home, I saw the Masjidmai”. Here Baba’s story ended. Later Shama was instructed to take the guests home and to feed them there. May it be whatsoever? Later, food was served on the leaf plates. Madhavrao was curious and asked the guests if they understood the story. The guests replied in voices choking with tears: “Sai is omniscient. He is the Parabrahma Avatar, without any duality. He is infinite and All-Pervading. Whatever he has said now is word to word our own story. As soon as this delicious repast is over we will tell you everything in detail. Whatever Baba said has actually taken place in every detail. How did he come to know without even knowing us? Therefore, it is beyond our comprehension”. Then the gentleman described how he got a job and how salary increased. Then they started praising Sai’ glory. They said that people in Shirdi are very fortunate as they get to spend time with this great soul every day. In this way, Sai showed his all-pervasive nature and how he resided in the hearts of all, bearing witness to all that happens everywhere.

Baba blessingAurangabadkar with a son
Next story is about wife of Sakharam Aurangabadkar who lived in Sholapur. She was anxious about a child and comes to Shirdi. Though she had been married for twenty seven years, she had not conceived. She got exhausted making vows to Gods and Goddesses. She had lost all hope. She is determined to have Baba’s darshan and ask for his blessings but he is surrounded by so many devotees all the time. It was difficult to approach him. She and her stepson stayed there for 2 months and then they approach Shyama to help her. After sometime the time has come Shyama finds an opportunity when Baba pinched him on his cheek. Baba was playful with Shyama. At that time Shyama brings up the issue of this lady seeking a child. She came up to Baba and offered coconut. She bowed to Baba’s feet. Then Shyama says “The lady wishes that a child may be similarly rolling in her womb. Grant her that. May she be enjoined to your feet always! And let her problem be solved! Cast a merciful glance on her. Place the coconut in her ‘oti’. May she have sons and daughters with your blessings” Then Baba told him; “Can the coconut give any issue? How can there be such foolish belief? I think the people have lost their mind”. Shyama said: “I know the marvel of your words. Your words are so valuable that she will have a series of children, spontaneously. But these days you are making a distinction. You are not giving her real blessings. You are only wrangling. Give her the coconut as ‘prasad’ ”. “Break the coconut”, Baba said. Shyama said: “Place it in her ‘oti’ ”. The higgling went on for quite a while, when Baba ultimately yielded. He said: “Go, she will have a child,” Shama said: “When? Give a reply”. Baba said: “After twelve months”. The coconut was forcefully broken. Half of it was eaten by both i.e. by Baba and Shyama. The remaining half was given to the lady. Madhavrao said to the lady: “You are a witness to my words. Lady, if from today before twelve months are complete you do not have a child, listen to what I will do. I will break such a coconut against this god’s head and drive him out of the Masjid. If I fail in this, I will not call myself Madhav. I will not allow such a God to live in the Masjid. I say this certainly. In course of time, you will realize the truth of these words. Believe this surely and firmly”.  The lady felt happy and returned home.

Baba fulfilled his promise. Within three months of the conversation, the lady conceived. She had a son. She came to Shirdi with her husband and five month old child for darshan. The husband too happily paid obeisance at Sai’s feet and offering five hundred rupees expressed his unspoken gratitude. This money was utilized to build the walls of the stable for Baba’s horse Shyamakaran, at the existing site where he used to be tethered.

Om Sri Sainatharpanamsthu!

శ్రీ సాయిసత్చరిత అధ్యాయం - 35

ఈ అధ్యాయంలో కూడా ఊది గురించి చెపుతూ ఒకరిద్దరు భక్తులు బాబాను ఎలా పరీక్షించారు అన్న విషయాలు చెప్పారు. ముందుగా మనం ఆధ్యాత్మిక విషయంలో ముందుకు నడవాలి అంటే, దీనిలో ఉన్న శాఖలు మనకు ఎలా అడ్డుపడతాయి అన్న సత్యాన్ని చెప్పారు. కొందరు ఒక దారి సరి అయినది అంటే మరొకరికి ఇంకో దారి నిజమనిపిస్తుంది. ఇలా ఏ దారి మంచిది అనే చర్చలోనే మనం ఆగిపోతాము. యోగీశ్వరులు మామూలు మనుషులే కదా వారికి ఎందుకు నమస్కరించాలి అని కొందరి వాదన. ఇలా ఎన్నో వాదనల మధ్య మనం నలిగిపోతాము. బాబా అందుకే శ్రద్ధ సభూరి అనే రెండు సాధనలు చెప్పారు. ఏ మార్గంలో నువ్వు నడిచినా ఈ రెండు చాలా అవసరం. 

కాకా మహాజని స్నేహితుడు. 

కాకా మహాజని స్నేహితుడు నిరాకార సేవను నమ్మి విగ్రహారాధన ఇష్టపడే వాడు కాదు. కాని కాకాతో కలిసి వెళ్ళడానికి, ఊరికినే బాబాను కలిసేందుకు వస్తానని, ఆయనకు నమస్కరించను అనే షరతులతో వస్తాడు. ఇద్దరు బొంబాయి నుంచి బయలుదేరి షిర్డీకి వచ్చి ద్వారకామాయి మెట్లు ఎక్కబోతూ ఉంటే ఒక విచిత్ర కంఠ ధ్వనితో బాబా ఆహ్వానం పలుకుతారు. ఈ కంఠము తన తండ్రి మాటలాగా ఉందని ఆ స్నేహితుడు ఆశ్చర్యపోతాడు. వెంటనే అన్ని మరిచి లోపలికి వెళ్లి బాబా పాదాలకు నమస్కరిస్తాడు. కొంత సమయం తరువాత బాబా కాకాను దక్షిణ అడిగి తీసుకుంటారు. ఇలా రెండు సార్లు అడిగిన తరువాత ఈ స్నేహితుడు బాబా నన్ను దక్షిణ ఎందుకు అడగటం లేదు అని కాకాను అడుగుతాడు. అప్పుడు బాబా నీకు ఇవ్వడం ఇష్టం లేదు కదా అందుకే అడగలేదు. కాని ఇప్పుడు

ఇవ్వవచ్చు అని బాబా అంటారు. వెంటనే అతను కాకా వలె మొత్తం 17 రూపాయల దక్షిణ బాబాకు సమర్పిస్తాడు. అప్పుడు బాబా ఇలా అంటారు. " నీవు దానిని తీసివేయుము; మనకు మధ్య ఉన్న అడ్డును తీసివేయుము. అప్పుడు మనం ఒకరినిఒకరు ముఖాముఖి చూచుకొనగలము! అని చెపుతూ వారిని వెంటనే వెళ్ళమని ఆదేశిస్తారు. అప్పుడు బాగా వర్షము పడునేమో అన్న సందేహంతో వారు బయలుదేరి సురక్షితంగా ఇంటికి చేరుకుంటారు. ఇంటికి వెళ్లి తలుపు తీసేసరికి రెండు పిచ్చికలు చనిపోయి ఉంటాయి. ఇంకొక పిచ్చుక ఎగిరి బయటకు వెళ్లి పోతుంది. వీటిని రక్షించేందుకే బాబా తొందరగా వెళ్లామన్నారు అని ఆ స్నేహితుడు అర్ధం చేసుకుంటాడు. ఇలా ఆయనలో ఈ మార్పు తీసుకురావడం అత్యంత అవసరం. ఒక దారిలో మనం నడుస్తూ ఆ మార్గాన్ని నమ్మటం చాలా అవసరం. కాని మనం నమ్మిన సత్యాన్ని మిగిలిన వాటిలో చూడకపోతే మనం మన మార్గంలో ముందుకు వెళ్లలేము. 

ఇలానే ఒక సారి కాకా మహాజని యజమానికూడా బాబాను పరీక్షించడం జరిగింది. ఠక్కర్ అనే ఆయనకు ఒక కంపెనీ కలదు. దానిలో కాకా మేనేజరుగా పనిచేస్తూ ఉంటాడు. కాకా ఎప్పుడు బాబా దగ్గరకు వెళ్లి కొన్ని రోజులు ఉండి వస్తాడు అన్న సంగతి ఆయనకు తెలుసు. ఒక సారి బాబాను పరీక్షించాలి అన్న ఆసక్తితో తనతో ఇంకో వ్యక్తిని తీసుకొని కాకాతో సహా షిర్డీకి వస్తారు. దారిలో కాకా బాబాకు అర్పించేందుకు ద్రాక్ష పండ్లు కొంటాడు. వాటికి గింజలు  ఉంటాయి. అక్కడ తర్కడ్ ఉంటె ఏమైనా మహిమలు చూసావా అని ఠక్కర్ అడుగుతాడు. లేదు బాబా దర్శనం కోసం వచ్చాను అని అతను చెప్తాడు. బాబా భక్తులు ఏది అనుకుంటే అది జరుగుతుంది అని తర్కడ్ చెప్తాడు. ఇంతలో బాబా ఆ ద్రాక్ష పండ్లు అందరికి పంచమంటారు. ఠక్కర్కు ద్రాక్ష కడగకుండా తినవద్దని తన డాక్టర్ చెప్పిన విషయం గుర్తుకు వచ్చి ఏమి చేయాలో తెలియక అలానే దాన్ని తిని గింజలను తన దగ్గరే ఉంచుకుంటాడు. అప్పుడు బాబా గొప్ప యోగి అయినచో నాకు గింజలు ఇష్టంలేదు అని తెలియదా! అని అనుకుంటాడు. అంతలో బాబా మరల ద్రాక్ష ఠక్కర్ కు ఇవ్వమంటె అతనికి మరల ఇస్తారు. ఈ సారి మొహమాట పడుతుంటే బాబా తినమని చెప్తారు. ఆశ్చర్యం ఈ సారి వాటిలో గింజలు ఉండవు. ఇలా బాబా తన మనసులో ఉన్న ఆలోచనను తెలుసుకొని తనకు కావాల్సిన విధంగా చేశారు. 

తరువాత శ్యామా ఠక్కర్ను కాకా యజమానిగా బాబాకు పరిచయం చేస్తారు. బాబాకు నమస్కరించి వాడాకు వెళ్తారు.  మరల వచ్చినప్పుడు బాబా ఇలా అంటారు " ఒక చంచల మనిషి ఉండెను. అతనికి అన్ని ఉండెను. ఎట్టి విచారములు లేకుండెను. అనవసరమైన ఆరాటం మీద వేసుకొని తిరుగుతూ మనసులో శాంతిని పోగొట్టుకుంటున్నాడు. ఒక్కోసారి అన్నింటిని వదిలివేస్తాడు. ఇలా ఉండేబదులు ఒక దానిమీద నిశ్చలంగా ఉండు" అని అంటారు. ఇది తన స్వభావమే అని ఠక్కర్ అర్ధం చేసుకుంటాడు. తరువాత కాకా కూడా నాతొ వస్తే బాగుండు అనుకుంటాడు. బాబా కాకాను కూడా తనతో వెళ్ళమని ఆదేశిస్తారు. కాకా దగ్గర బాబా 15 రూపాయల దక్షిణ తీసుకొని ఇలా చెప్తారు. " నేను ఒక రూపాయి దక్షిణ ఎవరివద్దనైనా పుచ్చుకుంటే దానికి పది రెట్లు తిరిగి ఇవ్వవలెను. నేను ఊరికే ఎవరిని అడగను. ఫకీరు ఎవరిని చూపునో వారినే అడిగెదను. పూర్వజన్మల బట్టి లేదా ఈ జన్మలో ఉన్నదాని బట్టి అడుగుతాను. దానము చేయువాడు ఇచ్చునది విత్తనాలు నాటడం వంటిది. ముందు ముందు గొప్ప పంటను ఇస్తుంది. గత జన్మలో నీవు ఇచ్చివుంటే కాని ఇప్పుడు నీవు అనుభవించలేవు. ఇచ్చినచో వైరాగ్యం పెరుగును. దీని వలన భక్తిజ్ఞానములు కలుగును అని బాబా సెలవిచ్చిరి. ఇది విని వెంటనే ఠక్కర్ కూడా 15 రూపాయల దక్షిణ బాబాకు సమర్పిస్తాడు. ఇలా బాబా అతనిలో నమ్మకాన్ని కలుగచేసి తనను సరి ఐన దారిలో నడిపించారు. 

ఒక సారి బాంద్రా నివాసి అయిన ఒక వ్యక్తి నిద్ర పట్టక మిక్కిలి బాధ పడుతూ ఉండే వాడు. నిద్రపోతే చనిపోయిన తన తండ్రి స్వప్నంలో కనిపించి తీవ్రముగా తిడుతూ ఉండే వాడు. చాలా రోజులు నిద్రలేక అతని ఆరోగ్యం పాడవుతుంది. ఒక స్నేహితుడు బాబా ఊది నీటిలోకలుపుకొని  తాగి పడుకో అని సలహా ఇస్తే తాను అలా చేసి కొంచెం ఊది తన తలగడ కింద ఉంచి నిద్రపోతాడు. ఇక ఆ రోజు తన తండ్రి కలలో కనిపించడు. సుఖంగా నిద్ర పోతాడు. తరువాత బాబా పటం ఒకటి ఉంచి రోజూ పూజిస్తూ ఉండేవాడు. 

బాలాజీ పాటిల్ నెవాస్కర్ బాబాకు మంచి భక్తుడు. బాబా నడిచే దారులన్నీ శుబ్రపరిచేవాడు. అతని తరువాత రాధాకృష్ణమాయి ఈ పని చేసేవారు అని మనం విన్నాము. ఆయన ప్రతి ఏడాది పండిన పంటను బాబాకు ఇచ్చి, బాబా తనకు ఎంత ఇస్తే అంత తీసుకొని జీవించేవాడు.ఒక సారి బాలాజీ సాంవత్సరీకం నాడు ఆయన కుటుంబం కొంతమంది బంధువులను భోజనాలకు పిలిచారు. అనుకున్న దానికన్నా ఎక్కువ మంది వస్తారు. అప్పుడు బాలాజీ భార్యకు ఏమి చేయాలో తెలియక ఆదుర్దా పడుతూ ఉంటె ఆమె అత్తగారు కొంచెం బాబా ఊది తీసుకొని వాటిలో వేసి వడ్డించమంటుంది. ఆ తరువాత అందరికి తృప్తిగా భోజనం సరిపోతుంది. 

ఇంకో సారి రఘు పాటిలన్న వ్యక్తి బాలాజీ నెవాస్కర్ ఇంటికి వెళ్తాడు. అప్పుడు ఒక పాము వస్తే అందరు భయపడుతూ ఉంటె, బాలాజీ ఆ పామును బాబాగా తలిచి గిన్నెడు పాలు తీసుకొని దాని ముందు ఉంచుతాడు. తరువాత ఆ పాము అక్కడ కనిపించకుండా మాయం అవుతుంది. ఇలా బాబా బాలాజీ నెవాస్కరును అతని కుటుంబాన్ని దగ్గర ఉండి నడిపించారు. 

ఈ అధ్యాయంలో మనం బాబాను  నమ్మితే, ఆ నమ్మకాన్ని ఆయన ఎలా నిలబెడతారో, అలానే దగ్గర ఉండి మనలను సరి అయిన దారిలో ఎలా నడిపిస్తారో తెలుసుకున్నాము. అలానే వివిధమతాలు, వివిధ ఆచారాలు, మార్గాల గురించి వాగ్వివాదాలకు దిగకుండా మనం నమ్మిన మార్గంలో భగవంతుడ్ని చేరుకోవాలి. అన్నింటికి నమ్మకం ఓర్పు కావాలి. అదే బాబా మార్గం.  

ఓం శ్రీ సాయినాథార్పణమస్తు!

Sri Saisatcharita Chapter - 35

 Sectarianism is the greatest obstacle on the path of spirituality. Those, who believe the God is without form, are heard saying that to believe the God is with the form is an illusion and that the Saints are only human beings. Why should we bow to them? we should not offer dakshina to them. This would be a mockery of devotion. some people who came to shirdi just wanted to see Baba but they did not want to bow to him. Whoever came to Shirdi to see Baba stayed on with him and never again turned his back, getting attached at Sai's feet. Where pride on account of sectarianism is discarded, there will be immense happiness. This is the essence of this chapter. 


Kaka Mahajani had pure devotion towards the saints. But his friend was a worshiper of God without form and was averse to idolatry. Out of curiosity he agreed to go to Shirdi with Kaka Mahajani on two conditions, viz., (1) that he would neither bow to Baba, (2) nor pay Him any Dakshina. Kaka agreed to these conditions and they both left Bombay on a Saturday night and reached Shirdi the next morning. As soon as they came to see Baba, he immediately

addresses Kaka's friend from a little distance in sweet words as follows, "Oh, you have come welcome". The tone that uttered these words exactly resembled the tone of the friend's father. It reminded him of his departed father and sent a thrill of joy through his body. What an enchanting power the tone had! Being surprised the friend said, "There is no doubt this is my father's voice". Then he at once up and, forgetting his resolution, placed his head upon Baba's Feet. Later Baba asked Dakshina from Kaka and he gave. Baba asks rupees 17 as dakshina from Kaka when they came back later. Then the friend asks Kaka why Baba was not asking him dakshina. Then Baba tells Kaka that your friend did not want to give dakshina but he can give now. Then the friend happily gave rupees 17 to Baba. Then told him to remove the difference between you and me. Baba also said "Pull down the oil-monger's wall between us, totally, so that the road is widened to enable us to meet each other". Then they were given permission to leave Shirdi. It was cloudy and everyone thought a storm will come. But Baba told them not to worry, so they encountered no problems in the travel. But when he goes home one sparrow which was caught inside flew out but other two were dead. He felt bad for them. 

Another experience of his is also worth listening to. He used to suffer from pain in the heel of one his feet. He had this for many months. After he returned from the Shirdi trip his pain was gone.

Once Kaka Mahajani was working as a manager at a firm owned by Mr. Thakkar a solicitor of Bombay. Thakkar knew that Kaka Mahajani frequently goes to Shirdi to visit Baba and out of curiosity he also wanted to go to Shirdi to test Baba. He took another person with him as Kaka may not be able to return with him if Baba does not give him permission. Kaka bought raisins to offer them to Baba. Thakkar met Tharkad in Shirdi and asked him why he came there and Tharkad replies that he came for Baba's darshan. Kaka prostrated himself before Baba and offered raisins. Then Baba wanted them to be distributed. Thakkar did not want to eat them without being washed. He had to eat them as they were given to him. He put them in his mouth and put the seeds in his pocket. He felt if Baba knows everything he should also understand that he does not like these raisins with seeds. Baba knows everything and offers the raisins again to Thakkar. Hesitantly he takes them and to his surprise this time he did not get any seeds in his raisins. He wanted to see miracles form Baba and he saw one there. Then Thakkar thought in his mind that Baba this time should offer the raisins to Kaka and Baba fulfills this wish also.     

Shama later introduced Mr. Thakkar as the master of Kaka, upon which Baba said, "How could he be his master? He has got a different Master altogether". Kaka appreciated this reply. Forgetting his resolve, Thakkar saluted Baba and returned to the Wada. After the noon-Arati was over, they all went to the Masjid for taking Baba's leave for their departure. Shama spoke for them. Baba then spoke as follows. "There was a fickle-minded gentleman. He had health and wealth and was free from both physical and mental afflictions, but he took on him needless anxieties and burdens and wandered hither and thither, thus losing his peace of mind. Sometimes he dropped the burdens and at other times carried them again. His mind knew no steadiness. Seeing his state, I took pity on him and said, "Now please keep your faith on any one place (point) you like, why roam like this? Stick quietly to one place. Thakkar at once came to know that, that was an exact description of himself. He wished that Kaka should also return with him but no one expected that Kaka would be allowed to leave Shirdi so soon. Baba read this thought also and permitted Kaka to return with his master. Thakkar got one more proof of Baba's capacity to read another's mind. Then Baba asked Kaka for Rs. 15/- as Dakshina and received it. Baba told Kaka that he has to return tenfold for what he takes as dakshina.  He does not take money from anyone unless it is necessary. The giving of Dakshina advances Vairagya (Non-attachment) and thereby Bhakti and Jnana. On hearing these words Mr. Thakkar himself gave Rs.15/- in Baba's hand, forgetting his resolve not to do so. He thought he did well in coming to Shirdi as all his doubts were solved and he learnt so much. Baba's skill in handling such cases was unique. Though He did all those things, he was totally non-attached to them. He felt no pleasure because He was worshipped and no pain because He was disregarded. He transcended the pairs of opposites, viz. pleasure and pain, etc. 

Insomnia CaseNext Heamdpanth talks about a strange case of Insomnia where a gentleman whne he tried to sleep, his departed father appeared to him in his dream, and abused and scolded him severely. This broke his sleep and made him restless the whole night. Every night this went on and the man did not know what to do. One day he consulted a devotee of Baba in this respect. He recommended the Udi as the only infallible remedy he knew. He gave him some Udi and asked him to apply a little of it to his forehead before going to bed and keep the Udi-packet under the pillow. He tried this remedy and found, to his great surprise and joy, that he got sound sleep and that there was no disturbance of any kind. He continued the remedy and always remembered Sai. Then he got a picture of Sai Baba which he hung on the wall near his pillow and started worshiping it daily and on Thursdays, offering garland, naivedya etc. Then he got on well and forgot altogether his past trouble.

Balaji Patil NewaskarThis man was a great devotee of Baba. He rendered most excellent and disinterested service. Every day he swept and kept clean all the passages and streets in Shirdi through which Baba passed in His daily routine. This work was, after him, equally well-done by another female devotee named Rahda-Krishna-Mai, and after her by Abdoola. When Balaji reaped his corn every year, he brought the whole quantity and presented it to Baba. He returned with what Baba gave him and maintained himself and his family with it. This course was followed by him for many years and after him by his son.

Power and Efficacy of Udi
Once it happened that at Balaji's death anniversary day, a certain number of guests were invited and the dinner was prepared for them. But at the dinner-time it was found that thrice the number of people invited had turned up. Mrs. Newaskar was in a fix. She thought that the food would not suffice for the people assembled and that if it fell short, the honor of the family would be at stake. Her mother-in-law comforted her by saying, "Don't be afraid, it is not ours, but Sai's food; cover every vessel with cloth, putting some Udi in it, and serve from the same without opening it : Sai will save us from ignominy." She did as she was advised and it was found to their surprise and joy that not only did the food suffice for all, but plenty of it remained after serving. "As one feels intently, so he realizes accordingly" was proved in this case.

Sai Appearing as Serpent
Once Raghu Patil of Shirdi went to Balaji Patil at Newase. That evening he found that a serpent entered the cowshed hissing. All the cattle were afraid and began to move. The immates of the house were frightened, but Balaji thought that it was Sai Who appreared in his house as a serpent. Without being afraid in the least he brought a cup of milk and placing it before the serpent said, "Baba, why do you miss and make noise? Do you want to frighten us? Take this cup of milk and drink it with a calm mind". Saying this, he sat close by unperturbed. The other members were frightened and did not know what to do. In a short time the serpent disappeared. Nobody knew where it went. It was not found though a search was made in the cowshed.

Balaji had two wives and some children. They sometimes went to Shirdi from Newase for taking Baba's darshana. Then Baba bought saris and other clothes which were given to them with His blessings.

Om SriSainatharpanamasthu!

  

శ్రీ సాయిసత్చరిత అధ్యాయం -34

ఈ అధ్యాయంలో  కూడా ఊదీ మహిమ గురించిన సంఘటనలు చెప్పటం జరిగింది. నాసిక్ జిల్లాలో మాలెగావ్ అనే గ్రామంలో ఒక మంచిపేరున్న డాక్టర్ గారు ఉండే వారు. ఆయన మేనల్లుడు ఎముకలకు సంబంధించిన కురుపుతో బాధపడుతూ ఉంటాడు. డాక్టరుగారు తనకు తెలిసిన వైద్యం చేసి అలానే ఇతర వైద్యుల చేత కూడా ప్రయత్నం చేయించినా ఉపయోగం ఉండదు. ఆపరేషన్ చేసినా ఆ పుండు తగ్గదు. రోజు రోజుకి అతనికి నెప్పి ఎక్కువ అవుతూ ఉంటుంది. అప్పుడు ఆ కుర్రవాడి తల్లితండ్రులు చివరికి దైవం వైపు తిరిగి రక్షించమని అడుగుతారు. దేవీ దేవతలు గాని, కులదేవత కాని ఎవరు కూడా సహాయపడలేదు. ఎవరో షిర్డీకి వెళ్లి సాయిని శరణు వేడమని చెపితే చివరికి షిర్డీకి చేరతారు. సాయిని శరణువేడి ఆ అబ్బాయిని రక్షించమని అడుగుతారు. అప్పుడు బాబా ఈ ద్వారకామాయికి వచ్చినవారిని ఈ తల్లి తప్పకుండా కాపాడుతుంది. మీకు చింత వద్దు. ఈ ఊది తీసుకువెళ్లి ఆ పుండుమీద వ్రాయండి. నాలుగునుంచి ఎనిమిది రోజులలో ఉపశమనం కలుగుతుంది. భగవంతుడి మీద నమ్మకం ఉంచండి. అలా అని బాబా ప్రేమతో తన చేతిని ఆ బాబు కాలిపై నిమిరి అతనిపై కృపాదృష్టిని ప్రసరింప చేశారు. అది కేవలం శరీర బాధ. మానసిక వ్యధ ఐనా లేక దైవయోగం వల్ల వచ్చిన బాధైనా సరే బాబా దర్శనంతో నిర్మూలనమై పోతుంది. సాయి బాబా వదనాన్ని చూస్తే చాలు, దుఃఖమంతా తక్షణం నశించిపోతుంది. వారి వచనామృతాన్ని సేవిస్తే రోగికి పరమ సుఖం కలుగుతుంది. వారు తరువాత నాలుగు రోజులు షిర్డిలో ఉండి, పిల్లవాడికి వ్యాధి తగ్గుముఖం పట్టగానే వారి ఊరు వెళ్లి డాక్టర్ గారికి పుండు తగ్గిపోయిన సంగతి చెప్తారు.    

డాక్టర్ గారు షిర్డీ వెళదామని అనుకోని ముంబైకు బయలుదేరగా ఎవరో బాబా గురించి అతని మనసులో అనుమానం రేపుతారు.అతను వెనక్కు వచ్చేస్తాడు. తరువాత మూడు రాత్రులు కలలో బాబా "ఇంకా నాపై అవిశ్వాసమా! అన్న మాటలు వినిపించసాగాయి. అప్పుడు షిర్డీకి వెళ్లాలని నిశ్చయించుకున్నాడు. కాని ఒక రోగికి టైఫాయిడ్ వ్యాధి వచ్చి అతని పరిస్థితి గంభీరంగా ఉంటుంది. అతనికి జ్వరం తగ్గిపోతే బాబా దగ్గరకు వెళదామని అనుకుంటాడు. అప్పుడు ఆ కుర్రవాడికి జ్వరం తగ్గిపోతుంది. అప్పుడు షిర్డీకి వెళ్లి బాబాకు నమస్కరించుకుంటాడు. బాబా అతని మనసులోని అనుభవాలను దృఢపరిచి తమ సేవయందు అతనిని ధ్యానమగ్నుని చేశారు. అతనికి బాబా చరణాలయందు గురి కుదురుతుంది. 

డాక్టర్ పిళ్ళై 

పిళ్ళై గారికి నారు కురుపు బాధతో వ్యాకుల పడ్డాడు. ఆయనకు ఏడు కురుపులు లేవగా చాలా దుఃఖం కలిగింది. బాబాపై అతనికి చాలా ప్రేమ. బాబా కూడా పిళ్ళైని ప్రేమతో భావు అని పిలిచే వారు. ఉదయం సాయంత్రం మసీద్ కటకటాల వద్ద భావు కూర్చొనే వాడు. బాబా అతనితో చాలా సమయం గడిపేవారు. నారుకురుపు బాధ భరించలేక మంచం పట్టాడు. ఇంత బాధలో కూడా సాయి నామస్మరణ చేస్తూఉంటాడు. ఈ బాధ సహించడానికి ఇంక నాకు శక్తి లేదు. నేనెన్నడూ దుష్కర్మలు చేయలేదే! నా తలపై ఈ పాపమెందుకు? బాబా! ఈ నారు కురుపు బాధ మరణప్రాయంగా ఉంది. ఇంకా చనిపోయి పదిజన్మలు ఎత్తైనా అనుభవిస్తా. ఈ జన్మలో జీవించింది చాలు, ఈ జీవితం నుండి నన్ను విముక్తిన్ని చేయండి. ఇదే మిమ్ములను వేడుకుంటున్నా అని కబురు పంపించాడు. ఆ కబురు తెచ్చిన దీక్షిత్తో బాబా ఇలా అంటారు. నువ్వు నిర్భయంగా ఉండు అని అతనితో చెప్పు. పదిజన్మలవరకు ఎందుకు? పది రోజులు అనుభవిస్తే చాలు. పరస్పరం కలిసి పంచుకొని అనుభవిద్దాము అని చెప్పు. స్వార్ధంగాని పరమార్ధం గాని ఇవ్వడానికి నేను ఉండగా అనర్ధమైన మరణాన్ని కోరుకుంటున్నావు, ఇదేనా నీ పురుషార్థం? అతనిని లేపి ఇక్కడకు తీసుకురండి అని బాబా చెప్పారు. అలానే పిళ్ళై గారిని మసీదుకు తీసుకువస్తారు. బాబా అతనిని చూసి తన వెనుకనున్న తలగడను ఇచ్చి కాళ్ళు బాగా చాపుకొని కూర్చోమని చెప్తారు. చేసుకున్న కర్మ అనుభవించకుండా ముగిసిపోదు. నానా కురుపుపైన పట్టీ వేసాడు అయినా నెప్పి ఏమి తగ్గలేదు అని పిళ్ళై అంటాడు. బాబా పట్టీ తీసేయ్ ఇప్పుడు కాకి వచ్చి పొడుస్తుంది. దానితో నీ కురుపు తగ్గిపోతుంది అని బాబా అంటారు. అప్పుడు అబ్దుల్ ప్రమిదలలో నూనె పోయడానికి పైకి వచ్చాడు. అక్కడ చాలామంది ఉండడం వల్ల అబ్దుల్ చూసుకోకుండా పిళ్ళై కాలిమీద తన కాలు వేస్తాడు. పిళ్ళై బాధను తట్టుకోలేక పెద్దగా అరుస్తాడు. నారు కురుపులు పగిలి చీము కారసాగింది. ఒక వైపు ఏడుస్తూ పాడసాగాడు. "ఓ దయామయా! నీ పేరు కరుణా మూర్తి. నా స్థితిని గని నన్ను కరుణించు. రెండు ప్రపంచాలకు మహారాజువు నువ్వే. నీ మహిమ ప్రపంచంలో వ్యాపించి ఉంది. ప్రపంచ వ్యవహారాలన్నీ ముగిసిపోయినా నీ మహిమ శాశ్వతంగా ఉంటుంది. నీవు ఎల్లప్పుడూ భక్తులకు సహాయకారివి అని పాడాడు. అప్పుడు పిళ్ళై కాకి ఎప్పుడు వచ్చి పొడుస్తుంది అని బాబాను అడుగుతాడు. ఇప్పుడే అది అబ్దుల్ రూపంలో వచ్చి కాలు తొక్కింది. వాడాకు వెళ్లి హాయిగా పడుకో అని పంపిస్తారు. పదవ రోజు ఉదయం సన్నని తీగలాంటి పురుగులు పండులోనుంచి బయటకు వస్తాయి. అప్పుడు బాధ పూర్తిగా తగ్గిపోయింది. ఇలా పిళ్ళై కష్టాన్ని తొలిగించి ఆయనను బాబా అనుగ్రహించారు. 

బాపాజీ భార్య ప్లేగ్ వ్యాధి 

ఒక సారి శ్యామా తమ్ముడి భార్యను కూడా ఈ ఊది రక్షించింది. బాపాజీ శ్యామాకు తమ్ముడు. ఆయన సావుల్ విహార్ డాగారా ఉన్నప్పుడు, అతని భార్యకు తీవ్రమైన జ్వరం వస్తుంది. అలానే ఆమె తొడపై గడ్డలు వస్తాయి. అవి ప్లేగ్ వ్యాధి కారణంగా వచ్చినవని తెలిసి ఆందోళనతో షిర్డీ వచ్చి తన అన్న గారికి విన్నవించుకుంటాడు. ఇద్దరు కలిసి సాయి దగ్గరికి వెళ్తారు. అప్పుడు శ్యామా ఇలా బాబాను వేడుకుంటాడు. "జయ జయ సాయినాధా! అనాధలమైన మమ్ము అనుగ్రహించండి. ఇప్పుడు ఈ కష్టం ఎందుకు? లేని చింతపుట్టుకొచ్చింది. మిమ్ము కాక వెళ్లి ఎవరిని యాచించను? బాబా ఆ స్త్రీని ఆశీర్వదించి ఆమె బాధను నివారించండి. దుర్భరమైన ఈ జ్వరాన్ని నయం చేసి మీ మాటను నిలబెట్టుకోండి. అప్పుడు బాబా శ్యామాతో ఇలా అంటారు. " నీవు ఈ విభూది ఇచ్చి పంపు.అల్లా మాలిక్ మన తండ్రి. ఏ జ్వరమైనా ఎటువంటి గడ్డ అయినా దానంతట అదే తగ్గిపోతుంది. రేపు తెల్లవారగానే నువ్వు సావుల్ విహార్ వెళ్ళిరా. ఇప్పుడు వెళ్లాలని ఆరాటపడకు. ఇక్కడే నిశ్చింతగా ఉండు. విభూతిని రాసుకొని భక్తితో సేవిస్తే సరిపోతుంది అని చెప్తారు. బాపాజీ బాబా మాటలు విని భయపడతాడు. అతనికి నిరాశ కలుగుతుంది. మాధవరావుకు ఆకులు మూలికల వైద్యం తెలుసు. కాని శ్యామాకు బాబాపై గట్టి నమ్మకం. తమ్ముడికి దైర్యం చెప్పి పంపిస్తాడు. ఆ రాత్రి బాపాజీ విభూతిని కలిపి భార్యకు తాగించి ఆమె గడ్డలపై కొంచెం రాస్తాడు. ఆమె చక్కగా నిద్రపోయి పొద్దుటే లేచి తనపనులు చేసుకుంటూ ఉంటుంది. అప్పుడు శ్యామా వచ్చి చూసి ఆశ్చర్యపోతాడు. ఆమె ఇచ్చిన టీ తాగి మరల వెంటనే బాబా దగ్గరకు వచ్చి బాబాకు నమస్కరిస్తాడు. బాబా తనను వెంటనే ఎందుకు రమ్మన్నారో ఇప్పుడు అర్ధం అయింది. అంతా బాబా కరుణే అని అందరు అర్ధం చేసుకుంటారు. శ్యామా బాబాతో ఇలా అంటారు. " దేవా! ఏమిటి నీ లీల. మనసులో ఆందోళన కలగచేస్తావు. కూర్చున్న చోట సుడిగుండాలు లేపుతావు. మరల శాంతింప చేసేది కూడా నీవే అని అన్నాడు. అందుకు బాబా ఇలా అంటారు. " కర్మ తంత్రం యొక్క గతి అతిగహనమైనది. దానిని గమనించు. నిజంగా నేను ఏమి చేయను, చేయించను. అనవసరంగా కర్త్రుత్వాన్ని నా తలపై వేస్తారు. విధివశాత్తు జరిగే కర్మలకు నేను సాక్షీ భూతుణ్ణి మాత్రమే. చేసే వాడు, చేయించేవాడు ఆ పరమాత్ముడు మాత్రమే.  నేను ఆ పరమాత్ముని స్మరించే వాడిని. ఆ దేవునికి దాసుణ్ణి అని బాబా సెలవిచ్చారు. 

బాబా విభూతి తాగిస్తే ఒక ఇరానీ అమ్మాయికి తీవ్రంగా వస్తున్న మూర్ఛ రోగం నయం అవుతుంది. అలానే హార్ధ్యా గ్రామంలో ఒక వృద్దుడికి మూత్రపిండాలలో రాళ్లు మూలానా తీవ్రమైన నెప్పి వచ్చేది. శస్త్ర చికిత్స చేస్తే కాని నెప్పి తగ్గదు అని చెప్పారు. చివరికి బాబా విభూతి తాగితే ఆ రాళ్లు కరిగి మూత్రంలో బయట పడితే నెప్పి తగ్గిపోతుంది. చివరిగా ఈ అధ్యాయంలో ముంబై పట్టణానికి చెందిన ఒక స్త్రీకి ప్రసవం కష్టం అయ్యి ఆమెను షిర్డీకి తీసుకువస్తారు. ఆమెకు బాబా విభూతి తాగిస్తే ప్రసవం సులభం అవుతుంది. కాని బిడ్డ లోపలే చనిపోవడం మూలాన వారు నిరాశ చెందుతారు. కాని ఆ స్త్రీ బతికినందుకు అందరు సంతోషిస్తారు. ఇలా ఈ విభూతి మహిమలు చెప్పలేని విధంగా ఎంతోమంది బాధలను నివారించడం జరిగింది. ఇక్కడ ముఖ్యమైన విషయం ఏమిటి అంటే మనలో బాబా పట్ల శ్రద్ద ఉండాలి. ఆయన మీద నమ్మకం ఉండాలి. మనకు ఏది మంచిదో, మనం ఎంత అనుభవించాలో బాబాకు తెలుసు. ఆ కర్మను మన చేత అనుభవించేటట్లు చేసి మనలను గట్టు ఎక్కిస్తారు. మనలో ఉన్న నమ్మకమే మనలను రక్షిస్తుంది. బాబా ఎప్పుడు తన భక్తులను వెనువెంట ఉండి కాపాడుతూ ఉంటారు. 

ఓం శ్రీ సాయినాథార్పణమస్తు ! 

Sri Saisatcharita Chapter 34

This chapter also talks about greatness of Udi like chapter 33. There was a doctor whose nephew was suffering from tubercular bone abscess. No medications were working. He tried everything possible and consulted all his doctor friends but of no use. The boy was experiencing excruciating pain and the parents turned towards God and finally they heard about Sai. The parents along with the boy decided to go to Shirdi and they had darshan of Baba. They prostrated in front of Sai and begged that he help this boy. Then Baba says ““Those who come and resort to this Masjid shall never suffer anything in this life. Now, be carefree. Take udi and apply it on the abscess. Within four to eight days, he will get relief. Have faith in God. This is not a Masjid but Dwaravati1. He who steps here will get health and happiness, within no time. You also will get this experience. It is impossible that whoever comes here is not relieved. He who climbs the steps of this Masjid will accomplish his objective. Know that”. Then Baba moved his hand on the leg and cast merciful glances at him. This was merely physical suffering. But even suffering which is destined or created by the mind is destroyed from its roots by the ‘darshan’. Just seeing Sree Sai’s face, all troubles cease then and there; and drinking the nectar of his words gives the greatest happiness to a sick person. Tehn family stayed there for 4 days and like Baba said he felt better. They left Shirdi and told the doctor what happened.

This this doctor thought about going to Shirdi but someone created doubts in his mind and he drops the idea of going to Shirdi. Then one night he hears a voice saying “you still have disbelief in me?” On hearing this voice repeatedly, the doctor was bewildered and decided to go to Shirdi. But he had a patient with a severe case of toxic fever and nothing was helping this patient. He ultimately decided that if the patient gets better he would leave next day. After he made that resolution, patient got better and fever came down. Then he goes to Shirdi and bowed to Baba with full faith. Baba also convinced him of his secret experience and made him firm devotee.

Dr. Pillai

Once Dr. Pillai was in excruciating pain because of guinea-worms and they had increased from one to seven. He was fed up of life. Baba used to call him affectionately Bhau. His place was special and he used to sit near railing in Dwarakamai. He was confined to bed due to pain and felt that he could not take it anymore. Then he sends a message to Baba through Dixit. “Baba! I can longer bear this pain on account of the guinea worms, which is similar to death. Instead let me die now. I shall undergo the suffering in my next life. I will happily take ten more births, in which I shall undergo the fruits of my karma’. But grant me the boon of ending this present life. I do not wish to undergo this pain. That is all that I ask for now”. Then Baba asks people to bring him to Shirdi and he does not have to take ten births for this, ten days is enough. So he was brought in there and Baba makes him sit in Masjid and tells him that a crow will come and peck at these worms. He was sitting there with lot of pain. The Masjid is crowded and Abdulla while cleaning the lamps and accidentally steps on Dr. Pillai’s leg and he starts crying out loudly with excruciating pain. The wound burst and worms began to ooze out. Pillai was restless. He was crying out loudly and at the same time praying to Baba with a song.

“O Karim! Have mercy on my pitiable state!

Thou art called Merciful and Kind!

Thou art Emperor of both the worlds!

The world is thy splendor.

This world is going to be destroyed.

But Your Grandeur will be eternal.

You are always the Savior of the Devotees”.

After 10 days the pain was gone and he realized that the crow was Abdul. Experiencing this miracle, Pillai was overwhelmed and tears of affection flowed from his eyes by this fine deed of Baba.

Bapaji’ wife

Bapaji is brother of Shyama. Once Bapaji’s wife developed severe bubos in her groin and at that time Bubonic plague was lethal. He was worried and comes to his brother in Shirdi. Then Syama goes to Baba “Hail, hail Sainath! Have mercy on us, the helpless ones. Now, what is this problem that has arisen, causing unnecessary anxiety! Who else can we implore besides you? Take away this girl’s agony and give your blessings. Then Baba tells him to not worry and asks him to send udi with Bapaji. He does not let him go with his brother that night. Next day when shyama goes to his brother’s place his sister-in-law is making tea. He was surprised to see her like that. Then Bapaji tells him that as soon as he gave udi mixed in water, she profusely sweats and went to sleep. Then when she woke up in the morning she is all better. Hearing this Shyama went straight to Baba and bowed to him. “O Deva, what is this sport? Sitting here, you raise turmoil in our minds. A storm is raised and later you alone calm it down”. Baba replied to him: “Observe that the ways of fate are difficult to understand. I do nothing nor make others do anything. Yet I am held responsible for all that happens. I am just a witness to the deeds that happen on account of fate. The Eternal Lord is the doer and the mover. He alone is the Compassionate One. I am neither God nor the Almighty. I am neither the Lord nor the Supreme Spirit. I only remember the Lord and remind people of the existence of the Supreme Lord. I am just a poor servant of Allah.

Next in this chapter it was mentioned how Baba’s udi cured Irani girl’s convulsions and how a gentleman from Harda got relief from a kidney stone. Baba also saved the life a pregnant lady with a difficult labor. Everyone was worried but the lady was saved. Baby died in the womb itself. That was the fate of the child. She would conceive again, later. She felt relieved of her fears and was in a happy state.   

Baba always says “He who abandons all pride, is ever grateful to Him, and places his entire burden on Him, will achieve his objective”.

OM Sri Sainatharpanamasthu!